Στην αρχή φαινόταν σαν μία μυθιστορία, με αρκετά συνηθισμένη πλοκή ("εξωτική χώρα", κατά προτίμηση αποικιακή, ευρωπαίοι που συμβιώνουν με τους ντόπιους (κατά προτίμηση Βρετανοί), σε έναν συνδυασμό έπαρσης και αλαζονείας, με την εκμετάλλευση αλλά και συνθήκες "ανοχής" εκατέρωθεν...) στην αγγλική λογοτεχνία (μου θύμισε άλλες συγγραφείς με την ίδια θεματολογία, δεν το κρύβω, αλλά έχω μία αδυναμία στην αγγλική λογοτεχνία, ομολογώ). Ωστόσο προχωρώντας στην ανάγνωση της "Νύφης της Κευλάνης", η αλήθεια είναι ότι, χάρη στη συγγραφική φαντασία και ευρηματικότητα (στηριζόμενη όμως σε παράδοξο μεν, πραγματικό περιστατικό δε, όπως αναφέρεται στο τέλος του βιβλίου), και αφού η συγγραφέας, σκιαγραφεί άψογα, λιτά και ρεαλιστικά, τη βασική της ηρωίδα, και κυρίως τις εσωτερικές της συγκρούσεις, οι οποίες της προκαλούν αισθήματα ενοχών, τύψεων, καλλιεργούν αμφιβολίες και γεννούν διλήμματα, τα οποία, ωστόσο παραμένουν ανομολόγητα μέσα από έντονες κρίσεις συνείδησης, λόγω των δικών της επιλογών, τις οποίες στην πορεία αναθεωρεί, έως τη στιγμή που η αλήθεια αποκαλύπτεται, μπορώ να πω ότι, το βρήκα εξαιρετικό.
Οχι μόνο, διότι, τίποτε δεν αποδίδεται με υπερβολικά δραματικό ή τραγικό τρόπο, το ακριβώς αντίθετο θα έλεγα (και παρά την κεντρική ιδέα της πλοκής), αφού και το λυρικό στοιχείο της συγγραφέως, περιορίζεται μόνο στις περιγραφές του τοπίου, χωρίς να κουράζει τον αναγνώστη, και η ένταση κορυφώνεται προς το τέλος του βιβλίου με τρόπο που διεγείρει ακόμα περισσότερο το αναγνωστικό ενδιαφέρον, αλλά και για έναν άλλο λόγο : τα βιβλία του συγκεκριμένου είδους, πολλές φορές κινούνται μεταξύ δύο στοιχείων, του κοινωνικού και του ιστορικού, με κάποιο από τα δύο, να υπερτερεί του πρώτου, και δεν είναι λίγες οι φορές που τα παρατιθέμενα ιστορικά στοιχεία, είναι περισσότερα από όσα χρειάζονται για την πιστή αποτύπωση του χρονικού, τοπικού και κοινωνικού περιβάλλοντος, μίας συγκεκριμένης εποχής, εντός της οποίας διαδραματίζεται η πλοκή.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, κατά την προσωπική μου άποψη, η συγγραφέας κινήθηκε μεταξύ των δύο αυτών στοιχείων εξαιρετικά ισορροπημένα, αφού, πέτυχε να παρουσιάσει μέσα από τη μυθοπλασία, τις ταξικές, κοινωνικές και οικονομικές αντιθέσεις που επικρατούσαν στην αποικιακή Κευλάνη του πρώτου μισού του 20ου αιώνα, αναπαριστώντας μεν τις συνθήκες συνοίκησης μεταξύ Βρετανών και αυτοχθόνων αλλά και Ινδών (Ταμίλ) και τις αναμφισβήτητες διαφορές τους ως προς την νοοτροπία, τα ήθη, τα έθιμα, τις συμπεριφορές κλπ. (οι οποίες μερικά χρόνια αργότερα θα οδηγήσουν στην ανεξαρτητοποίηση της, χωρίς όμως η παράθεση αυτή, να αποβαίνει σε βάρος της αφήγησης και του κοινωνικού στοιχείου της εξιστόρησης της. Δικαίως πάντως, έχει πάρει πολύ καλές κριτικές και θα χαρώ ακόμα περισσότερο, να διαβάσω και άλλο αφήγημα της ίδιας, συγγραφέως, αφού καταφανώς με κέρδισε με το συγκεκριμένο της βιβλίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου