ΣΟΝΙΑ ΣΑΟΥΛΙΔΟΥ "Το ακρωτήρι των κοραλλιών", εκδ. Ωκεανίδα 2019

Εξαιρετικό "Ακρωτήρι των Κοραλλιών" για πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέα και μάλιστα στην αστυνομική λογοτεχνία, σε ένα είδος πολύ απαιτητικό και για τον δημιουργό και για τον αναγνώστη. Η ιστορία που ξεκινά από τρεις δολοφονίες και τρεις ασύνδετες (φαινομενικά) γυναίκες, κρατά τον αναγνώστη σε εγρήγορση, με την πλοκή, την γρήγορη εξέλιξή της, τους ρεαλιστικούς χαρακτήρες και την πρωτοτυπία, η οποία κατά την προσωπική μου κρίση έγκειται στο ακόλουθο ευφυέστατο εύρημα : οι βασικοί χαρακτήρες δεν είναι αστυνομικοί, ντέτεκτιβς ή οι καθ' ύλην αρμόδιοι για την εξιχνίαση, οι οποίοι έχουν περάσει σε δεύτερο πλάνο, αφού ουσιαστικά τις πρωτοβουλίες της "αναζήτησης" των ενόχων, την διασταύρωση των στοιχείων και των γεγονότων και εν τέλει την εξιχνίαση αναλαμβάνουν κατά κάποιο τρόπο, οι ίδιες οι συγγραφικές ηρωίδες, με τον δικό τους τρόπο σκέψης, κινούμενες από τις συνθήκες και τις καταστάσεις όπως διαμορφώνονται στη ροή της αφήγησης και αποτυπώνονται σε κάθε κεφάλαιο βήμα βήμα, από την κάθε μία ξεχωριστά. Ενδιαφέρον και μυστηριώδες, όπως πρέπει για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, πολύ περισσότερο που είναι πρωτόλειο, και αποτελεί σαφή ένδειξη, ότι η κ. Σαουλίδου διαθέτει όλες τις ικανότητες και το ταλέντο να συνεχίσει τη συγγραφική της πορεία στη συγκεκριμένη λογοτεχνική κατηγορία.

ΡΟΥΛΑ ΣΑΜΑΙΛΙΔΟΥ "Ενας Τούρκος στο σαλόνι μου", εκδόσεις Μ. Σιδέρη 2019

Πολύ ενδιαφέρον και αξιόλογο ανάγνωσμα, το οποίο και με μόνο με τον τίτλο του σε κεντρίζει να το επιλέξεις και να διαβάσεις την ιστορία του Μεχμέτ, σπάνια για την ταραγμένη και τραγική εποχή που εκτυλίσσεται και τις συνέπειες της στο οικογενειακό και κοινωνικό του περιβάλλον για να μας δείξει ότι η αληθινή αγάπη, η αφοσίωση και η πίστη καταλήγουν να είναι κάποιες φορές πέρα και πάνω από λαούς και έθνη, και το πεπρωμένο εκάστου επαφίεται στη δική του βούληση και συνείδηση.

ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ - ΠΑΝΑΓΟΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ "Είδα τον εαυτό μου στα μάτια σου" - "Κλεμμένες Λιακάδες", εκδόσεις Ωκεανός 2017 - 2019

Πολλές φορές η μυθοπλασία και η συγγραφική σύλληψη δεν είναι αρκετές για να προσεγγίσουν την πραγματική ζωή, σε όλες της τις εκφάνσεις, ευχάριστες ή δυσάρεστες και αυτό γιατί η ανθρώπινη φύση είναι πολύ συχνά απρόβλεπτη, επηρεαζόμενη από ποικίλους παράγοντες και συχνά ανεξάρτητους της θελήσεως μας, αφού ουδείς μπορεί να αγνοεί το κοινωνικό περιβάλλον εντός του οποίου καλείται να ζήσει.  Διαβάζοντας το πρώτο βιβλίο της Μαρίας Παναγοπούλου με τον πρωτότυπο τίτλο, δεν περίμενα ότι θα με εντυπωσίαζε τόσο πολύ και ότι, στη συνέχεια θα περίμενα με ανυπομονησία και το δεύτερο βιβλίο της τις «Κλεμμένες Λιακάδες» (ακόμα και αν μπορεί να διαβαστεί αυτοτελώς, προσωπικά θεωρώ ότι αποτελεί σύνολο αδιάσπαστο με το «Είδα τον εαυτό μου στα μάτια σου»). Με το πρώτο της βιβλίο (θα το χαρακτηρίσω page turner, τον αγγλικό όρο αφού δεν σε αφήνει να το αφήσεις, από την πρώτη έως την τελευταία του σελίδα), με την αφήγηση της μοναδικής ιστορίας της Μάικας, η Μαρία Παναγοπούλου με τον άμεσο τρόπο γραφής της, την ευαισθησία και τον τρόπο που προσεγγίζει τις ψυχικές προθέσεις, διαθέσεις και εναλλαγές των βασικών χαρακτήρων του έργου, την μεστή και στέρεη σκιαγράφηση της προσωπικότητας εκάστου/ης εξ αυτών, χωρίς μελοδραματισμούς ή υπερβολές, με επιτυχημένη ισορροπία μεταξύ ρεαλισμού και δραματικότητας, όπου αυτή η τελευταία απαιτείτο σε σημεία που η ένταση κορυφώνεται, μου απέδειξε ως αναγνώστρια ότι δικαίως και επάξια, θεωρείται μία από τις πολλά υποσχόμενες νέες συγγραφείς. Διότι για να καταφέρεις να αποδώσεις συγγραφικά και να μεταφέρεις πλήθος συναισθημάτων που συνδέονται με μία τόσο περίπλοκη αληθινή ιστορία, σαφώς πρέπει να έχεις και έμπνευση και ταλέντο. Με το δεύτερο βιβλίο της τις «Κλεμμένες Λιακάδες», (ομολογώ ότι είμαι πολύ επιφυλακτική στις «συνέχειες» των επιτυχημένων βιβλίων και πάντα με τον φόβο της απογοήτευσης) εξεπλάγην ακόμα πιο πολύ, αφού, η κ. Παναγοπούλου, σε δεύτερο χρόνο και παραθέτοντας με παραστατικότητα, αγωνία και μυστήριο την ιστορία της Νεκταρίας και της Αέλιας μας παρέδωσε ένα ισάξιο του πρώτου, νέο έργο της. Και δεν θα το επετύγχανε αυτό, ασφαλώς, αφού η δυναμική της γραφής της, η ευρηματικότητά της, η ικανότητά της να αναπαριστά και να εντρυφεί στον δύσκολο, αρκετές φορές ψυχικά ταραγμένο και πολύπλοκο συναισθηματικό κόσμο των χαρακτήρων της, να συνδέει το έντονο και ταραχώδες παρόν με το οδυνηρό παρελθόν χωρίς να κουράζει ή να προκαλεί κατά κάποιον τρόπο δυσφορία στον αποδέκτη του έργου της, κατέστησε και τις «Κλεμμένες Λιακάδες» εξίσου αξιόλογο και ενδιαφέρον έργο με το πρώτο. Και είναι δύσκολο πολύ, νομίζω, να ανταποκρίνεται ο δημιουργός στις αναγνωστικές προσδοκίες, ιδιαίτερα αν είναι αυξημένες μετά την πρώτη συγγραφική και επιτυχημένη προσπάθεια. Η κ. Παναγοπούλου έως και σήμερα δεν με έχει απογοητεύσει ολοσδιόλου, αντιθέτως με έχει γοητεύσει και με έχει κερδίσει, και δεν θα είναι υπερβολή να πω, ότι την περιμένω και στο επόμενο έργο της να ξεπεράσει τον εαυτό της.