ΣΟΝΙΑ ΣΑΟΥΛΙΔΟΥ "Το ακρωτήρι των κοραλλιών", εκδ. Ωκεανίδα 2019

Εξαιρετικό "Ακρωτήρι των Κοραλλιών" για πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέα και μάλιστα στην αστυνομική λογοτεχνία, σε ένα είδος πολύ απαιτητικό και για τον δημιουργό και για τον αναγνώστη. Η ιστορία που ξεκινά από τρεις δολοφονίες και τρεις ασύνδετες (φαινομενικά) γυναίκες, κρατά τον αναγνώστη σε εγρήγορση, με την πλοκή, την γρήγορη εξέλιξή της, τους ρεαλιστικούς χαρακτήρες και την πρωτοτυπία, η οποία κατά την προσωπική μου κρίση έγκειται στο ακόλουθο ευφυέστατο εύρημα : οι βασικοί χαρακτήρες δεν είναι αστυνομικοί, ντέτεκτιβς ή οι καθ' ύλην αρμόδιοι για την εξιχνίαση, οι οποίοι έχουν περάσει σε δεύτερο πλάνο, αφού ουσιαστικά τις πρωτοβουλίες της "αναζήτησης" των ενόχων, την διασταύρωση των στοιχείων και των γεγονότων και εν τέλει την εξιχνίαση αναλαμβάνουν κατά κάποιο τρόπο, οι ίδιες οι συγγραφικές ηρωίδες, με τον δικό τους τρόπο σκέψης, κινούμενες από τις συνθήκες και τις καταστάσεις όπως διαμορφώνονται στη ροή της αφήγησης και αποτυπώνονται σε κάθε κεφάλαιο βήμα βήμα, από την κάθε μία ξεχωριστά. Ενδιαφέρον και μυστηριώδες, όπως πρέπει για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, πολύ περισσότερο που είναι πρωτόλειο, και αποτελεί σαφή ένδειξη, ότι η κ. Σαουλίδου διαθέτει όλες τις ικανότητες και το ταλέντο να συνεχίσει τη συγγραφική της πορεία στη συγκεκριμένη λογοτεχνική κατηγορία.

ΡΟΥΛΑ ΣΑΜΑΙΛΙΔΟΥ "Ενας Τούρκος στο σαλόνι μου", εκδόσεις Μ. Σιδέρη 2019

Πολύ ενδιαφέρον και αξιόλογο ανάγνωσμα, το οποίο και με μόνο με τον τίτλο του σε κεντρίζει να το επιλέξεις και να διαβάσεις την ιστορία του Μεχμέτ, σπάνια για την ταραγμένη και τραγική εποχή που εκτυλίσσεται και τις συνέπειες της στο οικογενειακό και κοινωνικό του περιβάλλον για να μας δείξει ότι η αληθινή αγάπη, η αφοσίωση και η πίστη καταλήγουν να είναι κάποιες φορές πέρα και πάνω από λαούς και έθνη, και το πεπρωμένο εκάστου επαφίεται στη δική του βούληση και συνείδηση.

ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ - ΠΑΝΑΓΟΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ "Είδα τον εαυτό μου στα μάτια σου" - "Κλεμμένες Λιακάδες", εκδόσεις Ωκεανός 2017 - 2019

