Κυριακή 9 Απριλίου 2017

ΣΠΥΡΟΣ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗΣ "Το τελευταίο δαχτυλίδι", εκδ. Μίνωας 2017


Για άλλη μια φορά θα εστιάσω, στον τρόπο που ένας (άνδρας) συγγραφέας έχει την ικανότητα μέσω της γραφής του, να εστιάσει στη γυναικεία ψυχοσύνθεση, και μάλιστα με ένα θέμα (της παρένθετης μητέρας, όπως αναφέρεται και στην περίληψή του, για να μην αποκαλύψω άλλα στοιχεία), το οποίο αποτελεί την κεντρική του ιδέα, συνδέεται άρρηκτα με την μητρότητα πρωτίστως και με την επιθυμία για δημιουργία οικογένειας, σε δεύτερο στάδιο (κατά την προσωπική μου κρίση, επισημαίνω). Το πρώτο μέρος του βιβλίου, επιτρέπει στον αναγνώστη να γνωρίσει τους βασικούς χαρακτήρες, τις σκέψεις τους, τα συναισθήματά τους, τα λάθη τους, τα όνειρα και τις προσδοκίες τους, που θα καθορίσουν και την πορεία τους στη συνέχεια. Το δεύτερο μέρος, περισσότερο (και σχεδόν εξ ολοκλήρου) ενταγμένο στο παρόν, ομολογώ ότι το βρήκα περισσότερο ενδιαφέρον από το πρώτο, χαρακτηρίζεται από ένταση και αγωνία, που προκαλούνται αβίαστα από τα ερωτήματα που έχουν γεννηθεί, τα οποία, αν και δεν είναι δυσεπίλυτα, βαρύνουν και προβληματίζουν τη μία από τις βασικές ηρωίδες, και από τα διλήμματα και τους φόβους, που παρεμβαίνουν καταλυτικά στις αποφάσεις που επιβάλλεται να ληφθούν. Οι απαντήσεις και οι λύσεις στην πραγματική ζωή και στα προβλήματα που πολλές φορές ανακύπτουν, ερήμην μας, ποτέ δεν είναι εύκολες....είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων, είτε εξωτερικών είτε ψυχολογικών.....το "Τελευταίο δαχτυλίδι", ως κοινωνικό μυθιστόρημα, αντανακλά πολλά από τα δεδομένα της αληθινής ζωής, που μπορεί να περιπλακεί από αστάθμητους παράγοντες, είναι γραμμένο με αμεσότητα και ρεαλισμό, το βασικό του όμως χαρακτηριστικό (κατά την κρίση μου) είναι η ιδιαίτερη ευαισθησία που διακρίνεται στο χειρισμό της κεντρικής ιδέας (όπως προσωπικά την αντιλήφθηκα) και η δεξιότητα ως προς την ένταξή της στην πλοκή του. 
Το τέλος της ιστορίας, το οποίο προκαλεί αισθήματα συγκίνησης, δεν θα το χαρακτήριζα απολύτως αναμενόμενο, ούτε και ανατρεπτικό, αλλά ισορροπημένο και λυτρωτικό. 

Αν και δεν είναι το πρώτο βιβλίο του Σ. Πετρουλάκη που διαβάζω, μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι για άλλη μία φορά με ικανοποίησε με το τελευταίο του δημιούργημα....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου