ΞΕΝΙΑ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ "Γράμμα στον Κωστή"

"....Ολοι μας νιώθουμε συχνά ότι "κάτι θέλουμε". Οτι κάτι μας λείπει. Τι είναι όμως αυτό το κάτι ; Ανθρώπινο πλάσμα ;; Αντικείμενο ;; Κάτι που τρώγεται ;; κάτι υπαρκτό ;; Κάτι φανταστικό ;; Την έλλειψη του πάντως τη νιώθουμε συχνά, ακόμη και όταν δουλεύουμε ή όταν διασκεδάζουμε.
Κάποιες στιγμές πάλι νιώθουμε ότι - ναι, υπάρχει και να το, το βρήκαμε. Εκείνο όμως ξεγλιστράει και χάνεται.
Κάτι τέτοιο δεν συμβολίζει το φεγγάρι ;
Και κάτι τέτοιο δεν σημαίνει το φεγγάρι και για ένα παιδάκι ;; Το άπιαστο. Αυτό που δεν θα το αγγίξουμε ποτέ. Οσο κι αν του λέμε "Ελα πιο κοντά".
(Γράφοντας για το πως ξεκίνησε και εμπνεύσθηκε το βρεφικό θέατρο, για πολύ μικρούς θεατές...)

"...Σκεφτόμουν ότι το παρόν το βλέπουμε μέσα από το παρελθόν και το παρελθόν το κοιτάζουμε μέσα από το παρόν.
Και έτσι συχνά αναρωτιόμαστε : Αν....
Δεν το παίζω όμως αυτό το παιχνίδι, γιατί δεν παίζεται. Και γιατί τώρα πια σπάνια νοιάζομαι για όσα δεν έζησα. Αυτά που έζησα είναι τόσο πολύτιμα που μου φθάνουν. Και το τώρα μου φαίνεται γεμάτο. Και από τα παλιά και από τα καινούρια...".

Συγκινητικό, ανθρώπινο, με ανεπιτήδευτη γραφή, αυθορμητισμό, διανθισμένο με χιούμορ, ειλικρίνεια, σπαρακτικό σε κάποια του σημεία αλλά και εξίσου "ξέχειλο" από όσα συναισθήματα και καταστάσεις, βίωσε η ίδια με τον αγαπημένο της σύντροφο, τους δικούς της ανθρώπους, οικογένεια και φίλους, γραμμένο ίσως με ανορθόδοξο τρόπο, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή την έκφραση (και για αυτό ακόμα πιο ενδιαφέρον), μου έδωσε (τουλάχιστον) την ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα μία σπουδαία ηθοποιό, με παιδεία, ήθος, καλλιέργεια πνεύματος, η οποία παραμένει αειθαλής και ακμαία, και κυρίως με ανοικτό και δραστήριο πνεύμα να συνεχίσει το έργο της, όχι μόνο προς το ενήλικο κοινό (παρουσιάζοντας και συμμετέχοντας σε έξοχες παραστάσεις) αλλά κυρίως προς το πιο δύσκολο και απαιτητικό κοινό, το παιδικό, στο οποίο επί σαράντα και πλέον έτη (από το 1972) προσφέρει και πρωτοπορεί.