ΠΕΝΥ ΠΑΠΑΔΑΚΗ "Αντίο φιλενάδα", εκδ. Ψυχογιός 2014

«…Μάθε να βλέπεις τα πράγματα με τα μάτια της καρδιάς και όχι μόνο της λογικής.

Μάθε να λες ευχαριστώ στον Θεό για όσα σου έδωσε και συγνώμη στη ζωή που την άφησες έστω και για λίγο να σου φύγει από τα χέρια.

Μάθε να είσαι ευγνώμων απέναντι στους ανθρώπους που έμειναν δίπλα σου τις δύσκολες ώρες, και σβήσε αυτούς που σε πονάνε.

Είναι δύσκολο, το έχω περάσει, αλλά δεν αξίζει να έχεις γύρω σου κανέναν άλλο παρά μόνο αυτούς που σε δέχονται γι’ αυτό που είσαι. Με τα καλά σου και τα στραβά σου…..»

Τα συναισθήματα, που προκαλούνται, μέσα από την αφήγηση της ιστορίας της Σοφίας και της Μαρίνας, των οποίων οι ζωές διασταυρώνονται στο πιο κρίσιμο σημείο της προσωπικής τους πορείας, είναι διαφορετικά μεταξύ τους, (ανάλογα και με τις προσλαμβάνουσες κάθε αναγνώστη/στριας, κατά τη γνώμη μου) αλλά τόσο έντονα και εναργώς αποτυπωμένα, που προσωπικά, εξακολούθησαν να με διακατέχουν και να με απασχολούν και μετά το τέλος της ανάγνωσης. Και η επιλογή δύο χαρακτήρων, που συναντώνται και συνδέονται, σε ένα περιβάλλον σκληρό, και πολλές φορές απάνθρωπο και σε συνθήκες απαξιωτικές, δεν είναι διόλου εύκολο εγχείρημα, αφού απαιτεί και συγγραφική δεινότητα αλλά και ικανότητα κατανόησης της ανθρώπινης φύσης. Τα συναισθήματα αλληλοδιαδέχονται το ένα το άλλο, τα αρνητικά συναισθήματα, όπως, η απόγνωση, η απώλεια, η οδύνη, ο θυμός, η οργή, η πικρία, η απόρριψη, οι ενοχές και οι «μικροί» προσωπικοί εγωισμοί, αντιπαρατίθενται, με τη δύναμη, αλλά και την αξία της αληθινής φιλίας, την ελπίδα, την αλληλοκατανόηση, την εκτίμηση, τη συγχώρεση, το σεβασμό στη διαφορετικότητα του συνανθρώπου, την αυτογνωσία, την συντροφικότητα και την αγάπη (σε όλες της τις μορφές), αποτελώντας, όπως και η ίδια η συγγραφέας περιγράφει με λιτότητα αλλά και σαφήνεια,  «…. ένα σύνολο στιγμών που μας αφήνουν το στίγμα τους».   

Ναι, ορισμένα βιβλία αποδεικνύονται τελικά διαχρονικά, μέσα από τις αλήθειες και το ρεαλισμό που μεταδίδουν με ακρίβεια και σεβασμό στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση και το «Αντίο φιλενάδα» είναι ένα από αυτά. Χαίρομαι πάρα πολύ, γιατί, με την επανέκδοσή του, μου δόθηκε η ευκαιρία να το διαβάσω, και να αναγνωρίσω για άλλη μία φορά, τον μοναδικό τρόπο της Πένυς Παπαδάκη, να ανασύρει στην επιφάνεια, αξίες, μηνύματα, προβληματισμούς και σκέψεις, που όλους μας απασχολούν, λίγο ή πολύ, και να τις/τα καταστήσει «κτήμα» μας.