Εάν το "Πέτρα και Μέλι" ήταν πολύ καλό, "Οι δρόμοι της λήθης" (και ας περιμέναμε πολύ καιρό ως το επόμενο βιβλίο της κ. Ζέμπη) είναι εξαιρετικό, καταδεικνύοντας ότι το καλό και το κακό μπορούν να συνυπάρξουν, ακόμα και να αλληλοδιαδέχονται το ένα το άλλο στην ατομική κλίμακα αξιών, εξαρτώμενα κάθε φορά από παράγοντες, που δεν είναι προβλέψιμοι. Καλογραμμένο, με ένταση, ρεαλισμό, αμεσότητα και απροσδόκητες ανατροπές.αναπαριστά την κοινωνία της (δύσκολης) εποχής μας, την κρίση, την παρακμή, την συνεχή προσπάθεια επιβίωσης, τα όρια της λήθης και της συγχώρεσης, τις εσωτερικές και ψυχολογικές "συγκρούσεις" της ανάγκης για συναισθηματική ασφάλεια και ισορροπία και της ροπής προς την παραβατικότητα, την αληθινή φιλία που κάποιες φορές "καλλιεργείται" κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες για να παραμείνει ακέραια και ανεκτίμητη. Οι δρόμοι τεσσάρων ανθρώπων, με διαφορετικούς χαρακτήρες, καταβολές, κοινωνικό περιβάλλον, που αλληλοτέμνονται, διασταυρώνονται, περιπλέκονται όπως και οι ζωές τους. Μέσα από τις προσωπικές τους ιστορίες και ξεκινώντας από φαινομενικά ασύνδετα περιστατικά μεταξύ τους, όπως τις αφηγείται ένας εκ των τεσσάρων βασικών συγγραφικών ηρώων, η πλοκή χάρη στην καταιγιστική γραφή, εξελίσσεται σταθερά, με αμείωτο ενδιαφέρον ως το καθηλωτικό τέλος. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα και όπως αποδείχθηκε η αναμονή άξιζε και με το παραπάνω !!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου