ΡΕΑ ΓΑΛΑΝΑΚΗ "Ακρα ταπείνωση", εκδ. Καστανιώτη 2015

".....Ο κόσμος έλεγε το εκκλησάκι "Χριστός, η Ακρα Ταπείνωση" από την περίφημη εικόνα που βρισκόταν εκεί μέσα για αιώνες. Κάποιοι τη νόμιζαν θαυματουργή, γιατί η ταπείνωση του θείου μέσα από τον μαρτυρικό θάνατο ανθρώπου απεικονιζόταν μαζί με τον υπαινιγμό και την ελπίδα της ανάστασης. Μακάρι να ήταν τόσο απλό ακόμη και για τις θρησκείες, ξανασκέφτηκες. Από κοντά και η δική σου, η γονατισμένη Αθήνα, σιγοντάριζε επιμένοντας στο ίδιο συμπέρασμα, λέγοντας και ξαναλέγοντάς σου, ότι όλα περνούν και φεύγουν, ότι κι αυτή η "επόμενη ημέρα" θα διαβεί. Οτι μια σταγόνα θάρρος αρκεί για το θαύμα. Λόγια που αργεί να τα πιστέψει κάποιος στη ζωή. Αν τα πιστέψει κιόλας".

Επιλέγω ένα μικρό απόσπασμα από την "Ακρα ταπείνωση" της Ρέας Γαλανάκη....από τα πιο ρεαλιστικά και αντικειμενικά βιβλία που διάβασα τελευταία. Και παρά την πιστή και (σκληρότατα) ακριβή αποτύπωση των γεγονότων που έλαβαν χώρα στην Αθήνα στις 12/2/2012 και προγενέστερα, και την περιγραφή με αλληγορικό και συμβολικό τρόπο των έντονων συναισθημάτων και των καταστάσεων, που όλοι μας βιώνουμε λόγω της κρίσης και των αναπόφευκτων συνεπειών της, κατά τη γνώμη μου αποπνέει αισιοδοξία.....
Τα καλύτερα (κατά την κρίση μου) αποσπάσματα του βιβλίου, η απόδοση της Αθήνας της κρίσης ως πόλης - ανθρώπινου οργανισμού (χαρακτηριστική η φράση "Και πόσες καρδιές μπορεί να έχει μία πόλη ;; Αν αυτό μετριέται με το μέτρο της ψυχής και του σώματος του ανθρώπου, και έτσι πρέπει, τότε μονάχα μία, απάντησες χωρίς να πολυσκεφτείς") και η "διαφορετική" αφήγηση και ερμηνεία του μύθου της αρπαγής της Ευρώπης από το Δία, στον ερειπωμένο και κατεστραμμένο από εμπρησμό κινηματογράφο "Αττικόν".
Ο τίτλος του βιβλίου είναι "δανεισμένος" από τη βυζαντινή εικόνα του 15ου αιώνα, δια χειρός Νικολάου Τζαφούρη, που βρίσκεται σήμερα στο Βυζαντινό Μουσείο Αθηνών, το εκκλησάκι που αναφέρεται στο απόσπασμα, είναι λογοτεχνικό εύρημα. 

Και μπορεί εκτός από κοινωνικό, το βιβλίο να χαρακτηρίζεται και ως πολιτικό, αλλά ίσως είναι το πρώτο (πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη) με σύγχρονη ματιά, που συνδέει εύστοχα τις (συνεχείς) ανατροπές που ζούμε ή καλούμαστε να δεχθούμε ως μέρος της ζωής μας, αφού δεν εξαρτώνται από εμάς, με τις βαθύτατες και αναπόδραστες αλλαγές της νοοτροπίας μας και της ψυχικής μας διάθεσης. Και εμένα αυτό μου αρκεί.