Τζένιφερ Ντόνελι "Η Γέφυρα των Μυστικών", εκδ. Διόπτρα 2016

Πολύ καλό, με γραφή η οποία παρασύρει, προκαλεί αναμφισβήτητα το ενδιαφέρον με την εξέλιξη της ιστορίας, και όσο πλησιάζει προς το τέλος, κορυφώνεται το μυστήριο, η ένταση και η αγωνία....ζωντανές εικόνες της ανθρωπογεωγραφίας της Νέας Υόρκης του τέλους του 19ου αιώνα, με τις κοινωνικές συνθήκες, τις ταξικές διακρίσεις, τα στερεότυπα, τις αντιθέσεις μεταξύ της άρχουσας τάξης και των φτωχότερων στρωμάτων, τον αγώνα για επιβίωση αλλά και την επιθυμία για εξουσία, χρήμα και δύναμη, και τη διατήρησή τους με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο.....η προσωπικότητα της συγγραφικής ηρωίδας ιδιαίτερα δυναμική, σκιαγραφείται με δεινότητα και ευκρίνεια, θα μπορούσα να πω, και αναδεικνύεται ο ανεξάρτητος χαρακτήρας της, που χάρη στην αποφασιστικότητα, στην τόλμη και στην θέληση να αποκαλυφθεί η αλήθεια, στο τέλος έρχεται αντιμέτωπη με κρίσιμα διλήμματα και επιλογές για την ατομική της πορεία, ανάμεσα στη συμβατικότητα και στην ελευθερία.....μετά το "Τριανταφυλλάκι" μπορώ να πω ότι είναι το καλύτερο βιβλίο της Τ. Ντόνελι, και χαίρομαι, που δεν δικαιώθηκαν οι επιφυλάξεις μου....

ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΑΝΘΕΑΚΗ "Είχα μόνο εσένα", εκδ. Ψυχογιός

Αν και είχα διαβάσει τα επόμενα βιβλία της κ. Μανθεάκη, και μου αρέσει η γραφή της, το συγκεκριμένο, για κάποιο περίεργο λόγο, έμεινε "ξεχασμένο" στη βιβλιοθήκη....όταν όμως το έκλεισα, και θεωρώντας πως είναι πλέον το καλύτερο της μυθιστόρημα (κατά την προσωπική μου άποψη πάντα) αναρωτήθηκα πως στο καλό, καθυστέρησα τόσο να το ξεκινήσω......η ιστορία δύο νέων ανθρώπων, που αγαπήθηκαν, αλλά είχαν και την ατυχία, να ζουν εκείνη την περίοδο σε μία περιοχή, με σκληρά και ανάλγητα ήθη και έθιμα, τηρώντας έναν απάνθρωπο κώδικα ηθικής, για όσες κοπέλες , ηθελημένα ή αθέλητα, δεν ακολούθησαν ή ξέφυγαν από αντιλήψεις, ιδεοληψίες, και συμπεριφορές, βγαλμένες θαρρείς από τον Μεσαίωνα....η πικρή αυτή πραγματικότητα σε συνδυασμό με την ιστορική συγκυρία, την έναρξη του ελληνοιταλικού πολέμου, και εν συνεχεία την καταστροφική επίδραση της εξάπλωσης του πολέμου, με όλα τα πάθη, τα μίση, τον φόβο, τον πόνο και την οδύνη να κρατούν κυρίαρχο ρόλο στη ζωή των ανθρώπων, συνετέλεσαν ως καθοριστικοί παράγοντες, στο να ζήσουν οι δύο βασικοί συγγραφικοί χαρακτήρες, δύσκολες καταστάσεις, συναισθηματικά, ηθικά, ψυχολογικά, είτε στα όρια της επιβίωσης εκείνη είτε στα όρια της απόγνωσης εκείνος, μετρώντας τις πραγματικές αλλά και τις ηθικές απώλειες τους για πολλά χρόνια, κρατώντας ως πολύτιμη ανάμνηση τον σύντομο δεσμό τους, με εγκαρτέρηση, θλίψη και μοναξιά, έως τη στιγμή που η ίδια η ζωή διασταυρώσει και πάλι τους δρόμους τους....μπορεί να φαίνεται απλή (και συνηθισμένη) ιστορία, αλλά ο τρόπος γραφής της κ. Μανθεάκη την "απογειώνει" θα έλεγα, αφού με τα εκφραστικά της μέσα, μεταδίδει τα βαθύτερα συναισθήματα των βασικών ηρώων της, τόσο ως προς την έντασή τους όσο και ως προς τη διάρκειά τους και την πολυπλοκότητά τους, όπως ακόμα αποτυπώνει εναργώς και επιτυχημένα και την ψυχική κατάσταση των δευτερευόντων χαρακτήρων που απαρτίζουν το κοινωνικό περιβάλλον, εντός του οποίου η ζωή του Πέτρου και της Ελπίδας κυλά, και τους επηρεάζει αποφασιστικά, με αποτέλεσμα η αφήγηση να αποκτά εξαιρετικό ενδιαφέρον, για το τέλος που επιφυλάσσεται για μία τόσο δυνατή σχέση. Ενα πολύ ωραίο βιβλίο, από το οποίο, παρά το χωροχρόνο που έχει επιλέξει η συγγραφέας να τοποθετήσει την ιστορία (Κατοχή, Αθήνα ακόμα και στα εξοντωτικά στρατόπεδα συγκέντρωσης), δεν λείπουν στοιχεία, που αποδεικνύουν ότι μέσα στο ζόφο, στην καταπίεση, στο φόβο και σε συνθήκες εξαιρετικά ρευστές, αβέβαιες και επικίνδυνες, όπου επικρατούν και διογκώνονται αρνητικά συναισθήματα, είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο, όπως ο φθόνος, το μίσος και η καχυποψία, πάντα υπάρχει εύφορο έδαφος, να βρουν το δρόμο και να αναδειχθούν συναισθήματα όπως η φιλαλληλία, η εμπιστοσύνη, η συμπαράσταση και η αληθινή φιλία, η αντίθεση δε μεταξύ καλού και κακού, όπως οριοθετείται μέσα από τις προσωπικές εμπειρίες των δύο ηρώων, καθιστά το βιβλίο βαθύτατα ανθρώπινο και συγκινητικό, ειδικά προς το τέλος του, χωρίς να ρέπει προς τον μελοδραματισμό....ίσως τελικά οι αληθινές ιστορίες, να αποτελούν το καλύτερο "υλικό" για τους συγγραφείς, πολύ περισσότερο, και τούτο κρίνεται στη συγκεκριμένη περίπτωση εκ του αποτελέσματος, το οποίο, πάντα κατά τη γνώμη μου, είναι ιδιαίτερα ελκυστικό και επιτυχημένο....

JANE THYNNE "Μαύρα Ρόδα", εκδ. Κέδρος 2016

Στηριγμένο πάνω σε ιστορική έρευνα και αξιόπιστες πηγές, μεταφέρει τον αναγνώστη στο προπολεμικό Βερολίνο όπου κυριαρχεί η άνοδος του ναζισμού με κάθε τρόπο και κάθε μέσο, στο σύνολο της κοινωνικής ζωής της Γερμανίας (χωρίς να εξαιρούνται από τον "προσηλυτισμό" και την προπαγάνδα, ούτε τα παιδιά....), αλλά και όπου ζουν, κινούνται, ελίσσονται (όπως μόνο εκείνοι ξέρουν) πολύπλευρες και διαφορετικές (μεταξύ τους) προσωπικότητες, σε μία "βαριά" ατμόσφαιρα, ανασφάλειας, φόβου για το μέλλον, εγρήγορσης και εκατέρωθεν καχυποψίας για όσους αντιτίθενται στο καθεστώς, κρυφά ή φανερά, και ως αντίστιξη, για όσους αδημονούν να αναβιώσουν τη δόξα και την αίγλη της παλιάς Γερμανίας, σε συνθήκες αισιοδοξίας, εθνικής "υπερηφάνειας" και ευφρόσυνης διάθεσης, παραβλέποντας ή αγνοώντας ηθελημένα τις ιδεοληψίες, τα λάθη, και την μισαλλοδοξία της κυβέρνησης του Τρίτου Ράιχ. Σε αυτό το περιβάλλον, αναγκαστικά λόγω των συνθηκών, κινούνται μαζί με τους οπαδούς, τα υψηλόβαθμα στελέχη της κυβέρνησης και όσους ανήκουν στο περιβάλλον τους, άτομα που ενεργούν για λογαριασμό και κατ' εντολήν των δικών τους κρατών, είτε εξαρχής είτε στην πορεία της ιστορίας που εξελίσσεται, όπως και η ίδια η ηρωίδα, η οποία εν τέλει αποφασίζει να συνδράμει το κατασκοπευτικό έργο των Βρετανών, αντιμετωπίζοντας πρώτα απ' όλα τις δικές της αμφιβολίες, υπερβαίνοντας τις δικές της επιφυλάξεις και ευνόητους φόβους, και επιδεικνύοντας θάρρος και ψυχική δύναμη, σε κάποια σημεία, ασύμβατα ακόμα και με τον χαρακτήρα της. Το πλήθος των ιστορικών στοιχείων και γεγονότων που παρατίθενται, είναι άψογα και αρμονικά συνδεδεμένα με την πλοκή, πολύ περισσότερο, που στους συγγραφικούς χαρακτήρες, προστίθενται και διαδραματίζουν ενεργό ρόλο, πρόσωπα τα οποία συνέδεσαν άρρηκτα τη ζωή τους με την άνοδο και την πτώση του Χίτλερ. Η σκιαγράφηση αλλά και η απόδοση της ψυχολογικής κατάστασης των χαρακτήρων, είναι λιτή, περιεκτική και ρεαλιστική, χωρίς υπερβολές, όπως άλλωστε ταιριάζει με το χρονικό πλαίσιο που έχει τοποθετηθεί η αφήγηση. Ενα πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα, το οποίο συνδυάζει μυθοπλασία και ιστορία, και χάρη στο οποίο ο αναγνώστης έρχεται σε επαφή με κρίσιμες χρονικά περιόδους του πρώτου μισού του 20ου αιώνα (των οποίων η επίδραση έως και σήμερα, είναι σημαντική, αν όχι καταλυτική.....για την πορεία της Ευρώπης), ενώ, ο βασικός συγγραφικός χαρακτήρας, η Κλάρα Βάιν, θα έλεγα ότι όχι μόνο δεν εξωραίζεται, ή δεν μυθοποιείται, αλλά αντίθετα όπως παρουσιάζεται με τις συναισθηματικές διακυμάνσεις της, από τις προσδοκίες για μία καλύτερη ζωή, έως και την αποφασιστική και ενεργή συμμετοχή της, σε πράξεις και ενέργειες που απαιτούν τόλμη, ανάληψη πρωτοβουλιών αλλά και άγνοια κινδύνου, καθίσταται πολύ συμπαθής ...ίσως για αυτό, συνεχίσθηκαν οι συγγραφικές της "περιπέτειες", τις οποίες ελπίζω να γνωρίσουμε σύντομα και στην αντίστοιχη ελληνική έκδοση.... 

ΤΕΥΚΡΟΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ "Σφαιρικά κάτοπτρα, επίπεδοι φόνοι", εκδ. Πόλις 2016

Μαθηματικός γρίφος, αστυνομικό μυστήριο, γνωριμία με την ιστορία της Κύπρου τα χρόνια των Σταυροφοριών αλλά και τα δύσκολα χρόνια της βρετανικής κατοχής, ο συνδυασμός αποδείχθηκε εξαιρετικά επιτυχής. 
Δεν είχα διαβάσει άλλο βιβλίο του Τεύκρου Μιχαηλίδη, και το τελευταίο του, μου κίνησε το ενδιαφέρον (αν και τα μαθηματικά δεν είναι και το δυνατό μου σημείο ...), , και δικαίως. 
Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα (το οποίο κατατάσσεται στη "μαθηματική λογοτεχνία", ακριβώς λόγω της χρήσης μαθηματικών όρων, στοιχείων, γρίφων κλπ. στην αφήγηση), έχει πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή, η οποία εξελίσσεται σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους, ταραγμένες και κρίσιμες και οι δύο από άποψη ιστορικότητας (αφενός, η εποχή του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου, όπου κυριαρχούσαν οι ίντριγκες και οι δολοπλοκίες για την κατάκτηση και διατήρηση της εξουσίας με γεωπολιτικούς όρους εκείνων των χρόνων και αφετέρου, η Κύπρος της δεκαετίας του 1950, στην κορύφωση του αντιαποικιακού αγώνα για την ανεξαρτησία της νήσου, όπου κυριαρχούν η καχυποψία, η δυσπιστία και ο φόβος), αλλά και αξιόλογη και ευσύνοπτη (καθόλου κουραστική) γραφή, αντίθετα, θα τη χαρακτήριζα, ιδιαίτερα ελκυστική, λιτή και ρεαλιστική και σε απόλυτη αντιστοιχία με τις κοινωνικές, πολιτικές και ιστορικές συνθήκες αμφοτέρων των περιόδων. Τα κοινά σημεία των δύο χρονικών περιόδων, όπου τοποθετούνται οι δύο διαφορετικές ιστορίες, είναι δύο εγκληματικές ενέργειες και ένας μαθηματικός γρίφος, η επίλυση δε του τελευταίου αποδεικνύεται στο τέλος ο συνδετικός κρίκος παρελθόντος και παρόντος, με πολύ έξυπνο τρόπο, ομολογώ, δικαιώνοντας και τον τίτλο του βιβλίου.
Στα συν του βιβλίου, κατά τη γνώμη μου, περιλαμβάνονται επίσης οι αναφορές σε υπαρκτά πρόσωπα, τόσο των μεσαιωνικών όσο και των νεότερων χρόνων, με αποκορύφωμα το ότι στη δεύτερη (πιο σύγχρονη ιστορία), τοποθετείται σε "κομβική" θέση στην αφήγηση, ως συγγραφικός χαρακτήρας ο Λώρενς Ντάρελ, ο οποίος την ίδια περίοδο υπηρετούσε στην Κύπρο ως αξιωματούχος της Βρετανικής Κυρβέρνησης, και η παράθεση στοιχείων γευσιγνωσίας και φαρμακευτικής της μεσαιωνικής εποχής, όπου χρειαζόταν (χωρίς υπερβολές όμως), σε συνδυασμό με ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία, που διευκόλυναν ιδιαίτερα την ανάγνωση του.

ΘΕΩΝΗ ΜΠΡΙΛΗ "Οσα δεν τόλμησα να ονειρευτώ", εκδ. Εξη 2016

Το πρώτο βιβλίο της Θεώνης Μπρίλη που διαβάζω μετά από πολύ θετικές κριτικές φίλων, τη γνώμη των οποίων εμπιστεύομαι, και αποδείχθηκε πέραν πάσης προσδοκίας, ότι είχαν δίκιο.....καλογραμμένο (παρά τον όγκο του και τον "φόβο" των επαναλήψεων), με ενδιαφέρουσα πλοκή, αφηγείται την αρχή και το τέλος της θυελλώδους σχέσης της Θάλειας και του Φίλιππου, με όλο το καλειδοσκόπιο των συναισθημάτων που αλληλοδιαδέχονται το ένα το άλλο, ανάλογα με τις καταστάσεις, τις συνθήκες, τις επιρροές από προσωπικά βιώματα των χαρακτήρων, το κοινωνικό και το συγγενικό περιβάλλον, τις προσδοκίες, τα όνειρα και τις αμφιβολίες που πάντα εμφιλοχωρούν στις ανθρώπινες σχέσεις. Ενα σύγχρονο μυθιστόρημα, το οποίο με αμεσότητα και ρεαλισμό, ελκύει, παρασύρει, εξάπτει το αναγνωστικό ενδιαφέρον και συγκινεί, και προκαλεί τουλάχιστον περιέργεια για την κατάληξή του, την οποία δεν θα χαρακτήριζα και αυτονόητη, μετά από τις ανατροπές, τις επιφυλάξεις, τα προβλήματα και τα διλήμματα που προκύπτουν, σε αντίστιξη με την ένταση και το βάθος όλων των θετικών συναισθημάτων των δύο βασικών χαρακτήρων, τα οποία κορυφώνονται έως το τέλος. Η συγγραφέας, δεν αναλώνεται σε υπερβολές, ή μακροσκελείς αναλύσεις της ψυχολογικής κατάστασης των ηρώων, ούτε σε κουραστικούς μονολόγους, αντίθετα με λιτότητα σε συνδυασμό με τη ρέουσα γραφή της, εστιάζει και αναδεικνύει τις σκέψεις και τις αποφάσεις των βασικών χαρακτήρων της, με πιστότητα και αληθοφάνεια,στοιχεία τα οποία σε συνδυασμό με τη χρήση έξυπνων διαλόγων, καθιστούν το βιβλίο της, αναμφισβήτητα ενδιαφέρον. Αναμένοντας την επόμενη συγγραφική έμπνευση της, εύχομαι τα καλύτερα για μία ανοδική και επιτυχή πορεία στη δημιουργό του, όπως το δικαιούται άλλωστε, χάρη στο ταλέντο της και στη δύναμη της γραφής της.

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΤΕΚΟΥ "Αγάπα το ή παράτα το", εκδ. Λιβάνη 2015

"Μέχρι το τέλος της ζωής μας αλλάζουμε. Δεν είμαστε ποτέ οι ίδιοι. Γιατί άραγε ορισμένοι επιμένουν ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει ;; Πως είναι δυνατόν να μεγαλώνεις, να εξελίσσεσαι, να συλλέγεις πληροφορίες και εμπειρίες, χωρίς όλα να επιδρούν πάνω σου με κάποιον τρόπο ; 
Η δική μου άποψη είναι ότι αν βλέπεις τη ζωή στα σαράντα σου όπως την βλέπεις στα είκοσι, έχεις χάσει τα μισά χρόνια της ζωής σου. Θετικά ή αρνητικά, κάθε μέρα που περνάει μας πάει στο επόμενο στάδιο. Θα έλεγα ότι ακόμα κι ένα δευτερόλεπτο φτάνει για να μας διαμορφώσει για πάντα. ...

Μου άρεσε πάρα πολύ, και σπανίως διαβάζω εφηβική λογοτεχνία....ήταν ο τίτλος, ήταν η συγγραφέας (της οποίας έχω γνωρίσει και εκτιμήσει ιδιαιτέρως τα προηγούμενα δύο βιβλία της για ενηλίκους), η επιθυμία να διαπιστώσω, εάν και πως ένας ενήλικος μπορεί να αποδώσει πιστά την ψυχολογική και συναισθηματική κατάσταση των εφήβων της σύγχρονης εποχής ....Πάντως έμεινα απολύτως ικανοποιημένη....υποθέτω, ότι είναι πιο δύσκολο, να γράφεις εφηβική λογοτεχνία από λογοτεχνία ενηλίκων....άλλο αναγνωστικό κοινό, περισσότερο απαιτητικό, στη σημερινή εποχή της τεχνολογίας, της ταχύτητας, της χρήσης ηλεκτρονικών ΜΜΕ...ωστόσο, το "Αγάπα το ή παράτα το", είναι ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, εξαιρετικά καλογραμμένο, αφού η συγγραφέας με ευαισθησία, χιούμορ, ιδιαίτερη διεισδυτικότητα, δημιουργεί τρεις χαρακτήρες στην εφηβεία (τον Ιάσονα, τη Γιάννα και τη Γιούλη), οι οποίοι είναι αντιπροσωπευτικοί της γενιάς τους, με τα δικά τους άγχη, όνειρα, προβλήματα (όσα προβλήματα μπορεί να έχει ένας/μία έφηβος/η ανάλογα με τα ερεθίσματά του και το περιβάλλον του), τις ανασφάλειες, τις αγωνίες και τις αβεβαιότητες της ηλικίας τους, τις προσδοκίες και τις ελπίδες που είναι συνυφασμένες με τη νεότητα και λίγο πριν την μετάβαση, στην ενηλικίωση....ο τρόπος γραφής, θα έλεγα, ότι είναι απολύτως ταιριαστός με το ύφος του βιβλίου, την εποχή, τις καταστάσεις, ενώ το λεκτικό ύφος αρμόζει άψογα στον τρόπο συμπεριφοράς, σκέψης και ομιλίας των εφήβων....τρεις έφηβοι, όχι αποκομμένοι από το κοινωνικό γίγνεσθαι, αλλά αντίθετα, με τις προσωπικότητές τους, υπό "διαμόρφωση" με πλήθος εσωτερικών και εξωτερικών παραγόντων να καθορίζουν τη ζωή τους, τη συμπεριφορά τους, τις αποφάσεις τους, και την εξελικτική τους πορεία προς τον κόσμο των "μεγάλων"....αποκτώντας ωστόσο εμπειρίες, όχι δυσανάλογες ή ασύμβατες με την ηλκία τους, αλλά θα έλεγα, με έναν τρόπο, "φυσικές" και ως άμεση ή έμμεση συνέπεια των επιλογών της νιότης τους.....Θεωρώ ότι η Ι. Τέκου, δικαίως και επαξίως, κατέκτησε με το σπαθί της μία θέση στην εφηβική λογοτεχνία, με την αμεσότητα της γραφής της, τη ρεαλιστική απόδοση των καταστάσεων που βιώνει η σημερινή γενιά εφήβων, τη φρεσκάδα του γραπτού της λόγου και τα εκφραστικά της μέσα, που είναι ίσως το δυνατότερο και πιστότερο κομμμάτι του αφηγήματός της.

ΤΑΣΟΥΛΑ ΕΠΤΑΚΟΙΛΗ "Το άλλο μου ολόκληρο", εκδ. Πατάκη 2016

Η απώλεια, η διαχείρισή της, η απροσμέτρητη οδύνη, η μνήμη και οι αναμνήσεις.....πλήθος συναισθημάτων, από τη συντριβή έως την αποδοχή του τετελεσμένου, με τα οποία αναμετράται η συγγραφέας του, και τα οποία μοιράζεται μαζί μας, με τις ημερήσιες καταγραφές της, εν είδει ημερολογίου...γραμμένο με περίσσευμα ψυχής θα έλεγα, που περιορίζει την όποια κριτική, αφού δεν είναι μυθοπλασία, αλλά η πραγματικότητα....

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΕΤΑΞΑ "Σπασμένος καθρέφτης", εκδ. Ωκεανός 2016

Καθηλωτικό, ανατρεπτικό, μυστηριώδες, με ένταση, αγωνία, πλοκή και με ένα τέλος....μοναδικό, όχι πως δεν μπορεί να συμβεί το αδύνατο, απλά δεν το περιμένεις με τίποτε...και για να είμαι ειλικρινής, διάβασα ...τρεις φορές τις συγκεκριμένες περικοπές και σελίδες για να κατανοήσω πλήρως την ασύλληπτη συγγραφική έμπνευση της Ε. Μεταξά..θεωρώ ότι είναι ένα από τα καλύτερα της βιβλία, για να μην πω το καλύτερο....δεν αρκείται μόνο στο καθαρά "αστυνομικό" στοιχείο της μυθιστορίας της, αλλά εκτείνεται και σε παραμέτρους που αφορούν την ψυχολογική κατάσταση των χαρακτήρων της, εμβαθύνει σε αυτές, και ενώ δίνει την εντύπωση ότι η αποκάλυψη είναι "εύκολη", η εξέλιξη δικαιώνει και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη....έξοχο από την πρώτη έως την τελευταία του σελίδα !!!!!!!

ΤΕΣΥ ΜΠΑΙΛΑ "Αγριες Θάλασσες", εκδ. Ψυχογιός 2016

".....Η αξιοπρέπεια είναι που σε κάνει να συνεχίσεις να ταξιδεύεις, ακόμα κι όταν σπάσουν τα κουπιά σου, η λαχτάρα να μη χαλαλίσεις τα όνειρά σου και η ελπίδα. Μια ελπίδα βαφτισμένη στο όνομα της εθνικής υπερηφάνειας, της ελευθερίας πέρα από κάθε προσωπικό κέρδος. Και όλα αυτά σε κάνουν να παλεύεις ασίγαστα, χωρίς κανένα άλλο αντίκρισμα. Δεν χρειάζεσαι κάτι άλλο"

Ενα έξοχο βιβλίο, που συνδυάζει ιστορία, τη σκληρή πραγματικότητα του πολέμου, και μας γνωρίζει με τον καλύτερο τρόπο, έναν ταπεινό, ακέραιο, έντιμο, με ήθος και εθνική συνείδηση Ελληνα, που τίμησε τις ελληνικές "άγριες θάλασσες" της κατεχόμενης Ελλάδας, με τον ηρωισμό του, το θάρρος, τη γεννναιότητά του, την πίστη του στην ελευθερία και στην ασίγαστη ελπίδα του, για την απελευθέρωση του τόπου μας ....οι σελίδες του, όλες μία και μία, μας ταξιδεύουν όχι μόνο στις "άγριες θάλασσες" κατά τον εύστοχο τίτλο του, αλλά σε εκείνη την εποχή, που όλα ήταν πιο αγνά, αθώα, μακριά από σκοπιμότητες, συμφέροντα, ιδιοτέλειες και υστεροβουλίες....αποτελεί έναν "φόρο τιμής" σε όλους εκείνους τους αφανείς και εμφανείς ήρωες, Ελληνες που στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής, δεν δίστασαν ούτε στιγμή, με αίσθηση ευθύνης και πλήρη συνείδηση της κρισιμότητας των περιστάσεων, να επιλέξουν ανάμεσα στην υποταγή στον κατακτητή και στον αγώνα για την ελευθερία της πατρίδας, ακόμα και εάν, καθημερινά, έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή τους (και όχι μόνο τη δική τους, αλλά και των δικών τους ανθρώπων), χωρίς να φοβηθούν ούτε στιγμή, να λιποψυχήσουν και να υπαναχωρήσουν από τα ιδανικά και τις αξίες τους. Και αν μέχρι σήμερα, δεν γνωρίζαμε την σπουδαία προσφορά του Μιλτιάδη Χούμα, τον οποίο γνωρίσαμε χάρη στην έμπνευση και στη συγγραφική πένα της Τέσυς Μπάιλα, αυτό, εν πολλοίς οφείλεται στην ταπεινότητά του και στη σεμνότητά του, που ουδέποτε του επέτρεψε να "εκμεταλλευθεί" τη συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση, αρετές οι οποίες αναμφισβήτητα αποτελούσαν στοιχεία της έντονης και μαχητικής προσωπικότητάς του, σε συνδυασμό με την ασίγαστη φιλοπατρία του και την αστείρετη αγάπη για τον τόπο μας.

Σε μία εποχή, και σε καιρούς δύσκολους, που η τιμή και η εθνική υπερηφάνεια, η αξιοπρέπεια και το ψυχικό σθένος, δεν ήταν "κενό γράμμα", αλλά πραγματικά και ουσιαστικά αποτελούσαν μοναδικά στοιχεία της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας, τα οποία εμφαντικά, διεκδικούσαν, στις περιόδους απώλειας ή κλονισμού της ελευθερίας, να είναι τα βασικότερα και τα πιο γνήσια στοιχεία, του έθνους μας, τα λόγια και οι σκέψεις του Μ. Χούμα, δια της συγγραφικής πένας, με τη διαύγειά τους, αποκτούν μεγαλύτερη βαρύτητα και προκαλούν αβίαστα το θαυμασμό για το μεγαλείο της ψυχής όλων εκείνων που αγνόησαν τον φόβο, και με πάθος, πρόσφεραν ανεκτίμητες υπηρεσίες για την "ανάσταση" της Ελλάδας. Διότι, εκείνοι οι άνθρωποι, όσο σκληρά και αν δοκιμάσθηκαν, είχαν τη σκέψη τους και στις επόμενες γενιές, στα χρόνια που θα ακολουθούσαν και σε όσα ιερά και όσια όφειλαν να παραδώσουν, και οι περισσότεροι με αυταπάρνηση, σκέφτονταν όπως και ο Μ.Χούμας, την εικόνα και τις σκέψεις του οποίου, η Τ. Μπάιλα μας έκανε "κοινωνούς" :

"....επειδή ότι είχε κάνει δεν σήμαινε για εκείνον παρά μόνο ένα χρέος, και το χρέος αυτό δεν είχε σχέση ούτε με παράσημα, ούτε με τιμές, ούτε με μπάντες που παιάνιζαν διθυραμβικά, αλλά με την έμφυτη συστολή του ανθρώπου που επιλέγει να υπηρετήσει τη θητεία του στο παρελθόν και να παραδώσει στις επόμενες γενιές ατόφια την Ιστορία της πατρίδας του, αδιαπραγμάτευτη, αρνούμενος την υποδούλωσή της".

Οι περιγραφές όσων διαδραματίσθηκαν εκείνη την περίοδο, με την αποφασιστικής σημασίας, συμμετοχή του ήρωα, ο οποίος με εγκαρτέρηση και γενναιότητα, δεν παρεξέκλινε της συνειδητής του επιλογής, είναι όχι μόνο απολύτως ρεαλιστικές (όπως αρμόζει στην αφήγηση μίας αληθινής ιστορίας), αλλά, συγκλονιστικές, θα μπορούσα να πω, αφού, χωρίς καμία υπερβολή, προκαλούν δέος και συγκίνηση και "μεταδίδουν" μοναδικά την αγωνία, την ένταση και τα συναισθήματα που στις πιο κρίσιμες ώρες, βίωσαν όλοι όσοι έλαβαν μέρος, στις επιχειρήσεις διαφυγής και διάσωσης, και αποδίδουν πιστά την ατμόσφαιρα εκείνης της περιόδου, που μπορεί να ήταν "σκοτεινή", φορτισμένη και έμπλεη απόγνωσης και οδύνης, αλλά, πρόσκαιρη και μόνο, χάρη στην αυτοθυσία και στην ακλόνητη πεποίθηση, ότι μόνο με αντίσταση και αγώνα, κατακτάται η πολυπόθητη ελευθερία.
Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά για αυτό το αριστουργηματικό βιβλίο, σταματώ εδώ όμως, γιατί αξίζει να γνωρίσετε ένα μοναδικό ταξίδι στις "Αγριες Θάλασσες", με την ελπίδα και την ευχή να παραμείνουν πάντα ήρεμες και γαλήνιες, όσο εξαρτάται από την ανθρώπινη φύση, τον πιο αστάθμητο παράγοντα. Πολλά πολλά συγχαρητήρια !!!!!!! 

ΘΑΛΕΙΑ ΚΟΥΝΟΥΝΗ "GREEK ΘΕΡΑΠΙ", εκδ. Λιβάνη 2016

ΘΑΛΕΙΑ ΚΟΥΝΟΥΝΗ «GREEK ΘΕΡΑΠΙ»

Σίγουρα η ζωή μπορεί να είναι πιο όμορφη, πιο «πολύχρωμη» όταν το αποφασίσουμε και επιλέξουμε τον τρόπο, πάντως με ένα «Greek ΘΕΡΑΠΙ», με βεβαιότητα γίνεται πιο ευχάριστη, με σύμμαχο το γέλιο….

Ακόμα και ο τίτλος του «ευρηματικός» θα έλεγα, ίσως για να τονίσει τον τρόπο που πολλές φορές ως λαός με (λίγο…μόνο λίγο) ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία, αποφασίζουμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες μας, τα πάθη μας, τα λάθη μας, τις εμμονές μας κ.ο.κ. Επτά ετερόκλητοι άνθρωποι, με διαφορετική προσωπικότητα ο/η κάθε ένας/κάθε μία από αυτούς (όπως περιγράφονται στο οπισθόφυλλο), κάποιοι από αυτούς, με κοινές αφετηρίες στη ζωή που κάπου χάθηκαν (ηθελημένα ή αθέλητα δεν έχει σημασία) και μετά ξανασυναντήθηκαν, διαφορετικοί όμως και πιο ώριμοι, άλλοι γίνονται αναπόσπαστο μέρος της «ομάδας» που δημιουργείται κάτω από κωμικές και ανορθόδοξες συνθήκες, όλοι όμως, λαμβάνουν μέρος σε μία πρωτότυπη περιπέτεια, η οποία, μπορεί στην αρχή να μοιάζει ….θλιβερή (ή «δακρύβρεχτη»), αλλά στη συνέχεια χαρίζει αβίαστα γέλιο και κυρίως μας προκαλεί περιέργεια για το τέλος….Η ιστορία του βιβλίου, όμως δεν προκαλεί μόνο γέλιο, αλλά προβληματίζει, συγκινεί και αναδεικνύει αλήθειες, με φυσικό τρόπο, χάρη στη ρέουσα πλοκή του, και στη φιλοσοφική συγγραφική διάθεση (την οποία, πάντα διακρίνουμε μέσα στα βιβλία της Θάλειας Κουνούνη), η οποία είναι διακριτικά τοποθετημένη σε καίρια σημεία του, αποδεικνύοντας όχι μόνο τη δεινότητα, τη φαντασία, την έμπνευση,  και κυρίως (γιατί προσωπικά για εμένα είναι σημαντικό) το ότι η συγγραφέας μας δεν είναι «μονοσήμαντη» (δεν ξέρω και αν είναι δόκιμος ο χαρακτηρισμός…), αντίθετα, στο συγκεκριμένο βιβλίο, αντλεί το «υλικό» της πολύ επιτυχημένα, με ευαισθησία και με οξυδέρκεια, από την καθημερινότητα και την ίδια τη ζωή, μπορώ να πω, για να μοιρασθεί συναισθήματα, όνειρα, προσδοκίες, και μετά το χαμόγελο αλλά και το γέλιο, να μας μεταφέρει και μηνύματα, με πρωτότυπο και ιδιαίτερα διεισδυτικό τρόπο και να κρατήσει σε εγρήγορση τις σκέψεις μας για αξίες αναλλοίωτες και διαχρονικές, όπως η φιλία….η φιλία, η απουσία της οποίας «μπορεί να έχει τραγικά αποτελέσματα στην ψυχολογία των ανθρώπων. Χωρίς έναν άνθρωπο δίπλα σου που θα μοιραστεί τον πόνο σου, τη χαρά σου, που δεν θα είναι εκεί για να επιδοκιμάσει τα σωστά και να αποδοκιμάσει τα λάθη σου για να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις....»....Ευτυχής που το επέλεξα, πολύ περισσότερο που χάρηκα την ανάγνωσή του, και ως εκ τούτου, φυσικά και επόμενα τα συγχαρητήρια και οι πολλές θερμές ευχές για την πορεία του….