"...Σαν ίσκιος πλανιόταν μέσα στην καθημερινότητα. Αλλά η προσήλωσή της στο χρέος, η ευθύνη της απέναντι στα παιδιά την εμπόδιζε να ανοίξει τις φτερούγες και να πετάξει μακριά. Ισως και να μην το ήθελε. Μέσα στον μικρό της "παράδεισο" είχε όσα της χρειάζονταν. Οσα είχε φροντίσει να αποθηκεύσει από μικρή. Τις λέξεις, τις σκέψεις, τους στοχασμούς. Τους νεκρούς της. Τους όρθρους και τους εσπερινούς της κάθε μέρας. Μεγάλωνε περνώντας από φόβο σε φόβο, πασχίζοντας να προσθέσει καινούριες νίκες. Κομίζοντας κάθε φορά λίγη ακόμα σοφία στη ζωή της".
Από την αρχή έως το τέλος, ο φόβος κάθε είδους και προέλευσης κυριαρχει στις ζωές των ανθρώπων μιας επαρχιακής πόλης, καταλαμβάνει κάθε μέρος της καθημερινότητάς τους, εκπορεύεται από παντού (κοινωνία, ιστορικά γεγονότα, οικογένεια, υποσυνείδητα και ασυνείδητα), συνυπάρχει με αντιλήψεις και πεποιθήσεις παγιωμένες αλλά και νεοπαγείς και εξελικτικά, τόσο υποδόρια όσο και φανερά, φθάνει να αποτελεί μέρος της προσωπικότητας τους και να επιδρά θετικά και αρνητικά, άλλοτε καθοριστικά και άλλοτε καταλυτικά στο χαρακτήρα τους. Τα βιώματα, οι συνθήκες, το ευρύτερο φιλικό, οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον, τα γεγονότα που διατρέχουν το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα, και αναπόδραστα επηρέασαν γενιές ολόκληρες, οι προβληματισμοί και τα ερεθίσματα προκαλούν αλλεπάλληλα φοβικά συναισθήματα, τα οποία κατά κάποιον τρόπο αμβλύνονται με τη δύναμη της σκέψης, την περισυλλογή και την εσωτερική ανάγκη για ελευθερία. Σε μία μικρή κοινωνία, όπως αναπαριστάται στην ρέουσα αφήγηση, όπου όλα φαίνονται να λειτουργούν "αρμονικά", με την αποδοχή των ταξικών και κοινωνικών διαχωρισμών, την επικράτηση ηθών και εθίμων, σε συνδυασμό με το δίκαιο του "ισχυρού", επανεκτιμώνται και αναθεωρούνται σιγά σιγά όλα, συμπεριφορές, ιδέες, πρακτικές, αξίες, επιθυμίες, όνειρα και ιδανικά, ως άμεση συνέπεια της αδήριτης ανθρώπινης ανάγκης, να απεγκλωβισθεί από φόβους, επιφυλάξεις και ιδεοληψίες και να ορίσει ο ίδιος τη ζωή του.
Οπως η Αρίστη Βορριά, σύμβολο της γενιάς εκείνης που έζησε και μεγάλωσε στο μεταίχμιο δύο παγκόσμιων πολέμων, δεν διστάζει να αναγνωρίσει και να αντιμετωπίσει τους φόβους της, σε όλη την εφηβική και ενήλικη ζωή της, ακόμα και στην "παλίρροια που έφερνε νέους, ακόμα πιο ισχυρούς" φόβους, μαθαίνοντας "να κολυμπάει στη μαύρη θάλασσα. Και αν δεν κατάφερνε να απαλλαγεί εντελώς, τουλάχιστον δεν άφησε τον εαυτό της να πνιγεί".
Για την γραφή της κ. Πριοβόλου, δεν χρειάζεται να αναφέρω πολλά. Παρέδωσε σε εμάς τους αναγνώστες της, για άλλη μία φορά, μία μυθιστορία, με αμεσότητα, ρεαλισμό που διαπνέει όλα της τα έργα, ακριβή αναπαράσταση του ιστορικού και κοινωνικοπολιτικού πλαισίου όπου επέλεξε αυτή τη φορά να τοποθετήσει την αφήγησή της, σε συνδυασμό με τα δικά της βιώματα από τον γενέθλιο τόπο της και άριστη χρήση της ελληνικής γλώσσας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου