Μία «ομάδα αυτογνωσίας» ή αλλιώς «γκρουπ
θέραπι» χρειάζεται πότε πότε στη ζωή μας (ακόμα και δύο και τρεις μπορώ να πω….),
όταν δε, η πρώτη αποδεικνύεται επιτυχής και η δεύτερη που επακολουθεί, είναι
ακόμα καλύτερη, πιο ….καταιγιστική και ακόμα πιο πολύ…. απολαυστική.
Τόπος : Κάπου μεταξύ Αθήνας….,
Καραιβικής, Πλατάνου («στουν» Πλάτανο για την ακρίβεια….), Λος Αντζελες ….και
τα «ρέστα» (τα οποία …ρέστα αποκαλύπτονται προς το τέλος, δικαιολογώντας και εν
μέρει τον …τίτλο του βιβλίου…).
Χρόνος : μετά τις «περιπέτειες» της γνωστής
αγαπημένης παρέας του πρώτου βιβλίου, με νέα «δεδομένα» όμως, πρωτοεμφανιζόμενα «μυστηριώδη» πρόσωπα, και
έναν …φίκο (ναι, για το γνωστό φυτό εσωτερικού χώρου ο λόγος), και με αναγκαία
flash back, όπου απαιτείται για την εξυπηρέτηση της αφήγησης.
Το “L.A.V. Θέραπι», μου κράτησε αλησμόνητη
συντροφιά, οφειλόμενη κατά κύριο λόγο, στην, εκ μέρους του αφηγητή, περιγραφή
και στην αναπαράσταση των γεγονότων που οι επτά ανεπανάληπτοι χαρακτήρες του,
βιώνουν για άλλη μία φορά, παρακινούμενοι και ορμώμενοι από άλλη μία αναπάντεχη
απώλεια.
Ο αφηγητής, ο οποίος ….παραδόξως δεν
παραμένει αμέτοχος, εξιστορώντας απλώς, αλλά παρεμβαίνει με «κριτικό» πνεύμα,
με καίρια ….σχόλια, παρεμβάσεις και παραστατικότητα, κορυφώνει σταδιακά, με
ρυθμό και ένταση , και με χρήση σπαρταριστών διαλόγων (ναι, το «γκρουπ θέραπι»
συνεχίζεται και …. εμπλουτίζεται, η κ. Βαρόνου, όμως ……αμετακίνητη) κα όσο
πλησιάζουμε προς το τέλος (;;) το ενδιαφέρον για την κατάληξη της «περιπλάνησης»
των ηρώων, από την καλοκαιρινή Αθήνα στην Αμερική, όπου ίσως (;;) κρύβονται οι «απαντήσεις»
και οι «λύσεις» που αναζητά (και) το αστυνομικό τους «δαιμόνιο».
Δεν μπορώ να διακρίνω ποιος ή ποια από
τους συγγραφικούς χαρακτήρες (η κ. Βαρόνου εξαιρείται, είναι …εκτός
συναγωνισμού, μοναδική, ακόμα πιο ….εφευρετική, ακαταπόνητη, αυθόρμητη, μη
προβλέψιμη και άλλα πολλά….), είναι πιο συμπαθής….όλοι είναι μοναδικοί, χάρη
στη συγγραφική (αστείρευτη, πραγματικά) έμπνευση της Θάλειας Κουνούνη, στην
ικανότητά της να συνδυάζει τριτοπρόσωπη
αφήγηση με ευρηματικούς, άμεσους και έξυπνους διαλόγους και χωρίς να παραλείπει
να εστιάζει στις σκέψεις, στα συναισθήματα, στις προσδοκίες και στις επιθυμίες των
ηρώων της, όπως διαμορφώνονται κατά τη ροή της πλοκής, ισορροπώντας άψογα
μεταξύ του χιουμοριστικού ύφους του βιβλίου αλλά και της φιλοσοφικής διάθεσης
που (πάντα) την διακατέχει (και αυτό προσωπικά για εμένα είναι χάρισμα, και σε
όλα της τα έργα, ακόμα και διαφορετικού ύφους από το τελευταίο της, είναι
ιδιαίτερα διακριτή και ευπρόσδεκτη).
Επίσης κατά τον ίδιο τρόπο δεν μπορώ
να διακρίνω, ποια από όλες τις στιγμές που περιγράφονται στο βιβλίο, μου
προκάλεσε τα περισσότερα χαμόγελα (αλλά και αβίαστα γέλια), από την πρώτη
σελίδα έως την τελευταία, ωστόσο οφείλω να πω ότι δεν μου έχει τύχει να διαβάσω
ξανά….άλλη τόσο ….πρωτότυπη πρόταση γάμου (επιβαλλόμενη από τις ….«συνθήκες»),
δεν αναφέρω τίποτε άλλο, αυτό ….αρκεί προς το παρόν.
Το κυρίαρχο θέμα του βιβλίου
(τουλάχιστον όπως εγώ το κατάλαβα), είναι ο έρωτας και οι μορφές, με τις οποίες
εμφανίζεται και μας παρασύρει, όπως ακριβώς αναφέρεται στο οπισθόφυλλο, λυτρωτικός,
κεραυνοβόλος, φλογερός και πολλά άλλα, που με βεβαιότητα, αποτελούν αναπόσπαστο
στοιχείο της καθημερινής μας ζωής.
Και μία υποκειμενική άποψη, δεν
χρειάζεται πάντα να επιλέγουμε και να ανατρέχουμε σε βαθυστόχαστα βιβλία (και
δεν εννοώ τους κλασικούς, παλαιότερους και νεότερους), για να αντλήσουμε από
την ανάγνωσή τους, σκέψεις και προβληματισμούς για τον έρωτα, πολλές φορές (όπως
και στη συγκεκριμένη περίπτωση του «L.A.V.
Θέραπι»), αρκούν η πρωτότυπη σύλληψη και η συγγραφική φαντασία, που
αναδεικνύουν με οξυδέρκεια αλλά και ευαισθησία, θέματα που διαχρονικά μας απασχόλησαν
και θα μας απασχολούν, όπως ο έρωτας και οι ανθρώπινες σχέσεις.
Μία μόνο φράση περικλείει, για εμένα, το
νόημα του βιβλίου, απολύτως αληθινή και αντίστοιχη της μεταβλητότητας της ανθρώπινης
φύσης :
«……..Σε
έναν αληθινό έρωτα, ο επίλογος δεν έρχεται ποτέ…γιατί ο αληθινός έρωτας είναι
ανεξάντλητος. Γιατί δεν κλείνεται μέσα στα πλαίσια των φωτεινών άστρων. Πάει
και πέρα από δαύτα. Και …ψάχνει και …εξερευνά….και ….εξελίσσεται».
Τελειώνοντας το βιβλίο…πλην της
ευφρόσυνης διάθεσης που μου προκάλεσε και της πλήρους αναγνωστικής ευχαρίστησης
που μου χάρισε….αισθάνθηκα και …λύπη….γιατί αποχωρίσθηκα αυτούς τους τόσο ξεχωριστούς,
αξιαγάπητους και ακαταμάχητους χαρακτήρες…., τους οποίους ελπίζω να …ξαναδούμε
(και να ξαναδιαβάσουμε φυσικά) στο εγγύς μέλλον, έστω και χωρίς τις περιπέτειες,
προς τις οποίες έχουν μία …ροπή να περιπλέκονται, αν όχι, να τις προκαλούν.
