Συνηθίζω πολλές φορές, όταν διαβάζω το πιο πρόσφατο έργο κάποιου δημιουργού, να καταλήγω ότι είναι το καλύτερο του, όταν αυτό βεβαίως συμβαίνει, διότι αν σκοπός των δημιουργών είναι να καταστήσουν τις σκέψεις τους και τις ιδέες τους, προσιτές και αγαπητές στο αναγνωστικό κοινό, αυτοσκοπός τους είναι και η εξέλιξη τους και σαφώς η βελτίωσή τους.
Παρακολουθώντας τη συγγραφική πορεία της Δήμητρας Ιωάννου, μπορώ να πω, και ας μου επιτραπεί, ότι από την "Κασσάνδρα" έως τους "Γιους της γαλανής κυράς", η απόσταση που διένυσε ήταν μεγάλη, ως πρωτοεμφανιζόμενη με εξέπληξε πολύ ευχάριστα, αφού διέκρινα ότι διαθέτει όλη τη δυναμική που απαιτείται για τη συγγραφή και δη επιτυχημένη (και για αυτό το λόγο την ακολουθώ πιστά), δικαίωσε τις επιλογές μου, και με το τελευταίο της δημιούργημα, με καθήλωσε (χωρίς καμία υπερβολή).
Τόπος : η αρχόντισσα των Κυκλάδων, η Σύρος στα χρόνια της ακμής της....και σε κυρίαρχη θέση η "γαλανή κυρά"...
Χρόνος : μέσα του 18ου αιώνα (περίπου και εντεύθεν...)
Πρόσωπα : η οικογένεια Βονασέρα και ο περίγυρός τους, η πολυτάραχη ζωή τους που επηρεάζεται από τρίτα πρόσωπα, που εισχωρούν και διαδραματίζουν καίριο ρόλο στην πορεία τους...έως το τέλος...
Εντυπωσιακό το ξεκίνημα της αφήγησης, εστιάζει στο μυστήριο, που δεν αποκαλύπτεται στον αναγνώστη παρά μόνο πολύ αργότερα, όταν έχει ολοκληρωθεί η σκιαγράφηση των χαρακτήρων, όπως αυτή έχει αποτυπωθεί αδρά και με ιδιαίτερη οξυδέρκεια από τη δημιουργό τους. Η αιώνια μάχη του καλού με το κακό, είναι με βεβαιότητα από τα δημοφιλή και αγαπημένα θέματα της λογοτεχνίας, ανά τους αιώνες, ωστόσο το τελευταίο βιβλίο της Δήμητρας Ιωάννου, μέσω της μυθοπλασίας, και χάρη στην αναμφισβήτητη αφηγηματική δεινότητα της συγγραφέως, τη θέτει ως επίκεντρο της αφήγησής της, γύρω από την οποία περιστρέφεται η πλοκή, έως την κορύφωση αυτής (η οποία είναι εξίσου εντυπωσιακή, έως και ανατρεπτική, πάντως μη αναμενόμενη, με τον πρόλογό της). Οι έξοχες περιγραφές του τόπου, όπου εξελίσσεται η ιστορία, με πλούσια εκφραστικά μέσα και η λιτή αλλά με παραστατικότητα αναπαράσταση του κοινωνικού περιβάλλοντος της εποχής εκείνης, με τις αντιθέσεις του μεταξύ των πλούσιων αστών και του απλού κόσμου, το μεταφυσικό στοιχείο, το οποίο είναι ευδιάκριτο μεν, αλλά όχι τόσο έντονο, τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου, σοφά τοποθετημένο σε κάθε επιμέρους κεφάλαιο, προσδίδουν έντονη δραματικότητα στην αφήγηση, η οποία, διαθέτοντας όλα αυτά τα στοιχεία ελκύουν τον τελικό αποδέκτη αυτών, δηλαδή τον αναγνώστη. Οφείλω να πω, όμως, ότι οι βασικοί χαρακτήρες που συνέλαβε η συγγραφική έμπνευση, ο τρόπος που έκαστος/η εξ αυτών συμπεριφέρθηκε στην πορεία της αφήγησης, και η ξεχωριστή ψυχοσύνθεση τους, από τον Δαμιανό έως και την Μαρκέλλα (δύο χαρακτήρες, εκ διαμέτρου αντίθετοι), είναι από τα στοιχεία εκείνα στα οποία είναι φανερό, τουλάχιστον σε εμένα, ότι δόθηκε ιδιαίτερο βάρος και δικαίως, αφού τα συναισθήματα τους, από τα πιο αγνά έως τα πιο ακραία, οι σκέψεις τους, οι αποφάσεις τους, τα διλήμματά τους, οι προσδοκίες τους και η εξέλιξη της ζωής τους, αποτυπώθηκαν τόσο "ανάγλυφα" (δεν ξέρω και αν είναι ο σωστός όρος, τεχνικά) και με ενάργεια από τη συγγραφέα, ενταγμένα και απόλυτα συνυφασμένα με την "κεντρική της ιδέα" με μοναδική δεξιοτεχνία. Ευλόγως, λοιπόν για εμένα, και επαξίως για τη δημιουργό του, το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Παρακολουθώντας τη συγγραφική πορεία της Δήμητρας Ιωάννου, μπορώ να πω, και ας μου επιτραπεί, ότι από την "Κασσάνδρα" έως τους "Γιους της γαλανής κυράς", η απόσταση που διένυσε ήταν μεγάλη, ως πρωτοεμφανιζόμενη με εξέπληξε πολύ ευχάριστα, αφού διέκρινα ότι διαθέτει όλη τη δυναμική που απαιτείται για τη συγγραφή και δη επιτυχημένη (και για αυτό το λόγο την ακολουθώ πιστά), δικαίωσε τις επιλογές μου, και με το τελευταίο της δημιούργημα, με καθήλωσε (χωρίς καμία υπερβολή).
Τόπος : η αρχόντισσα των Κυκλάδων, η Σύρος στα χρόνια της ακμής της....και σε κυρίαρχη θέση η "γαλανή κυρά"...
Χρόνος : μέσα του 18ου αιώνα (περίπου και εντεύθεν...)
Πρόσωπα : η οικογένεια Βονασέρα και ο περίγυρός τους, η πολυτάραχη ζωή τους που επηρεάζεται από τρίτα πρόσωπα, που εισχωρούν και διαδραματίζουν καίριο ρόλο στην πορεία τους...έως το τέλος...
Εντυπωσιακό το ξεκίνημα της αφήγησης, εστιάζει στο μυστήριο, που δεν αποκαλύπτεται στον αναγνώστη παρά μόνο πολύ αργότερα, όταν έχει ολοκληρωθεί η σκιαγράφηση των χαρακτήρων, όπως αυτή έχει αποτυπωθεί αδρά και με ιδιαίτερη οξυδέρκεια από τη δημιουργό τους. Η αιώνια μάχη του καλού με το κακό, είναι με βεβαιότητα από τα δημοφιλή και αγαπημένα θέματα της λογοτεχνίας, ανά τους αιώνες, ωστόσο το τελευταίο βιβλίο της Δήμητρας Ιωάννου, μέσω της μυθοπλασίας, και χάρη στην αναμφισβήτητη αφηγηματική δεινότητα της συγγραφέως, τη θέτει ως επίκεντρο της αφήγησής της, γύρω από την οποία περιστρέφεται η πλοκή, έως την κορύφωση αυτής (η οποία είναι εξίσου εντυπωσιακή, έως και ανατρεπτική, πάντως μη αναμενόμενη, με τον πρόλογό της). Οι έξοχες περιγραφές του τόπου, όπου εξελίσσεται η ιστορία, με πλούσια εκφραστικά μέσα και η λιτή αλλά με παραστατικότητα αναπαράσταση του κοινωνικού περιβάλλοντος της εποχής εκείνης, με τις αντιθέσεις του μεταξύ των πλούσιων αστών και του απλού κόσμου, το μεταφυσικό στοιχείο, το οποίο είναι ευδιάκριτο μεν, αλλά όχι τόσο έντονο, τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου, σοφά τοποθετημένο σε κάθε επιμέρους κεφάλαιο, προσδίδουν έντονη δραματικότητα στην αφήγηση, η οποία, διαθέτοντας όλα αυτά τα στοιχεία ελκύουν τον τελικό αποδέκτη αυτών, δηλαδή τον αναγνώστη. Οφείλω να πω, όμως, ότι οι βασικοί χαρακτήρες που συνέλαβε η συγγραφική έμπνευση, ο τρόπος που έκαστος/η εξ αυτών συμπεριφέρθηκε στην πορεία της αφήγησης, και η ξεχωριστή ψυχοσύνθεση τους, από τον Δαμιανό έως και την Μαρκέλλα (δύο χαρακτήρες, εκ διαμέτρου αντίθετοι), είναι από τα στοιχεία εκείνα στα οποία είναι φανερό, τουλάχιστον σε εμένα, ότι δόθηκε ιδιαίτερο βάρος και δικαίως, αφού τα συναισθήματα τους, από τα πιο αγνά έως τα πιο ακραία, οι σκέψεις τους, οι αποφάσεις τους, τα διλήμματά τους, οι προσδοκίες τους και η εξέλιξη της ζωής τους, αποτυπώθηκαν τόσο "ανάγλυφα" (δεν ξέρω και αν είναι ο σωστός όρος, τεχνικά) και με ενάργεια από τη συγγραφέα, ενταγμένα και απόλυτα συνυφασμένα με την "κεντρική της ιδέα" με μοναδική δεξιοτεχνία. Ευλόγως, λοιπόν για εμένα, και επαξίως για τη δημιουργό του, το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου