Ενα αληθινό ψυχογράφημα, δοσμένο με ευαισθησία,
οξυδέρκεια και διείσδυση στην πολύπλοκη ανθρώπινη φύση, αλλά και με έντονα
στοιχεία ρεαλισμού και αμεσότητας, τα οποία, με συγγραφική δεινότητα
συνδυάζονται από τη δημιουργό, από την αρχή ως το τέλος της αφήγησής της, η
οποία είναι πολυεπίπεδη, με εναλλαγές από το παρελθόν στο παρόν, έμπλεη
προβληματισμών και σκέψεων, όπως τούτα σαφώς προκαλούνται από την ενδιαφέρουσα
σύλληψη και πλοκή. Αναφερόμενη στη συγκεκριμένη μυθιστορία, αντιλαμβάνομαι ότι
ίσως να παραπέμπω σε σκέψεις στις οποίες σίγουρα όλες και όλοι έχουμε
αναλωθεί και σε καταστάσεις, οι οποίες είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την
προσωπική μας πορεία, η οποία, ποτέ δεν είναι σταθερή, βέβαιη και ουδείς
γνωρίζει τα μέλλοντα, ωστόσο, πάντα υπάρχει εκείνο το κρίσιμο σημείο της
"αμφιταλάντευσης" μεταξύ καλού και κακού, όπως αυτά προσδιορίζονται
από την ατομική ηθική και τους παράγοντες που πάντοτε συντελούν στη διαμόρφωσή
της.
Τέσσερις διαφορετικοί άνθρωποι, είναι οι βασικοί
χαρακτήρες της ιστορίας, των οποίων οι ζωές αλληλοτέμνονται και
διασταυρώνονται, επηρεαζόμενες από πράξεις και ενέργειες του περιβάλλοντός
τους, συγγενικού, κοινωνικού, επαγγελματικού και ερωτικού.
Πέραν της σύγκρουσης που οι δύο φίλες, Λουίζα
και Εύη, βιώνουν σε κρίσιμες στιγμές της ζωής τους, μεταξύ της ηθικής τους, της
ακεραιότητας, των προσωπικών τους αξιών και ιδανικών και της ανάγκης άμεσης
αντιμετώπισης της πραγματικότητας, η οποία και στις δύο περιπτώσεις είναι
σκληρή, ανάλογα με τα βιώματά τους και την εξέλιξή τους, των διλημμάτων, τα
οποία δεν προκαλούνται τεχνηέντως από τις ίδιες, αλλά ανακύπτουν αθέλητα και
καθοριστικά, η ψυχοσυναισθηματική τους "εμπλοκή", τα ερωτήματα τους,
οι αγωνίες τους, και η αναζήτηση της ορθής, αντίστοιχα δε η απόρριψη της
εσφαλμένης επιλογής, μεταφέρονται με τη λογοτεχνική πένα άψογα, χωρίς καμία
υπερβολή, αντίθετα θα έλεγα με λυρισμό και φιλοσοφική διάθεση, μέτρο και
αληθοφάνεια, αποδίδοντας όλη την ένταση, που διακατέχει τις ηρωίδες, σε όλη τη
διάρκεια αυτής της αναζήτησης έως και την τελική απόφαση.
Συνοδοιπόροι τους, στη διαδρομή τους, δύο
άνθρωποι, ο Νίκος και ο Σπύρος, τελείως διαφορετικοί σαν χαρακτήρες, οι οποίοι
όμως στην πορεία, αποδεικνύονται διατεθειμένοι να παραμείνουν πιστοί στις δικές
τους πεποιθήσεις και αξίες, με ειλικρίνεια, αφοσίωση αλλά και αποφασιστικότητα,
χωρίς εγωισμούς και μικρότητες, επιφέροντας κατά κάποιο τρόπο, και κατά τη δική
μου προσωπική εκτίμηση, και ως αντίστιξη, την πολυπόθητη ισορροπία και αρμονία
στις προσωπικές τους σχέσεις και δίνοντας αληθινό νόημα στην έννοια της συντροφικότητας
και του αλληλοσεβασμού (ειδικά το τελευταίο δεν είναι και τόσο αυτονόητο στις
μέρες μας).
Θα μπορούσε να αναρωτηθεί ίσως κάποιος, αν
τελικά, η ζωή έχει πάντα αίσιο τέλος, όπως στη λογοτεχνία, και αν η έκβαση της
ατομικής μας πορείας, θα μπορούσε να είχε διαμορφωθεί, αν δεν μεσολαβούσαν
εμπόδια, απρόβλεπτοι παράγοντες, εγωισμοί, πάθη και εμμονές. Επειδή πιο πριν,
ανέφερα το στοιχείο του ρεαλισμού που διέκρινα στην αφήγηση, πράγματι, όπως και
στην αληθινή ζωή, εκτός από τους βασικούς χαρακτήρες του βιβλίου, η συγγραφική
έμπνευση, δημιούργησε και πρόσωπα τα οποία ναι μεν, δεν καθίστανται συμπαθή στον
αναγνώστη, αλλά η δική τους συμβολή στην εξέλιξη, είτε άμεσα, είτε έμμεσα,
αποδεικνύεται καθοριστικής σημασίας.
Οι συγγραφικοί χαρακτήρες του Μάρκου και της
Ασημίνας, στην "Κόκκινη Βροχή" αντιπροσωπεύουν δύο τέτοιες
προσωπικότητες, οι οποίες παρήγαν αρνητικότητα με τον τρόπο ζωής τους, τις
πράξεις και τις ενέργειες, αφού "εκτέλεσαν" ή υλοποίησαν τις
αποφάσεις τους, ερήμην ή εν αγνοία ή παρά τη θέληση όσων όφειλαν να σέβονται,
υποκύπτοντας είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα στα ένστικτά τους και ακολουθώντας
"πιστά" τις δικές τους επιδιώξεις και "όνειρα", με εγωισμό,
αλαζονεία και έπαρση. Οι πορείες της ζωής τους, διαφορετικές αλλά με μία κοινή
κατάληξη, την μοναξιά και την απόρριψη, αναπόφευκτα ίσως τιμήματα για τις
επιλογές τους.
Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι η συμπεριφορά των
δύο αυτών προσώπων, δεν είναι αξιέπαινη, αλλά αντιθέτως αξιοκατάκριτη και σε
κάθε περίπτωση επιφέρουσα, οδυνηρές συνέπειες για ανθρώπους που είτε έτυχε είτε
συνέβη να υπάρχουν στη ζωή τους, στο τέλος γίνονται αποδέκτες του μοναδικού τρόπου
λύτρωσής τους, της συγνώμης όσων έβλαψαν. Στην διάρκεια όμως της αφήγησης, η
ωριμότητα και το ψυχικό σθένος που απαιτούνται για τη συγχώρεση και τη λήθη,
διαδραματίζονται σταδιακά, μέσα από την εξέλιξη της ζωής των βασικών
συγγραφικών χαρακτήρων του έργου, οι οποίοι, ακριβώς για αυτό το λόγο, δεν
παρίστανται εξωραισμένοι και εξιδανικευμένοι και ως εκ τούτου, ανοίκειοι στον
αναγνώστη, αλλά ως άνθρωποι της εποχής μας, επηρεασμένοι από το περιβάλλον και
το κοινωνικό γίγνεσθαι, με έντονα συναισθήματα, στιγμές αδυναμίας, αναμέτρησης
με τις ενοχές, τις ευθύνες, πολλές φορές "μετέωροι" μεταξύ του
καθήκοντος και της ανάγκης να πραγματοποιήσουμε μύχιες και όχι και τόσο
σώφρονες σκέψεις, αλλά και γεμάτοι από στιγμές άδολης χαράς, αληθινής φιλίας
και γνήσιας αγάπης...
Οι αρετές της "Κόκκινης Βροχής" είναι
πολλές, και σίγουρα τα σχόλιά μου, είναι ελάχιστα, για ένα πολύ αξιόλογο βιβλίο
που έχει σκοπό να εντρυφήσει μέσω της λογοτεχνικής οδού στην ανθρώπινη ψυχή και
σε όσα αυτή αντέχει, υπομένει και δέχεται, στη σύντομη πορεία μας μέσα στην
"παλλόμενη" ζωή (ο χαρακτηρισμός, ορμώμενος από φράση της ίδιας της
συγγραφέως), αφού όπως αναφέρει η ίδια η δημιουργός της, στην εισαγωγή ....."την
ζωή την κρατά καθένας από μας. Το θέμα είναι ποια θέση θα πάρεις στο έργο που
λέγεται Ζωή ! Πως θα χειριστείς το ρόλο μέσα από το έργο. Αν θα αφήσεις
ανοίγματα. Για να περάσουν πράγματα ανεπιθύμητα. Να επηρεάσουν το ρόλο
σου...".
Ας αναρωτηθούμε λοιπόν, με έναυσμα την
"Κόκκινη Βροχή" αν θα αφήσουμε τη ζωή να μας προσπεράσει ή θα γίνουμε
εμείς πρωταγωνιστές της, όπως μας πρέπει για το θείο δώρο που μας δόθηκε....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου