ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ "Στη σκιά της σιωπής", εκδ. Πηγή, 2015

Καλογραμμένο και από τα καλύτερα που έχω διαβάσει για μία από τις πιο δύσκολες και μελανές περιόδους της ελληνικής ιστορίας...ένα βιβλίο για τη λήθη, τη συγχώρεση, την αυταπάρνηση, τις φανερές και κρυφές συνέπειες του πολέμου, στις ανθρώπινες ζωές....

Στην αρχή σκέφθηκα ότι η κεντρική ιδέα της αφήγησης, είναι ένα θέμα που έχω ξανασυναντήσει στην ελληνική λογοτεχνία, μια και η εποχή που εκτυλίσσεται κατά ένα μεγάλο μέρος η πλοκή (γερμανική κατοχή) είναι από τις "αγαπημένες" της νεοελληνικής λογοτεχνίας και ήμουν λίγο επιφυλακτική. Προχωρώντας όμως στην ανάγνωση και ξεκινώντας η εξιστόρηση της ιστορίας του Κωνσταντή και της Φαίδρας, ο τρόπος γραφής, η αμεσότητα, η παραστατικότητα και η λιτότητα (την τελευταία την εξέλαβα ως "πλεονέκτημα", αφού αν και χρονικά, η κυρίως δράση οριοθετείται στην περίοδο 1941 - 1944, εμπεριέχονται τα απολύτως αναγκαία στοιχεία, χωρίς να "βαρύνουν" την μυθιστορία) στις περιγραφές εκείνης της τραγικής περιόδου, αναφορικά με τα γεγονότα και τις συνθήκες διαβίωσης των Ελλήνων, την αντίσταση και τους αγώνες που ξεκίνησαν από την πρώτη στιγμή και δεν κάμφθηκαν από τη σκληρότητα των κατακτητών, και η σκιαγράφηση των συγγραφικών χαρακτήρων, χωρίς ίχνος μελοδραματισμού ή υπεριβολής, κέρδισαν πλήρως το ενδιαφέρον μου έως και την τελευταία σελίδα του.

Η παλαιότερη χρονικά ιστορία, εξελίσσεται παράλληλα με την γνωριμία, τη συναναστροφή και τη σχέση του Εκτορα και της Κάτιας, σε μεγαλύτερη έκταση βέβαια, εν τούτοις δεν διέκρινα καμία δυσαναλογία μεταξύ των δύο μερών, αντίθετα μπορώ να πω ότι οι εναλλαγές μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, "αποφόρτιζαν" την έντονη δραματικότητα της αφήγησης και "συνέδεαν" το τότε και το τώρα, με τρόπο αβίαστο και φυσικό, αποδίδοντας ουσιαστικά μεγαλύτερη αληθοφάνεια στην ολότητα του έργου. 

Στα συν του βιβλίου, η πολύ καλή επιμέλειά του και η προσεγμένη έκδοση επίσης. 

Το συνιστώ ανεπιφύλακτα (πλέον)....

ΘΩΜΑΗ ΜΠΡΕΝΤΑ "Η τιμωρός" εκδόσεις "Δυάς Εκδοτική" 2017

Εκρηκτικό....αυτή η λέξη μου έρχεται στο μυαλό ....δεν ξέρω τι μας επιφυλάσσει για το μέλλον η Θωμαή Μπρέντα, αλλά σίγουρα με την "Τιμωρό" (και παρά τον όγκο της), με εντυπωσίασε με τη δύναμη και την αμεσότητα της γραφής της, την πλοκή, τους πολυδιάστατους χαρακτήρες, όλο το συναισθηματικό "καλειδοσκόπιο", που ξεκινά από την οδύνη, την οργή, την απόρριψη και την άσβεστη επιθυμία για εκδίκηση για να κορυφωθεί με το πάθος και τον απόλυτο έρωτα, την ένταση που είναι διάχυτη από την αρχή έως το τέλος και τις συνεχείς ανατροπές που είτε περιπλέκουν τις ήδη σύνθετες καταστάσεις είτε λειτουργούν καταλυτικά όπως αποδεικνύεται στην πορεία....Σίγουρα πάντως δεν είναι από τα βιβλία που ξεχνάς ή προσπερνάς ακόμα και όταν φθάσεις στην τελευταία του σελίδα, και αποτελεί μία πολύ καλή αρχή για μία νέα συγγραφέα.

ΚΆΛΛΙΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ "Δενδρίτες", εκδόσεις Πόλις 2015

Ενδιαφέρον, καλογραμμένο με την έννοια της ρέουσας αφήγησης, παρά την εναλλαγή των χρονικών περιόδων ανά κεφάλαιο (παρόν - παρελθόν), με ιστορικά και κοινωνικά στοιχεία που ενσωματώνονται με λιτό τρόπο στην αφήγηση, και συνδράμουν στην ακριβή αναπαράσταση των συνθηκών και του περιβάλλοντος κάθε εποχής (δεκαετία του 1970 και τα χρόνια του μεσοπολέμου, κοινές συνισταμένες και των δύο διαφορετικών χωροχρονικών σημείων, η οικονομική κρίση, η ανασφάλεια και ο συνεχής αγώνας για επιβίωση) που αναπόδραστα καθορίζουν και τις ζωές των συγγραφικών χαρακτήρων. 

Το "αμερικάνικο όνειρο" από την ...ανάποδη θα έλεγα, αφού σε πρώτο πλάνο, αποτυπώνονται με αμεσότητα και ρεαλισμό, οι δυσκολίες προσαρμογής όσων αποφασίζουν την μετανάστευση για λόγους επιβίωσης, οι αντιφάσεις ανάμεσα στις προσδοκίες και στην πραγματικότητα, οι ιδιαιτερότητες που χαρακτηρίζουν και διακρίνουν κάθε εθνότητα (και οι αντιπαλότητες ακόμα) και η μετάβαση από την εκβιομηχάνιση της περιοχής του Κάμντεν στην παρακμή και στην περιθωριοποίηση των κατοίκων της με όλες τις αναπόδραστες κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες. Η αλληλουχία μεταξύ των χρονικών περιόδων, από το παρόν (της δεκαετίας του 1970) στο παρελθόν (των χρόνων του μεσοπολέμου) επιτυχής, ωστόσο η χρήση του μακροπερίοδου γραπτού λόγου, παρά την δυναμική που προσδίδει στην αφήγηση, θεωρώ ότι ήταν προς το τέλος, λίγο υπερβολική, χωρίς όμως ακόμη και η συγγραφική αυτή επιλογή (και πάντα μιλώντας υποκειμενικά) να αναιρεί το αξιανάγνωστο του βιβλίου, το οποίο απέχει πολύ από τη σύνηθη θεματολογία των νεοελλήνων συγγραφέων, εστιάζοντας σε ένα θέμα διαχρονικό, όπως η μετανάστευση και οι παράγοντες που την επηρεάζουν μακροπρόθεσμα, και, μπορώ να πω, και ανεξάντλητο.

Στα συν του βιβλίου οφείλω να πω ότι είναι και ο εύστοχος τίτλος του "Δενδρίτες", που δεν παραπέμπει σε καμία φράση κατά την αφήγηση, αλλά, αλληγορικά παραπέμπει στην μνήμη και στην επίδραση της στον χαρακτήρα και στην προσωπικότητα εκάστου/ης εξ ημών.