Δήμητρα Ιωάννου "Η κληρονόμος του ποταμού" εκδ. Ψυχογιός 2018

Με το πέμπτο της βιβλίο η Δήμητρα Ιωάννου, ανεβάζει τον «πήχυ» ακόμα πιο ψηλά με την ευρηματική σύλληψη της ιστορίας της «Κληρονόμου του Ποταμού» και την εισφορά αστυνομικού στοιχείου στην αφήγησή της. Ορμώμενη από την μακραίωνη ιστορία και τους θρύλους του ποταμού Αχέροντα, με σεβασμό και αναμφισβήτητη αγάπη για την περιοχή, από την οποία ξεκινά η αφήγηση, η Δήμητρα Ιωάννου, συνέλαβε και μας παρέδωσε με την ωριμότερη γραφή της έως σήμερα, την ιστορία της Ρόζας Παλαιολόγου, από την αρχή ως το τέλος της, μιας γυναίκας, η οποία απέχει μακράν από το συνηθισμένο της εποχής εκείνης, αφού διαθέτει έντονη και δυναμική προσωπικότητα, σφυρηλατημένη από δυσκολίες, εμπόδια και ανθρώπους με τους οποίους συγκρούσθηκε χωρίς να υπαναχωρήσει ή να αμβλύνει αντιθέσεις και διαφορές. Ο θάνατός της Ρόζας Παλαιολόγου, αποτελεί το καταλυτικό εκείνο γεγονός, που θα συνδέσει το παρόν με το παρελθόν, τους θρύλους με την πραγματικότητα, ενώ η αναζήτηση του ενόχου, κορυφώνεται σταδιακά και μαεστρικά με ένταση έως το τέλος του βιβλίου, επιτυγχάνοντας την αρμονία σε όλο το έργο της.    

Οι λυρικές και μεστές περιγραφές του φυσικού περιβάλλοντος που περικλείει τον Αχέροντα, οι δοξασίες, οι θρύλοι, η σύνδεσή τους με την εποχή, κατά την οποία τοποθετείται η ιστορία, και η αναζήτηση της λύσης του μυστηρίου, αρρήκτως συνδεδεμένες μεταξύ τους, είναι εξαιρετικά επιτυχείς, πολύ περισσότερο, που στηρίζονται στην ανεξάντλητη ελληνική μυθολογία, ιστορία και φιλοσοφία, των οποίων άριστη χρήση κατέχει και επεξεργάζεται η συγγραφέας. Οι χρονικές εναλλαγές παρελθόντος και παρόντος, όσο χρειάζεται για την εξέλιξη της αφήγησης, είναι και αυτές άψογες, και εμπλουτίζονται μέσα από περιγραφές της Αθήνας της δεκαετίας του 1960, μίας εποχής που πολλοί δεν την έχουμε ζήσει, αλλά εξακολουθεί έως και σήμερα να θεωρείται λαμπρή σε πολιτιστικό και καλλιτεχνικό επίπεδο, και το στοιχείο αυτό μας μεταδίδει και η συγγραφέας με λιτό και περιεκτικό τρόπο.

Όπως και τα προηγούμενα βιβλία της και η «Κληρονόμος του Ποταμού» είναι ένα μαγικό παραμύθι, ένα πολύ ενδιαφέρον και ελκυστικό ανάγνωσμα, και οφείλω να πω ότι μου άρεσε πολύ στο τέλος και η σύνδεση του «αγερικού του ποταμού» με την Κασσάνδρα, την πρώτη μυθιστορηματική ηρωίδα της Δ. Ιωάννου, με την οποία την γνωρίσαμε και πλέον την ακολουθούμε πιστά.       

Κώστας Ακρίβος «Γάλα Μαγνησίας», εκδ. Μεταίχμιο 2018

Κώστας Ακρίβος «Γάλα Μαγνησίας», εκδ. Μεταίχμιο 2018

Ένα μυθιστόρημα διαφορετικό από τα άλλα……εμφατικό ως προς την διαχρονική διαχείριση της μνήμης και της λήθης, της ενδοσκόπησης και της αποδοχής…..Με αφετηρία, την ζωή τεσσάρων εφήβων, τροφίμων εκκλησιαστικού οικοτροφείου, ελάχιστα πριν και μετά την μεταπολίτευση, ο Κ. Ακρίβος, με γραφή άμεση, ρεαλιστική, κινούμενη μέσα στο ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο της εποχής, και τοποθετημένη στον Βόλο εκείνης της περιόδου και στην ευρύτερη περιοχή της Μαγνησίας, αναπαριστά με ενάργεια, διεισδυτικότητα, ευαισθησία και σαφή γνώση των συντηρητικών συνθηκών που κυριαρχούσαν σε μία περιφερειακή πόλη, το χωροχρονικό περίγραμμα, εντός του οποίου εκτυλίσσεται η πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή.

Μας παραδίδει ένα έργο, με πρωτότυπη σύλληψη, γραμμένο με δεξιοτεχνία, και εστιασμένο αρχικά στη φιλία και στην αλληλεγγύη των νεαρών ηρώων του, στις προσωπικότητες και στους χαρακτήρες εκάστου εξ αυτών, στις σκέψεις τους, τα όνειρά τους, τις φιλοδοξίες τους, στην (δύσκολη και βεβαρυμένη από καθημερινούς μικρούς και μεγάλους εκφοβισμούς, πολύ καιρό πριν ο όρος του “bullying” καταστεί συχνό φαινόμενο) συνύπαρξή τους με συνομήλικους τους,  έως του κατακερματισμού αυτών από ένα τραγικό περιστατικό. Η απώλεια ενός εφήβου συμμαθητή τους, λίγο πριν από την αποφοίτηση τους, υπό συνθήκες, κατά κάποιον τρόπο, αδιευκρίνιστες  και οι συνέπειές του στη ζωή των τριών εξ αυτών, θα προκαλέσει ένα ρήγμα, αγεφύρωτο και θα τους στιγματίσει και στην ενήλικη ζωή τους, είτε άμεσα είτε έμμεσα.

Η απώλεια θα τους διασπάσει, έως τη στιγμή που μία τυχαία συνάντηση των δύο εξ αυτών, θα τους φέρει έστω και ελάχιστα πιο κοντά, θα ανασύρει μνήμες από το παρελθόν, ενοχές, επιφυλάξεις, αμφιβολίες, και θα προκαλέσει την αναζήτηση της αλήθειας, όσο σκληρή, ή επώδυνη και αν είναι. Το αποτύπωμα της πεπερασμένης αλήθειας, διαχρονικώς, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, ποτέ ίσως δεν είναι ακριβές ή αντίστοιχο της πραγματικότητας και των βιωματικών εμπειριών του παρελθόντος, και αυτό που απεκόμισα από το «Γάλα Μαγνησίας» είναι πόση ψυχική δύναμη απαιτείται πολλές φορές για να αντιμετωπίσουμε όσα συμβαίνουν και καθορίζουν την ενήλικη ζωή μας, υποβοηθούμενοι από τη δική μας ενσυναίσθηση αλλά και από τις αναμνήσεις των ανθρώπων που υπήρξαν συνοδοιπόροι μας.