ΡΟΜΑΙΝ ΠΟΥΕΡΤΟΛΑΣ "Το κοριτσάκι που είχε καταπιεί ένα σύννεφο μεγάλο σαν τον πύργο του Αιφελ", εκδ. Πατάκη 2016

Ένα μικρό «αριστούργημα»……

"Ζούμε σ' έναν κόσμο εν κινήσει, όπου τίποτα δεν είναι μόνιμο, τίποτα δεν είναι αιώνιο. Ολα αλλάζουν γύρω μας, όλα αλλάζουν μέσα μας, όλα τρέχουν. Αν μπορέσεις να βρεις, μες σ΄ αυτό το χάος, το σταθερό σου σημείο, το σταθερό σημείο του κόσμου σου, μην το αφήσεις ποτέ. Θα σε βοηθήσει στις στιγμές των αλλαγών και της αμφιβολίας, όταν όλα γύρω σου θα γκρεμίζονται, όλα σου τα ορόσημα, τα σπίτια και οι συνήθειες σου...."

Ο τίτλος …παράδοξος (τουλάχιστον), και η περίληψη στο οπισθόφυλλο, με τίποτε δεν προιδεάζουν τον αναγνώστη, για την υπέροχη και μοναδική ιστορία της Προβιντάνς Ντυπουά, της Ζαερά και του Λεό. Πως θα μπορούσε άραγε να εξελιχθεί μία ιστορία, της οποίας ο καθοριστικός παράγοντας είναι η έκρηξη του ηφαιστείου της ….Ισλανδίας ;; (πραγματικό γεγονός) και ο αποκλεισμός των ….αιθέρων ;; σίγουρα όχι με τον σύνηθη τρόπο της αναμονής, της υπομονής και της εγκαρτέρησης… για την Προβιντάνς και το κοριτσάκι της που «….είχε καταπιεί ένα σύννεφο μεγάλο σαν τον πύργο του Αιφελ…», και θα έκανε τα πάντα για να τη συναντήσει. Ένα κοριτσάκι επτά χρονών, ένα παιδί της «καρδιάς» που δεν έχει γνωρίσει τον έξω κόσμο, θέλει να γίνει ….»ζαχαροπλάστρια – αστροναύτης» (!!!!!!), η οποία με την αθωότητα της ηλικίας της «πολεμούσε για να δει το τέλος της ταινίας, το αίσιο τέλος, σαν γυναίκα, δυνατή και ωραία…μια γυναίκα μοναδική που δεν έχει ακόμα απαρνηθεί κι ούτε ποτέ θα απαρνηθεί την ομορφιά του να είναι ζωντανή…». Ένα κοριτσάκι που ευχαριστεί τους ….Κινέζους «για τους τόνους αστεριών που εκτοξεύουν στον ουρανό για να φωτίζουν τους κατοίκους της μαροκινής ερήμου…..για την τόση τους γενναιοδωρία…», και αδημονεί να συναντήσει την μητέρα της, έως την τελευταία στιγμή. Αστάθμητοι παράγοντες όμως (πχ. Ηφαίστειο) θα εμποδίσουν (προσωρινά και μόνο) την ατρόμητη Προβιντάνς από την συνάντηση….η σκέψη, ο τρόπος, η σφοδρή επιθυμία που φαντάζει απίθανη και όμως γίνεται πραγματικότητα (από τους όχι και τόσο συνηθισμένους μοναχούς ενός Θιβετιανού μοναστηριού, που διασκευάζουν …Χούλιο Ιγκλέσιας !!!!!!), η απόφαση και το συναρπαστικό ταξίδι, με εφόδια την άδολη αγάπη, την αφοσίωση, την ισχυρή θέληση και την πίστη, όπως και οι απρόσμενες συναντήσεις με τους ηγέτες του Κόσμου (!!!!!!!), πάνω από τα σύννεφα, είναι ελάχιστα από εκείνα που θα συναντήσει κανείς σε αυτό το πρωτότυπο και έξοχο βιβλίο, σε συνδυασμό με τα μηνύματα, που μεταδίδει όσο προχωρά η αφήγησή του. Και αν το τέλος, είναι απρόσμενο και ανατρεπτικό, μας αποδεικνύει ότι ακόμα και στα δύσκολα της ζωής, και ενώπιον της αναπόφευκτης ανθρώπινης φθοράς, τα όνειρα έχουν τη δύναμη να προκαλούν (για λίγο) τη λησμοσύνη, να αψηφούν τη θνητότητα και να μας ταξιδεύουν μακριά, αφού, «…..η πίστη είναι καμιά φορά πιο δυνατή από την πραγματικότητα. Και επιπλέον πρέπει να δεχόμαστε τη ζωή όπως έρχεται. Με την ομορφιά της και με το πιο μεγάλο της κουσούρι…τον θάνατο. Διότι, ο θάνατος είναι κομμάτι της ζωής. Εχουμε την τάση να το ξεχνάμε. Όπως και να’χει, ας συνεχίσουμε λίγο ακόμα να ονειρευόμαστε».    

   

ΜΑΡΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΥΡΟΥ "Η άγνωστη δίπλα μου" εκδ. Λιβάνης 2016

"...H αγάπη έχει την ικανότητα να ομορφαίνει τα πάντα γύρω της, να καθαγιάζει τα πάντα στη ζωή. Τον χρόνο, τον τόπο, τους ανθρώπους και τα αντικείμενα. Ολοι και όλα αποκτούν ξαφνικά ξεχωριστή αξία. Ολα γίνονται πολύτιμα, πανέμορφα και τέλεια παρά τις όποιες ατέλειές τους. Και εσύ παύσεις να είσαι μια μονάδα, ένα σκέτο "εσύ". Βιώνεις το "εμείς", μια ενότητα που σου χαρίζει την εκτυφλωτική λάμψη της δύναμης και της ευτυχίας. Δεν είσαι ξέχωρος και άσχετος μέσα σε έναν κόσμο από μουντούς, μοναχικούς ανθρώπους. Γίνεσαι κομμάτι μιας ενότητας, ζωτικό όργανο ενός συνόλου. Γίνεσαι ο σκοπός και ταυτόχρονα το νόημα κάποιου άλλου. Υπάρχει κάτι πιο υπέροχο από αυτό ;;»

«….Ο κόσμος χαρακτηρίζεται από ποικιλομορφία και διαφορετικότητα. Κι όμως, λίγοι είναι εκείνοι που μπορούν να κατανοήσουν και να αποδεχθούν το διαφορετικό. Το οποιοδήποτε διαφορετικό, Και ακόμη λιγότερο, αυτοί που έχουν την ικανότητα να μπουν στη θέση του άλλου. Οι ίδιοι δεν αντιμετωπίζουν κανένα αντίστοιχο πρόβλημα. Εχουν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που τους κατατάσσουν στους «φυσιολογικούς» ανθρώπους. Η καθημερινότητά τους ταυτίζεται με εκείνη των πολλών. Των «φυσιολογικών». Ποιος ο λόγος να προβληματιστούν για το πώς θα αισθάνονταν αν κάτι πήγαινε στραωά κατά τη γέννησή τους ή την πορεία της ζωής τους, με αποτέλεσμα να χάσουν τα κεκτημένα τους ; Ποιος ο λόγος να αποδεχτούν στη ζωή τους κάποιον που θα τους χαλούσε την απατηλή αξιοπιστία του εφήμερου παραδείσου τους ;….»

Η «Αγνωστη δίπλα μου», πόσο άγνωστη μπορεί να είναι τελικά ;; και πόση δύναμη ψυχής μπορεί να χρειάζεται να αποδεχθούμε την ύπαρξή της, να την πλησιάσουμε, να την ακούσουμε, και να αισθανθούμε τελικά, ότι όσα ο ανθρώπινος νους, πολλές φορές επιθυμεί να προσπερνά, με τη λογική και την ορθή κρίση, ως «παράξενα» και μη συνάδοντα με τον σύγχρονο τρόπο ζωής μας, εναρμονίζονται και ισορροπούν με τις επιταγές της καρδιάς ;; Γραμμένο με μοναδικό και υπέροχο τρόπο, με ευαισθησία και με φιλοσοφική διάθεση, δια χειρός Μαίρης Κωνσταντούρου, η ιστορία της «άγνωστης» και όσων την συναντούν, μεταφέρει και μεταδίδει μηνύματα ελπίδας, αισιοδοξίας, ψυχικής δύναμης και ανθρωπιάς, που τόσο ελλείπουν αλλά και άλλο τόσο χρειάζονται στην εποχή μας και μας θυμίζει μέσα από τη συγγραφική πένα, ηθικές αξίες, όπως η σημασία της φιλίας και το άρρηκτο των οικογενειακών δεσμών. Ακόμα και τα ονόματα των δύο, εκ των βασικών χαρακτήρων, προς το τέλος της αφήγησης, με το συμβολισμό τους, αποδίδουν ένα από τα δεκάδες μηνύματα του βιβλίου, με αισιόδοξο πνεύμα, όπως είναι η ανάγκη όλων μας, να ζούμε αληθινά, να χαιρόμαστε και να εκτιμούμε από καρδιάς, όσα καλά η ζωή μας προσφέρει, και ας είναι λιτά και απέριττα, με αγάπη, ευγνωμοσύνη και καλοσύνη, υπερβαίνοντας τις δυσκολίες, τα αδιέξοδα και τα προβλήματα, αντιλαμβανόμενοι το εφήμερο της θνητής μας ύπαρξης. Γιατί παραφράζοντας μία από τις φράσεις της τελευταίας σελίδας «αυτό ήταν (και είναι) το νόημα…».

Είμαι βέβαιη ότι η «Αγνωστη» με την ιστορία της, προσεγγίζοντας και αναδεικνύοντας πολλά ζητήματα, που άπτονται της καθημερινότητας μας και της ζωής μας, θα τύχει ευρύτερης αποδοχής, και επάξια, αφού είναι ένα βιβλίο τοποθετημένο μεν στη σημερινή εποχή, αλλά «σοφό» με την έννοια της διαχρονικότητας και της σπουδής πάνω στην ανθρώπινη φύση.        

ΑΝΝΑ ΓΑΛΑΝΟΥ "Οταν φεύγουν τα σύννεφα", εκδ. Διόπτρα 2016

«…Ετσι είναι όμως η ζωή, ένας κύκλος. Όλα ξεκινούν και τελειώνουν από εκεί που άρχισαν, τίποτα δεν γίνεται στην τύχη. Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, γεγονότα και καταστάσεις, είτε καλά, είτε όχι…οδηγούν κατά έναν περίεργο τρόπο στην αλήθεια, στην εξιλέωση, στη συγνώμη, στην απονομή δικαιοσύνης…».

Ένα πολύ ενδιαφέρον κοινωνικό μυθιστόρημα, το οποίο δεν εξαντλείται απλώς στην αφήγηση της ιστορίας της Χριστίνας, μίας ενήλικης γυναίκας, που παρά την επαγγελματική επιτυχία και την οικονομική ευρωστία, αναζητά απαντήσεις και λύσεις στα προσωπικά της αδιέξοδα και ερωτήματα, τα οποία εν τέλει βρίσκει, ίσως με όχι και τόσο σύνηθη τρόπο…..Ο συμβολικός τίτλος του βιβλίου «Όταν φεύγουν τα σύννεφα», παραπέμπει, μετά το τέλος της ιστορίας, όταν πλέον η αλήθεια έχει αποκαλυφθεί, με επώδυνο αλλά και συνάμα λυτρωτικό τρόπο, τα ψεύδη έχουν καταρρεύσει, η προσωπική ηθική αντικαθιστά την ψυχρή και ενδεχομένως, ανήθικη αντιμετώπιση καταστάσεων και κυρίως ανθρώπων, και τα θετικά συναισθήματα κυριαρχούν και επικρατούν, σε πείσμα των καιρών και της υλικής θεώρησης της ζωής, σε βασικά ερωτήματα και σκέψεις που όλοι/ες κατά καιρούς έχουμε κάνει, αναλώνοντας με βεβαιότητα πολύτιμο χρόνο για τις απαντήσεις, που όμως ποτέ δεν είναι αυτονόητες ή εύλογες….Πέντε διαφορετικοί άνθρωποι, με ξεχωριστή προσωπικότητα έκαστος/η εξ αυτών, που έχουν κάνει τις επιλογές τους, ή έτσι πιστεύουν, ακολουθώντας τις πεποιθήσεις τους, διαμορφούμενες από το περιβάλλον τους και την ατομική τους πορεία, στοιχεία τα οποία όχι μόνο, εν τέλει αποδεικνύονται ρευστά αλλά και αλληλοσυμπληρούμενα μεταξύ τους, κατά την εξέλιξη της πλοκής, με τρόπο που σε πρώτη ανάγνωση, ίσως δεν οδηγεί τον αναγνώστη στην άμεση σύνδεσή τους, αλλά προκαλεί αναμφισβήτητο ενδιαφέρον για τη συνέχεια και την κατάληξη. Η επιλογή της εναλλαγής στον τρόπο της αφήγησης, είτε σε πρώτο πρόσωπο είτε σε τρίτο πρόσωπο, από την αρχή ως το τέλος, συμβάλει στην ανάδειξη των αρετών της συγκεκριμένης μυθιστορίας, η οποία δεν περιορίζεται μόνο σε εξιστόρηση, δια της εξαιρετικής στο είδος της και σε κάθε περίπτωση, εμπνευσμένης,  (τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου, αφού η Α. Γαλανού καταφανώς «κατέχει» πολύ καλά το συγκεκριμένο σκέλος) περιγραφής των χαρακτήρων και της ψυχογράφησης αυτών που επιδίδεται με ιδιαίτερη οξυδέρκεια, ευαισθησία και ωριμότητα η συγγραφέας, αλλά τονίζει και φωτίζει όλα τα αρνητικά και θετικά συναισθήματα που είναι σύμφυτα με την υπόστασή μας :  την αγάπη, την καλοσύνη, την αυταπάρνηση, τα διλήμματα, την απόγνωση, τους φόβους, τις προσδοκίες και τις ελπίδες,  που ταλανίζουν έως το τέλος όλους τους βασικούς χαρακτήρες.

Κάθε αναγνώστης/στρια, ακόμα και ο πιο απαιτητικός, νομίζω, θεωρώ ότι θα αποκομίσει και θα «συλλέξει» από το συγκεκριμένο βιβλίο, με βάση τις δικές του προσωπικές εμπειρίες, διαφορετικά στοιχεία, ανάλογα των απαντήσεων που θα επιλέξει να δώσει στα καίρια ερωτήματα που προκαλεί η ανάγνωση του : εάν τελικά, και όπως αναφέρει η ίδια η συγγραφέας προς το τέλος,  «…όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, γεγονότα και καταστάσεις, είτε καλά, είτε όχι…οδηγούν κατά έναν περίεργο τρόπο στην αλήθεια, στην εξιλέωση, στη συγνώμη, στην απονομή δικαιοσύνης…», ή, αλλιώς, αν η ελεύθερη βούλησή μας , οι επιθυμίες και οι αποφάσεις μας, αρκούν για να διαμορφώσουν τη ζωή μας, χωρίς το κοινό ή ατομικό παρελθόν να καθίσταται αποφασιστικός και κρίσιμος παράγοντας.

«Όταν φεύγουν τα σύννεφα», πάντως, είναι βέβαιο ότι όλα βαίνουν προς το καλύτερο, η ανάγνωση του ήταν ένα πολύ όμορφο «ταξίδι», διεισδυτικό στην ανθρώπινη ψυχή και εύχομαι, ολόψυχα, και αυτό το βιβλίο να βρει τη θετική ανταπόκριση που του αξίζει, με πολλούς επαίνους για τη δημιουργό του.      

   

        

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΛΕΒΕΝΤΑΚΗ "Τρέξε στον επόμενο σταθμό", εκδ. Λιβάνης 2016

Εξίσου ενδιαφέρον και καταιγιστικό, με τα προηγούμενα βιβλία της, τα οποία ανέτρεχαν σε παλαιότερες εποχές, αλλά πάντα με μυστήριο, αγωνία και ένταση, έως την ανακάλυψη του/της δολοφόνου, αποδεικνύεται από την πρώτη έως την τελευταία σελίδα, το νέο μυθιστόρημά της, με τον (εύστοχο, επιτυχημένο αλλά και απολύτως συνδεδεμένο με την πλοκή) τίτλο «Τρέξε στον επόμενο σταθμό». Μπορεί να εξελίσσεται στη σημερινή εποχή, ωστόσο δεν υπολείπεται σε τίποτα απολύτως, από ξένα αστυνομικά μυθιστορήματα, πολύ περισσότερο που η ίδια η συγγραφέας μας έχει αποδείξει εμπράκτως, και στη συγκεκριμένη περίπτωση για άλλη μία φορά, ότι χάρη στην έμπνευσή της, στον τρόπο γραφής της που δεν σου επιτρέπει να καταλάβεις ή να υποψιασθείς εύκολα ή απροβλημάτιστα τον/την υπαίτια έως το τέλος,  την άψογη ψυχογράφηση των χαρακτήρων, τόσο των βασικών όσο και εκείνων που, καίτοι δευτερεύοντες, συνεισφέρουν καθοριστικά στην εξέλιξη της αφήγησης και τις επιτυχημένες επιλογές χωροχρόνου και κοινωνικών συνθηκών, δημιουργεί ένα άψογο συγγραφικό αφήγημα, με κριτήριο πάντα την απόδοση της δικαιοσύνης, σε έναν κόσμο που «….δεν είναι αγγελικά πλασμένος, σε έναν κόσμο που ξυπνά με τις καλύτερες προοπτικές και τη νύχτα βυθίζεται στα πιο φρικτά ελαττώματά του…», όπως ακριβώς εκφράζεται αλλά και ενεργεί και η ηρωίδα της,  «…προσβλέποντας πάντα στο καλύτερο, καλωσορίζοντας το κάθε ξημέρωμα με στολίδι στα χείλη της, το χαμόγελο της αισιοδοξίας και της ελπίδας…». 

Πάντως, στον επόμενο σταθμό «τρέξαμε» με ανυπομονησία, και για έναν άλλο λόγο…αυτή τη φορά γνωρίσαμε και μάλλον θα τη συναντήσουμε στο μέλλον, σε νέες δυσεπίλυτες περιπέτειες, τη Ρενάτα Κίμαν, για την οποία, αφενός μεν, η συγγραφέας επεφύλαξε πρωταγωνιστικό ρόλο, παρουσιάζοντας προς εμάς, μία δραστήρια, πανέξυπνη, ευρηματική και ταλαντούχα πράκτορα, αφετέρου δε, για εμάς τους αναγνώστες μας «γέννησε» αυτονόητα θα έλεγα, την επιθυμία να ξαναγίνουμε κοινωνοί των σκέψεων, της συμπεριφοράς της και της προσωπικότητάς της. 

Και έχοντας την ακράδαντη πεποίθηση, ότι το αστυνομικό μυθιστόρημα, είναι ένα από τα πιο δύσκολα λογοτεχνικά είδη, αλλά και με ειλικρινή θαυμασμό για τη σύλληψη της ιστορίας εκ μέρους της συγγραφέως, δεν έχω παρά να δώσω θερμά συγχαρητήρια και τις καλύτερες ευχές μου για επιτυχή πορεία στη συνέχεια.           

ΔΗΜΗΤΡΑ ΙΩΑΝΝΟΥ "Βαλεντίνα, η γητεύτρα των Αθηνών", εκδ. Ψυχογιός 2016

• "Τι είναι στ' αλήθεια το ψυχικό σθένος ;;; 
• Πως μπορεί ένας άνθρωπος που βιώνει καταιγιστικές δυσκολίες και βρίσκεται στο πιο σκοτεινό και απέλιπδο ναδίρ της ζωής του να ορθώσει το ανάστημά του και να το πολεμήσει ;; Ποια είναι η δύναμη που θα τον ωθήσει να ανέβει ξανά στην επιφάνεια ενώ όλα φαίνονται χαμένα και μάταια ;; Είμαστε άραγε έρμαια ενός αυστηρά προδιαγεγραμμένου πεπρωμένου από το οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς ή υπάρχει κάτι που λέγεται ελεύθερη βούληση και επιλογή ;; 
• Προσωπικά πιστεύω πως ο άνθρωπος κρύβει μέσα του μεγάλα ψυχικά αποθέματα που του επιτρέπουν να ανταπεξέλθει σε οδυνηρά γεγονότα και βαθιά τραύματα, αρκεί να αρνηθεί την παθητική παράδοση στη μοίρα του. Μόνο τότε μπορεί να δώσει στον εαυτό του την πολύτιμη ευκαιρία να αντιδράσει στο εκάστοτε χτύπημα και να μετασχηματίσει τις καταστάσεις προς όφελός του. Μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο φόβος και μεγαλύτερη παγίδα η παράλυση που επιφέρει στην ψυχή μας. Δεύτερη παγίδα η ανασφάλεια που σμιλεύει μέσα μας την οδυνηρή πεποίθηση "δεν είμαι αρκετά καλή/ός..." ή "δεν μου αξίζει το καλύτερο"...Αν τις στιγμές που μας περικυκλώνουν ετούτες οι παγίδες κατεβάσουμε το κεφάλι και υποταχθούμε σε αυτές, αναπόφευκτα το παιχνίδι είναι πλέον χαμένο....". 
• Από το εύστοχο και καίριο προλογικό σημείωμα της συγγραφέως ....
• 
  
  
  
  Διαφορετικό από τα προηγούμενα, τόσο ως προς τις εναλλαγές παρόντος/παρελθόντος, όσο και ως προς το αλληγορικό/μεταφυσικό στοιχείο που επίσης ήταν βασικό στοιχείο για την "Κασσάνδρα" και το "Τραγούδι της Αννέτας", με τα οποία γνωρίσαμε και αγαπήσαμε τη συγγραφική γραφή της, η "Βαλεντίνα" της Δήμητρας Ιωάννου είναι ένα έξοχο μυθιστόρημα, που, αυτή τη φορά, τοποθετείται σε μία συγκεκριμένη περίοδο, την Μπελ Επόκ, και στην Αθήνα εκείνων των χρόνων, την οποία λιτά, άρτια και χωρίς υπερβολές που κουράζουν, πολύ όμορφα μετέφερε στο βιβλίο η συγγραφέας, ως προς τις κοινωνικές συνθήκες, τους ανθρώπους, τα μέρη όπου διαβιούσαν, τις νοοτροπίες και τις συμπεριφορές όσων έζησαν εκείνη την περίδο. Κοινωνικό μυθιστόρημα, που δεν του λείπει ωστόσο τίποτε, αντίθετα, λόγω των πολλών προσώπων και χαρακτήρων, που απαρτίζουν το περιβάλλον της βασικής ηρωίδας, περιλαμβάνει και προκαλεί, κατά την ανάγνωση του, αβίαστα όμως, αφού η ροή της ιστορίας είναι εξαιρετική, πλείστα συναισθήματα, όπως, ένταση, αγωνία, μυστήριο, συγκίνηση ανάλογα με τις σκέψεις, τις πράξεις και τον τρόπο που επιλέγουν, τα πρόσωπα αυτά, να αντιδράσουν σε κρίσιμες και σημαντικές στιγμές τους. Η αφήγηση της ιστορίας της Βαλεντίνας από την αρχή ως το τέλος της, ελκύει τον αναγνώστη, με τη δύναμη της θέλησης της ηρωίδας και την αποφασιστικότητά της να υπερβεί τις δυσκολίες και τους φόβους της, να ακολουθήσει το όνειρό της ως το τέλος, να διαμορφώσει μόνη της τις συνθήκες της ζωής της, χωρίς στην πορεία να αλλοιώσει το χαρακτήρα της, τις αρχές και τις αξίες της, επιτυγχάνει στο ακέραιο, το συγγραφικό σκοπό και την καθιστά σύμβολο για όσους αγωνίζονται και δικαιώνονται, όπως αναφέρει και η συγγραφέας στο προλογικό της σημείωμα και ανταποκρίνεται στις αναγνωστικές προσδοκίες κάθε απαιτητικού αναγνώστη.

ΙΣΜΗΝΗ ΜΠΑΡΑΚΛΗ "Το μυστικό της πεταλούδας", εκδ. Ψυχογιός 2016

Ισμήνη Μπάρακλη "Το μυστικό της πεταλούδας", εκδ. Ψυχογιός 2016

Τα δικά της λόγια θα χρησιμοποιήσω, αφού πράγματι είναι από τις λίγες φορές που η συγγραφική έμπνευση, δεν αρκείται μόνο στην απλή αφήγηση μιας ιστορίας, με αρχή και τέλος, αλλά επιπλέον, με εξαιρετική δεινότητα και αρμονία στα εκφραστικά μέσα, διεισδύει στα μύχια της ανθρώπινης ψυχής, όταν αισθανθεί την ανάγκη να μεταμεληθεί για ολέθρια λάθη, να αποτινάξει τα πάθη της, να υπερβεί συναισθήματα και απλές χαρές, να αναμετρηθεί με τη συνείδηση, και να αναζητήσει ταπεινά, με ειλικρίνεια και σεβασμό, συγχώρεση από ανθρώπους και Θεό, έως την ύστατη στιγμή της λύτρωσης .....Εξαιρετικό από την πρώτη του σελίδα έως την τελευταία, ιδιαίτερα δε ο επίλογός του, είναι ένας από τους καλύτερους που έχω διαβάσει έως και σήμερα....:
"...Ολη η πλάση οργίαζε μυστικά. Και πάνω απ' αυτή, μια γαληνεμένη ισορροπία, που μπορείς να την πεις και φύση, ψιθύριζε βουβά, σαν αγέρι μέσα στις φυλλωσιές, στους βράχους, στα σύννεφα....Φύλλο δεν σαλεύει αν δε θελήσει ο Θεός...".
Καλοτάξιδο και καλότυχο να είναι το "Μυστικό της πεταλούδας", με θερμά συγχαρητήρια ...
-------------------------------------------------------------------------------------
Το απόσπασμα είναι της κ. Μπάρακλη από το μπλογκ των εκδόσεων Ψυχογιός :

"....Λογοτεχνία είναι να τρυπώνεις λάθρα στον ύπνο του άλλου και να γίνεσαι όνειρο. Κι αν είναι έτσι, αν το βιβλίο εισβάλει στο συνειδητό ή το ασυνείδητο του αναγνώστη, οφείλεις σε εκείνον σεβασμό, προσδοκάς να επιφέρεις ουσιαστικό προβληματισμό, εξύψωση καρδιάς και νου. Επιθυμείς το όνειρο αυτό να είναι καρποφόρο, να τον ξυπνήσει γαληνεμένο, να διεγείρει φωτεινά συναισθήματα, αφήνοντας τη σφραγίδα του στον χρόνο και, ίσως ακόμα, μέσα στο όνειρο αυτό, κατορθώσει να ανακαλύψει δικά του μονοπάτια στο προσωπικό του ταξίδι… Και αυτή θαρρώ πως πρέπει να είναι η σκοπιμότητα της λογοτεχνίας· η ημέρευση και η ανάταση της ψυχής....."
http://blog.psichogios.gr/logotexnia-einai-na-trypwneis-la…/