Πολλές φορές η μυθοπλασία και η συγγραφική σύλληψη δεν είναι αρκετές για να προσεγγίσουν την πραγματική ζωή, σε όλες της τις εκφάνσεις, ευχάριστες ή δυσάρεστες και αυτό γιατί η ανθρώπινη φύση είναι πολύ συχνά απρόβλεπτη, επηρεαζόμενη από ποικίλους παράγοντες και συχνά ανεξάρτητους της θελήσεως μας, αφού ουδείς μπορεί να αγνοεί το κοινωνικό περιβάλλον εντός του οποίου καλείται να ζήσει.  Διαβάζοντας το πρώτο βιβλίο της Μαρίας Παναγοπούλου με τον πρωτότυπο τίτλο, δεν περίμενα ότι θα με εντυπωσίαζε τόσο πολύ και ότι, στη συνέχεια θα περίμενα με ανυπομονησία και το δεύτερο βιβλίο της τις «Κλεμμένες Λιακάδες» (ακόμα και αν μπορεί να διαβαστεί αυτοτελώς, προσωπικά θεωρώ ότι αποτελεί σύνολο αδιάσπαστο με το «Είδα τον εαυτό μου στα μάτια σου»). Με το πρώτο της βιβλίο (θα το χαρακτηρίσω page turner, τον αγγλικό όρο αφού δεν σε αφήνει να το αφήσεις, από την πρώτη έως την τελευταία του σελίδα), με την αφήγηση της μοναδικής ιστορίας της Μάικας, η Μαρία Παναγοπούλου με τον άμεσο τρόπο γραφής της, την ευαισθησία και τον τρόπο που προσεγγίζει τις ψυχικές προθέσεις, διαθέσεις και εναλλαγές των βασικών χαρακτήρων του έργου, την μεστή και στέρεη σκιαγράφηση της προσωπικότητας εκάστου/ης εξ αυτών, χωρίς μελοδραματισμούς ή υπερβολές, με επιτυχημένη ισορροπία μεταξύ ρεαλισμού και δραματικότητας, όπου αυτή η τελευταία απαιτείτο σε σημεία που η ένταση κορυφώνεται, μου απέδειξε ως αναγνώστρια ότι δικαίως και επάξια, θεωρείται μία από τις πολλά υποσχόμενες νέες συγγραφείς. Διότι για να καταφέρεις να αποδώσεις συγγραφικά και να μεταφέρεις πλήθος συναισθημάτων που συνδέονται με μία τόσο περίπλοκη αληθινή ιστορία, σαφώς πρέπει να έχεις και έμπνευση και ταλέντο. Με το δεύτερο βιβλίο της τις «Κλεμμένες Λιακάδες», (ομολογώ ότι είμαι πολύ επιφυλακτική στις «συνέχειες» των επιτυχημένων βιβλίων και πάντα με τον φόβο της απογοήτευσης) εξεπλάγην ακόμα πιο πολύ, αφού, η κ. Παναγοπούλου, σε δεύτερο χρόνο και παραθέτοντας με παραστατικότητα, αγωνία και μυστήριο την ιστορία της Νεκταρίας και της Αέλιας μας παρέδωσε ένα ισάξιο του πρώτου, νέο έργο της. Και δεν θα το επετύγχανε αυτό, ασφαλώς, αφού η δυναμική της γραφής της, η ευρηματικότητά της, η ικανότητά της να αναπαριστά και να εντρυφεί στον δύσκολο, αρκετές φορές ψυχικά ταραγμένο και πολύπλοκο συναισθηματικό κόσμο των χαρακτήρων της, να συνδέει το έντονο και ταραχώδες παρόν με το οδυνηρό παρελθόν χωρίς να κουράζει ή να προκαλεί κατά κάποιον τρόπο δυσφορία στον αποδέκτη του έργου της, κατέστησε και τις «Κλεμμένες Λιακάδες» εξίσου αξιόλογο και ενδιαφέρον έργο με το πρώτο. Και είναι δύσκολο πολύ, νομίζω, να ανταποκρίνεται ο δημιουργός στις αναγνωστικές προσδοκίες, ιδιαίτερα αν είναι αυξημένες μετά την πρώτη συγγραφική και επιτυχημένη προσπάθεια. Η κ. Παναγοπούλου έως και σήμερα δεν με έχει απογοητεύσει ολοσδιόλου, αντιθέτως με έχει γοητεύσει και με έχει κερδίσει, και δεν θα είναι υπερβολή να πω, ότι την περιμένω και στο επόμενο έργο της να ξεπεράσει τον εαυτό της.      

                                                                                                                         

ΘΑΛΕΙΑ ΚΟΥΝΟΥΝΗ "Κασετίνα", εκδ. Λιβάνη 2019

Το "καθηλωτικό" είναι χαρακτηρισμός που δεν αρκεί για αυτό το έργο, το πόνημα κυριολεκτικά, γιατί θέλει ιδιαίτερη ψυχική αντοχή να μελετήσεις τα αποτρόπαια εγκλήματα και τις θηριωδίες που έλαβαν χώρα από τους Γερμανούς σε βάρος όσων απείχαν από τα δικά τους στερεότυπα περί "αρίας φυλής". Η "Κασετίνα" με την πένα της Θάλειας Κουνούνη, ακολουθώντας την αφηγηματική τεχνική της αναδρομής, διατρέχει το χρονικό διάστημα εβδομήντα και πλέον ετών, από τη σημερινή δύσκολη και επικίνδυνη (με διαφορετικές συνθήκες εποχή) προς το παρελθόν, σε εκείνα τα τραγικά γεγονότα, που αποτελούν πλέον ιστορία και μάλιστα μία από τις μιο μελανές σελίδες της. Με εύστοχη συγγραφική τεχνική, η εξέλιξη της πλοκής αποκτά το χρονικό βάθος και βάρος που απαιτούνται για να συνδεθεί το ιστορικό παρελθόν με την μυθοπλασία, και με την εναλλαγή της αφήγησης από πρωτοπρόσωπη σε τριτοπρόσωπη, επιτεύχθηκαν (κατά την προσωπική μου άποψη) ο ρεαλισμός, η αληθοφάνεια και η αμεσότητα του τόσο δύσκολου εγχειρήματος να αποτυπωθούν και να μεταφερθούν στον αναγνώστη ιστορικά και με ιδιαίτερη βαρύτητα γεγονότα τα οποία διαδραμάτισαν καίριο ρόλο και επηρέασαν τη ζωή και την πορεία των χαρακτήρων του βιβλίου. Μπορεί για πολλούς η εποχή του δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου να φαίνεται "μακρινή", με την ελπίδα ή την ευχή ποτέ να μην επαναληφθούν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας....η "Κασετίνα" μας προσφέρει ένα είδος "αφύπνισης" και μας καλεί μέσα από την τραγική ιστορία της Χελένα και της Ραχήλ να σκεφθούμε και να προβληματισθούμε, εάν το παρελθόν μπορεί όντως να μας "διδάξει", να μας αποτρέψει και να μας καταστήσει σοφότερους ή μπορεί να αναβιώσει με εξίσου σκληρό και αδιανόητο τρόπο.....η "Κασετίνα" δεν αποτελεί μόνο μία εξιστόρηση των δεινών του πολέμου από τη σκοπιά των Εβραίων ή όσων είχαν την "ατυχία" να μην ανήκουν στο είδος του "τέλειου ανθρώπου" που οραματίζονταν οι Γερμανοί, είναι πολλά περισσότερα, θέτει θέματα ηθικής, αγάπης, αλληλεγγύης, αφοσίωσης, λήθης, μνήμης, συλλογικής ευθύνης και συνείδησης, τα όρια του καλού και του κακού, του δίκαιου και του αδίκου, σκέψεις και ζητήματα που είτε κοινωνιολογικά είτε μέσω της φιλοσοφικής οδού, διαχρονικά αγγίζουν τον πυρήνα της ύπαρξης μας .....Ολα αυτά καθιστούν την "Κασετίνα" πολύ περισσότερο από ένα πολύ ενδιαφέρον και αξιόλογο ανάγνωσμα, και όχι απλώς καθηλωτικό, αλλά θα έλεγα συγκλονιστικό. Και τελικά είναι χάρισμα, να μπορείς να εναλλάσσεσαι ως συγγραφέας και δημιουργός μεταξύ διαφορετικών "ειδών" λογοτεχνίας, ικανοποιώντας τους αναγνώστες σου και με το παραπάνω, προσωπικά έχοντας γνωρίσει και αγαπήσει τη γραφή της Θάλειας Κουνούνη, περίμενα την "Κασετίνα" με ανυπομονησία και ομολογώ ότι ήταν και διαφορετική (με την καλή έννοια) και μοναδική και ανεπανάληπτη. 

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΖΕΜΠΗ "Οι δρόμοι της λήθης" εκδ. Διόπτρα 2019

Εάν το "Πέτρα και Μέλι" ήταν πολύ καλό, "Οι δρόμοι της λήθης" (και ας περιμέναμε πολύ καιρό ως το επόμενο βιβλίο της κ. Ζέμπη) είναι εξαιρετικό, καταδεικνύοντας ότι το καλό και το κακό μπορούν να συνυπάρξουν, ακόμα και να αλληλοδιαδέχονται το ένα το άλλο στην ατομική κλίμακα αξιών, εξαρτώμενα κάθε φορά από παράγοντες, που δεν είναι προβλέψιμοι. Καλογραμμένο, με ένταση, ρεαλισμό, αμεσότητα και απροσδόκητες ανατροπές.αναπαριστά την κοινωνία της (δύσκολης) εποχής μας, την κρίση, την παρακμή, την συνεχή προσπάθεια επιβίωσης, τα όρια της λήθης και της συγχώρεσης, τις εσωτερικές και ψυχολογικές "συγκρούσεις" της ανάγκης για συναισθηματική ασφάλεια και ισορροπία και της ροπής προς την παραβατικότητα, την αληθινή φιλία που κάποιες φορές "καλλιεργείται" κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες για να παραμείνει ακέραια και ανεκτίμητη. Οι δρόμοι τεσσάρων ανθρώπων, με διαφορετικούς χαρακτήρες, καταβολές, κοινωνικό περιβάλλον, που αλληλοτέμνονται, διασταυρώνονται, περιπλέκονται όπως και οι ζωές τους. Μέσα από τις προσωπικές τους ιστορίες και ξεκινώντας από φαινομενικά ασύνδετα περιστατικά μεταξύ τους, όπως τις αφηγείται ένας εκ των τεσσάρων βασικών συγγραφικών ηρώων, η πλοκή χάρη στην καταιγιστική γραφή, εξελίσσεται σταθερά, με αμείωτο ενδιαφέρον ως το καθηλωτικό τέλος. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα και όπως αποδείχθηκε η αναμονή άξιζε και με το παραπάνω !!!!!!

Θοδωρής Παπαθεοδώρου "Γυναίκες της μικρής Πατρίδας", "Λιανοκέρια της μικρής Πατρίδας", "Συναξάρια της μικρής Πατρίδας", εκδ. Ψυχογιός 2018-2019

Η λογοτεχνική αξία της τελευταίας ιστορικής τριλογίας του κ. Θοδωρή Παπαθεοδώρου είναι αναμφισβήτητη, για όσους τουλάχιστον γνωρίζουμε το έργο του και κυρίως πόσο προσηλωμένος είναι στα ιστορικά γεγονότα και στην ικανότητά του να τα συνδυάζει με την μυθοπλασία, με άρτιο και ισορροπημένο τρόπο. Τα τρία βιβλία, που αποτέλεσαν την τριλογία του "Μακεδονικού Αγώνα" επιτελούν ένα σπουδαίο έργο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, την αφύπνιση της εθνικής συνείδησης μέσω της συλλογικής μας μνήμης, παρά το γεγονός ότι πολλές φορές τείνουν αμφότερες (είτε εκουσίως είτε ακουσίως) προς τη λήθη.
Με "όχημα" τη συγγραφική σύλληψη, η οποία μας παραδίδει την Αρετή και τη Φωτεινή, δύο γυναίκες με ισχυρές προσωπικότητες και οι οποίες με αποφασιστικότητα, ορμή, ψυχικό σθένος και αληθινή αγάπη για την πατρίδα και την ελευθερία, δίνονται "ψυχή και σώματι" στον άνισο αγώνα απελευθέρωσης της μακεδονικής γης, μέσα από την ιστορία κάθε μίας από αυτές, με οδυνηρές εμπειρίες, απώλειες, αλλά με απαράμιλλο ήθος και πίστη σε αξίες και ιδανικά, διατρέχουμε με έντονα παραστατικό τρόπο και ρεαλισμό, την εξέλιξη του αγώνα, από τις απαρχές του έως και την κορύφωσή του, όταν πλέον έχει πάρει την μορφή της ένοπλης εξέγερσης, τις δυσκολίες του, την αγριότητά του, τις αντίξοες συνθήκες, αλλά και την ακλόνητη πεποίθηση όλων όσων έλαβαν μέρος, είτε εμφανώς είτε αφανώς, στο δίκαιο αυτού, με έναν και μοναδικό σκοπό την ένωση με την Ελλάδα. Γύρω από τις δύο κυρίαρχες συγγραφικές μορφές, υπάρχουν και αναπαρίστανται, πλήθος άλλων, εξίσου σημαντικών και ενίοτε ιστορικών προσώπων, όπως ο Παύλος Μελάς, ο Τέλλος Αγρας και οι "καπετάνιοι" του αγώνα (είτε Μακεδόνες είτε καταγόμενοι από άλλα μέρη της Ελλάδας) που συνετέλεσαν με τραγικό τρόπο, αυταπάρνηση και με τη θυσία τους στην εξέλιξη του και στο αποτέλεσμά του, το "δέσιμο" αυτό, σε συνδυασμό με τον τρόπο γραφής που είναι άμεσος, μεστός, και εστιασμένος στην ιστορική και κοινωνική πραγματικότητα εκείνης της εποχής, κυριολεκτικά καθηλώνουν τον αναγνώστη, από το πρώτο βιβλίο έως το τελευταίο της τριλογίας.
Είναι σημαντικό στους καιρούς που ζούμε και όπου στοιχεία αλληλένδετα με την εθνική μας παράδοση και ταυτότητα και ιστορία αμφισβητούνται, να έχουμε την χαρά να διαβάζουμε έργα που τιμούν και σέβονται τους εθνικούς αγώνες και την ιστορία μας και τα οποία για αυτόν ακριβώς το λόγο είμαι βέβαιη ότι θα καταστούν διαχρονικά.
Γιατί ίσως αυτός είναι ο σκοπός τους, τουλάχιστον όπως εγώ τον απεκόμισα από το τέλος της τριλογίας....να μην ξεχασθεί τίποτε.....
Με τις λέξεις του συγγραφέα : "Παρακαλώ να μην ξεχάσω ....τούτη η γη, που ανάπαψε μαρτύρων και ηρώων αίμα, από τον νου και την καρδιά μου να μη σβηστεί....Τόσες θυσίες, τόσες ψυχές, ούτε μια να μη λησμονηθεί......ούτε μία να μη λησμονηθεί....ο μόνος τάφος των νεκρών είναι οι καρδιές των ζωντανών".