"Μια νύχτα με τον Τσέχωφ", Βικτώρια Μακρή, εκδ. Ψυχογιός 2015.....

"Πόσο γρήγορα περνάει αυτός ο καιρός Θεέ μου ! Και πόσο αγριεμένα κάποιες φορές ! Σαν θάλασσα που δε λέει να ημερέψει....Σχεδόν μισός αιώνας πίσω μου, δεν πρόλαβα καλά καλά να τον μετρήσω σε χρόνια. Λες και κάποια από αυτά τα χρόνια μου ξέφυγαν. Και πόσο αλλιώς είναι σήμερα τα πράγματα και οι άνθρωποι. ...Ωρες ώρες νομίζεις πως ο καιρός που φεύγει, εκτός από ανθρώπους, παίρνει μαζί του και κομμάτια ολόκληρα από την ανθρωπιά...."

"....Σου θυμίζω έξω στον κόσμο, πόσο δύσκολο είναι να πούμε πως νιώθουμε ευτυχισμένοι, πόσα πράγματα εκπαιδευόμαστε να κάνουμε για να είμαστε αρεστοί. Να πηγαίνουμε σχολείο, να είμαστε καλοί μαθητές, να μην αντιμιλάμε, να μη φέρνουμε αντιρρήσεις, να γίνουμε επιστήμονες, να ψηφίζουμε, να φοράμε ρούχα που είναι της μόδας, του χρόνου άλλα ρούχα, άλλη μόδα, να παντρευτούμε ένα καλό παιδί, να κάνουμε απογόνους που θα ανατραφούν με τις ίδιες, τις δικές μας αρχές.....
Και λίγο πριν από το τέλος της ζωής μας, εάν τα είχαμε κάνει όλα αυτά σωστά και με ακρίβεια, η χειραγωγημένη συνείδησή μας θα μας έλεγε μπράβο. Ειδάλλως, είχε φροντίσει η ίδια η διαπαιδαγώγή μας να μας τιμωρεί με τη θεωρία των τύψεων. Δηλαδή, σε έναν ολόκληρο, τεράστιο κόσμο υπήρχε πάντα ο κίνδυνος να νιώσουμε φυλακισμένοι μέσα στα ίδια μας τα χρέη που δεν τα ξεπληρώσαμε και στις υποχρεώσεις μας που τις αφήσαμε ακάλυπτες. Και από την άλλη, έρχεται ένα τόσο δα, μικρό κελί, δύο επί δύο, και δε σου ζητάει απολύτως τίποτα. Ισως μόνο να σκύψεις μέσα στον εαυτό σου και να αφεθείς να οσφρανθείς το λιβάνι της ψυχής σου ....".