Αν και είχα διαβάσει τα επόμενα βιβλία της κ. Μανθεάκη, και μου αρέσει η γραφή της, το συγκεκριμένο, για κάποιο περίεργο λόγο, έμεινε "ξεχασμένο" στη βιβλιοθήκη....όταν όμως το έκλεισα, και θεωρώντας πως είναι πλέον το καλύτερο της μυθιστόρημα (κατά την προσωπική μου άποψη πάντα) αναρωτήθηκα πως στο καλό, καθυστέρησα τόσο να το ξεκινήσω......η ιστορία δύο νέων ανθρώπων, που αγαπήθηκαν, αλλά είχαν και την ατυχία, να ζουν εκείνη την περίοδο σε μία περιοχή, με σκληρά και ανάλγητα ήθη και έθιμα, τηρώντας έναν απάνθρωπο κώδικα ηθικής, για όσες κοπέλες , ηθελημένα ή αθέλητα, δεν ακολούθησαν ή ξέφυγαν από αντιλήψεις, ιδεοληψίες, και συμπεριφορές, βγαλμένες θαρρείς από τον Μεσαίωνα....η πικρή αυτή πραγματικότητα σε συνδυασμό με την ιστορική συγκυρία, την έναρξη του ελληνοιταλικού πολέμου, και εν συνεχεία την καταστροφική επίδραση της εξάπλωσης του πολέμου, με όλα τα πάθη, τα μίση, τον φόβο, τον πόνο και την οδύνη να κρατούν κυρίαρχο ρόλο στη ζωή των ανθρώπων, συνετέλεσαν ως καθοριστικοί παράγοντες, στο να ζήσουν οι δύο βασικοί συγγραφικοί χαρακτήρες, δύσκολες καταστάσεις, συναισθηματικά, ηθικά, ψυχολογικά, είτε στα όρια της επιβίωσης εκείνη είτε στα όρια της απόγνωσης εκείνος, μετρώντας τις πραγματικές αλλά και τις ηθικές απώλειες τους για πολλά χρόνια, κρατώντας ως πολύτιμη ανάμνηση τον σύντομο δεσμό τους, με εγκαρτέρηση, θλίψη και μοναξιά, έως τη στιγμή που η ίδια η ζωή διασταυρώσει και πάλι τους δρόμους τους....μπορεί να φαίνεται απλή (και συνηθισμένη) ιστορία, αλλά ο τρόπος γραφής της κ. Μανθεάκη την "απογειώνει" θα έλεγα, αφού με τα εκφραστικά της μέσα, μεταδίδει τα βαθύτερα συναισθήματα των βασικών ηρώων της, τόσο ως προς την έντασή τους όσο και ως προς τη διάρκειά τους και την πολυπλοκότητά τους, όπως ακόμα αποτυπώνει εναργώς και επιτυχημένα και την ψυχική κατάσταση των δευτερευόντων χαρακτήρων που απαρτίζουν το κοινωνικό περιβάλλον, εντός του οποίου η ζωή του Πέτρου και της Ελπίδας κυλά, και τους επηρεάζει αποφασιστικά, με αποτέλεσμα η αφήγηση να αποκτά εξαιρετικό ενδιαφέρον, για το τέλος που επιφυλάσσεται για μία τόσο δυνατή σχέση. Ενα πολύ ωραίο βιβλίο, από το οποίο, παρά το χωροχρόνο που έχει επιλέξει η συγγραφέας να τοποθετήσει την ιστορία (Κατοχή, Αθήνα ακόμα και στα εξοντωτικά στρατόπεδα συγκέντρωσης), δεν λείπουν στοιχεία, που αποδεικνύουν ότι μέσα στο ζόφο, στην καταπίεση, στο φόβο και σε συνθήκες εξαιρετικά ρευστές, αβέβαιες και επικίνδυνες, όπου επικρατούν και διογκώνονται αρνητικά συναισθήματα, είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο, όπως ο φθόνος, το μίσος και η καχυποψία, πάντα υπάρχει εύφορο έδαφος, να βρουν το δρόμο και να αναδειχθούν συναισθήματα όπως η φιλαλληλία, η εμπιστοσύνη, η συμπαράσταση και η αληθινή φιλία, η αντίθεση δε μεταξύ καλού και κακού, όπως οριοθετείται μέσα από τις προσωπικές εμπειρίες των δύο ηρώων, καθιστά το βιβλίο βαθύτατα ανθρώπινο και συγκινητικό, ειδικά προς το τέλος του, χωρίς να ρέπει προς τον μελοδραματισμό....ίσως τελικά οι αληθινές ιστορίες, να αποτελούν το καλύτερο "υλικό" για τους συγγραφείς, πολύ περισσότερο, και τούτο κρίνεται στη συγκεκριμένη περίπτωση εκ του αποτελέσματος, το οποίο, πάντα κατά τη γνώμη μου, είναι ιδιαίτερα ελκυστικό και επιτυχημένο....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου