Πολλές φορές η μυθοπλασία και η
συγγραφική σύλληψη δεν είναι αρκετές για να προσεγγίσουν την πραγματική ζωή, σε
όλες της τις εκφάνσεις, ευχάριστες ή δυσάρεστες και αυτό γιατί η ανθρώπινη φύση
είναι πολύ συχνά απρόβλεπτη, επηρεαζόμενη από ποικίλους παράγοντες και συχνά
ανεξάρτητους της θελήσεως μας, αφού ουδείς μπορεί να αγνοεί το κοινωνικό
περιβάλλον εντός του οποίου καλείται να ζήσει. Διαβάζοντας το πρώτο βιβλίο της Μαρίας
Παναγοπούλου με τον πρωτότυπο τίτλο, δεν περίμενα ότι θα με εντυπωσίαζε τόσο
πολύ και ότι, στη συνέχεια θα περίμενα με ανυπομονησία και το δεύτερο βιβλίο
της τις «Κλεμμένες Λιακάδες» (ακόμα και αν μπορεί να διαβαστεί αυτοτελώς,
προσωπικά θεωρώ ότι αποτελεί σύνολο αδιάσπαστο με το «Είδα τον εαυτό μου στα
μάτια σου»). Με το πρώτο της βιβλίο (θα το χαρακτηρίσω page turner, τον αγγλικό
όρο αφού δεν σε αφήνει να το αφήσεις, από την πρώτη έως την τελευταία του
σελίδα), με την αφήγηση της μοναδικής ιστορίας της Μάικας, η Μαρία Παναγοπούλου
με τον άμεσο τρόπο γραφής της, την ευαισθησία και τον τρόπο που προσεγγίζει τις
ψυχικές προθέσεις, διαθέσεις και εναλλαγές των βασικών χαρακτήρων του έργου,
την μεστή και στέρεη σκιαγράφηση της προσωπικότητας εκάστου/ης εξ αυτών, χωρίς
μελοδραματισμούς ή υπερβολές, με επιτυχημένη ισορροπία μεταξύ ρεαλισμού και δραματικότητας,
όπου αυτή η τελευταία απαιτείτο σε σημεία που η ένταση κορυφώνεται, μου
απέδειξε ως αναγνώστρια ότι δικαίως και επάξια, θεωρείται μία από τις πολλά
υποσχόμενες νέες συγγραφείς. Διότι για να καταφέρεις να αποδώσεις συγγραφικά
και να μεταφέρεις πλήθος συναισθημάτων που συνδέονται με μία τόσο περίπλοκη
αληθινή ιστορία, σαφώς πρέπει να έχεις και έμπνευση και ταλέντο. Με το δεύτερο
βιβλίο της τις «Κλεμμένες Λιακάδες», (ομολογώ ότι είμαι πολύ επιφυλακτική στις
«συνέχειες» των επιτυχημένων βιβλίων και πάντα με τον φόβο της απογοήτευσης)
εξεπλάγην ακόμα πιο πολύ, αφού, η κ. Παναγοπούλου, σε δεύτερο χρόνο και
παραθέτοντας με παραστατικότητα, αγωνία και μυστήριο την ιστορία της Νεκταρίας
και της Αέλιας μας παρέδωσε ένα ισάξιο του πρώτου, νέο έργο της. Και δεν θα το
επετύγχανε αυτό, ασφαλώς, αφού η δυναμική της γραφής της, η ευρηματικότητά της,
η ικανότητά της να αναπαριστά και να εντρυφεί στον δύσκολο, αρκετές φορές
ψυχικά ταραγμένο και πολύπλοκο συναισθηματικό κόσμο των χαρακτήρων της, να
συνδέει το έντονο και ταραχώδες παρόν με το οδυνηρό παρελθόν χωρίς να κουράζει
ή να προκαλεί κατά κάποιον τρόπο δυσφορία στον αποδέκτη του έργου της, κατέστησε
και τις «Κλεμμένες Λιακάδες» εξίσου αξιόλογο και ενδιαφέρον έργο με το πρώτο.
Και είναι δύσκολο πολύ, νομίζω, να ανταποκρίνεται ο δημιουργός στις
αναγνωστικές προσδοκίες, ιδιαίτερα αν είναι αυξημένες μετά την πρώτη συγγραφική
και επιτυχημένη προσπάθεια. Η κ. Παναγοπούλου έως και σήμερα δεν με έχει
απογοητεύσει ολοσδιόλου, αντιθέτως με έχει γοητεύσει και με έχει κερδίσει, και
δεν θα είναι υπερβολή να πω, ότι την περιμένω και στο επόμενο έργο της να
ξεπεράσει τον εαυτό της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου