«…..Ακόμη κι αν κάποιος σ’ τα πάρει όλα, αυτό που δεν μπορεί ποτέ να σου κλέψει είναι οι αναμνήσεις σου, κι αυτές είναι που αξίζουν τελικά».
Το πρώτο μυθιστόρημα της Ιφιγένειας Τέκου, με το συμβολικό τίτλο «Μνήμες χαμένες στην άμμο», ο οποίος επιβεβαιώνεται από το τέλος της ιστορίας των δύο αδελφών, της Αννας και της Μαρίκας,δικαίως, έχει αφήσει θετικές εντυπώσεις σε όσους το διαβάσαμε, και εύχομαι στη συγγραφέα, το έργο της, να συνεχίσει την ανοδική του πορεία. Τοποθετημένο μέσα σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο, την Κωνσταντινούπολη του 1955, και τους Ελληνες, που βίωσαν για άλλη μία φορά, το μένος, την εμπάθεια, το φθόνο των Τούρκων, η συγγραφέας με μέτρο, παρουσιάζει, στο βαθμό που είναι επαρκής και απολύτως αναγκαίος, για την εξυπηρέτηση της πλοκής, τα πραγματικά γεγονότα, τα οποία καθόρισαν και επηρέασαν αποφασιστικά και δραματικά την πορεία της ζωής δύο αγαπημένων αδελφών, που αποχωρίσθηκαν αθέλητα, για αρκετά χρόνια. Παρακολουθούμε τις παράλληλες ζωές της Αννας και της Μαρίκας, σε διαφορετικούς τόπους και συνθήκες, με κυρίαρχα στοιχεία, τους ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς, την ανάγκη της Μαρίκας και των δικών της ανθρώπων, για επιβίωση, ακόμα και σε ένα εχθρικό (πάντως μη φιλικό) περιβάλλον, όπου παράγοντες ανεξάρτητοι, από τις επιθυμίες, τα όνειρα και τις προσδοκίες των ανθρώπων, διαδραματίζουν καίριο ρόλο στη διαμόρφωση της ζωής τους και την ισχυρή ψυχική θέληση, που, διακατέχει κάθε άνθρωπο, όπως η Αννα, σε κρίσιμες στιγμές της ζωής, για «επαναπροσδιορισμό» και συνέχιση της, με άλλους όρους και συνθήκες, παρά τις απώλειες και την απόγνωση. Η περιγραφή της συναισθηματικής και ψυχικής κατάστασης των βασικών χαρακτήρων του βιβλίου, είναι απολύτως ρεαλιστική, ανταποκρινόμενη σε όλο το πνεύμα του βιβλίου, κατά τη γνώμη μου, αφού εναλλάσσονται διαδοχικά, και αρνητικά και θετικά συναισθήματα, όπως, ο πανικός, ο φόβος, η απόγνωση, η ανακούφιση, η ελπίδα, η αγανάκτηση, η αισιοδοξία, επικρατούν όμως όλων η αδελφική αγάπη και το δώρο της αληθινής και ανιδιοτελούς φιλίας, σε δύσκολες και επώδυνες στιγμές. Ένα πολύ ενδιαφέρον και αξιόλογο βιβλίο, με διαχρονικά και ισχυρά μηνύματα, που, αποδεικνύει, ότι πράγματι, οι αναμνήσεις, είτε ευχάριστες είτε δυσάρεστες, αποτελούν ένα πολύτιμο και αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης ψυχής, πολύ περισσότερο, όταν τις μοιράζεσαι με αγαπημένους σου ανθρώπους, γιατί ακόμα και τότε, από την μια μεριά, η χαρά και η νοσταλγία γίνονται άρρηκτοι συνδετικοί κρίκοι και από την άλλη ο πόνος και η πίκρα απαλύνονται.
Το πρώτο μυθιστόρημα της Ιφιγένειας Τέκου, με το συμβολικό τίτλο «Μνήμες χαμένες στην άμμο», ο οποίος επιβεβαιώνεται από το τέλος της ιστορίας των δύο αδελφών, της Αννας και της Μαρίκας,δικαίως, έχει αφήσει θετικές εντυπώσεις σε όσους το διαβάσαμε, και εύχομαι στη συγγραφέα, το έργο της, να συνεχίσει την ανοδική του πορεία. Τοποθετημένο μέσα σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο, την Κωνσταντινούπολη του 1955, και τους Ελληνες, που βίωσαν για άλλη μία φορά, το μένος, την εμπάθεια, το φθόνο των Τούρκων, η συγγραφέας με μέτρο, παρουσιάζει, στο βαθμό που είναι επαρκής και απολύτως αναγκαίος, για την εξυπηρέτηση της πλοκής, τα πραγματικά γεγονότα, τα οποία καθόρισαν και επηρέασαν αποφασιστικά και δραματικά την πορεία της ζωής δύο αγαπημένων αδελφών, που αποχωρίσθηκαν αθέλητα, για αρκετά χρόνια. Παρακολουθούμε τις παράλληλες ζωές της Αννας και της Μαρίκας, σε διαφορετικούς τόπους και συνθήκες, με κυρίαρχα στοιχεία, τους ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς, την ανάγκη της Μαρίκας και των δικών της ανθρώπων, για επιβίωση, ακόμα και σε ένα εχθρικό (πάντως μη φιλικό) περιβάλλον, όπου παράγοντες ανεξάρτητοι, από τις επιθυμίες, τα όνειρα και τις προσδοκίες των ανθρώπων, διαδραματίζουν καίριο ρόλο στη διαμόρφωση της ζωής τους και την ισχυρή ψυχική θέληση, που, διακατέχει κάθε άνθρωπο, όπως η Αννα, σε κρίσιμες στιγμές της ζωής, για «επαναπροσδιορισμό» και συνέχιση της, με άλλους όρους και συνθήκες, παρά τις απώλειες και την απόγνωση. Η περιγραφή της συναισθηματικής και ψυχικής κατάστασης των βασικών χαρακτήρων του βιβλίου, είναι απολύτως ρεαλιστική, ανταποκρινόμενη σε όλο το πνεύμα του βιβλίου, κατά τη γνώμη μου, αφού εναλλάσσονται διαδοχικά, και αρνητικά και θετικά συναισθήματα, όπως, ο πανικός, ο φόβος, η απόγνωση, η ανακούφιση, η ελπίδα, η αγανάκτηση, η αισιοδοξία, επικρατούν όμως όλων η αδελφική αγάπη και το δώρο της αληθινής και ανιδιοτελούς φιλίας, σε δύσκολες και επώδυνες στιγμές. Ένα πολύ ενδιαφέρον και αξιόλογο βιβλίο, με διαχρονικά και ισχυρά μηνύματα, που, αποδεικνύει, ότι πράγματι, οι αναμνήσεις, είτε ευχάριστες είτε δυσάρεστες, αποτελούν ένα πολύτιμο και αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης ψυχής, πολύ περισσότερο, όταν τις μοιράζεσαι με αγαπημένους σου ανθρώπους, γιατί ακόμα και τότε, από την μια μεριά, η χαρά και η νοσταλγία γίνονται άρρηκτοι συνδετικοί κρίκοι και από την άλλη ο πόνος και η πίκρα απαλύνονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου