Ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει (απόσπασμα από ανάρτηση στο nerit.gr)
“Έγραψα το Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο έχοντας βοήθεια από βιβλία άλλων, από πίνακες ζωγραφικής, από πέτρινα μοναστήρια με οξύκορφους πύργους, αναπλάθοντας άμαξες, τον ιδρώτα του δρόμου, πάθη, αρρώστιες και φόβους για τον κάθε ερχομό της νύχτας. Επινόησα τον Ματίας Αλμοσίνο για να φτιάξω μια ταινία από λέξεις, για να σκηνοθετήσω ζωές που θα ήθελα να έχω ζήσει, για να ανάψω κεριά σε σκοτεινές κάμαρες και για να μαζέψω μαύρα σύννεφα σε καθαρούς ουρανούς. Ο γιατρός Αλμοσίνο και όλοι εκείνοι που τον συνάντησαν, που τον συναναστράφηκαν, που τον κυνήγησαν, που γύμνωσαν το σώμα τους μπροστά στο κοκάλινό του στηθοσκόπιο, ήταν όλοι ηθοποιοί σε μια ταινία, που γέννησε ένα παιχνίδι της φαντασίας με την ιστορία, ένα σμίξιμο του μικρόκοσμου μιας πένας με τους καροτσόδρομους της Ευρώπης.
Τράβηξα σε ταινία τις μέρες και τις νύχτες του Ματίας Αλμοσίνο κι ύστερα τύλιξα το καρούλι, το ’χωσα σε μια μποτίλια και το πέταξα στο πέλαγος. Αυτοί που θα τη βρουν και θα την ανοίξουν ας έχουν στον νου τους πως κάθε μυθιστόρημα ολοκληρώνεται μέσω των άλλων. Ο συγγραφέας φέρνει στον κόσμο αυτό που άλλοι θα αναθρέψουν, θα το ντύσουν, θα το ταΐσουν και θα το βγάλουν βόλτα στα πάρκα και στις πλατείες του κόσμου. Οι συγγραφείς γερνούν κοιτάζοντας απ’ το παράθυρο κάτω στον δρόμο τα παιδιά τους να τα κρατάνε άλλα χέρια. Ας είναι, έτσι γινόταν πάντα, αναχώρηση προς άγνωστη κατεύθυνση και αποχωρισμός”.
“Έγραψα το Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο έχοντας βοήθεια από βιβλία άλλων, από πίνακες ζωγραφικής, από πέτρινα μοναστήρια με οξύκορφους πύργους, αναπλάθοντας άμαξες, τον ιδρώτα του δρόμου, πάθη, αρρώστιες και φόβους για τον κάθε ερχομό της νύχτας. Επινόησα τον Ματίας Αλμοσίνο για να φτιάξω μια ταινία από λέξεις, για να σκηνοθετήσω ζωές που θα ήθελα να έχω ζήσει, για να ανάψω κεριά σε σκοτεινές κάμαρες και για να μαζέψω μαύρα σύννεφα σε καθαρούς ουρανούς. Ο γιατρός Αλμοσίνο και όλοι εκείνοι που τον συνάντησαν, που τον συναναστράφηκαν, που τον κυνήγησαν, που γύμνωσαν το σώμα τους μπροστά στο κοκάλινό του στηθοσκόπιο, ήταν όλοι ηθοποιοί σε μια ταινία, που γέννησε ένα παιχνίδι της φαντασίας με την ιστορία, ένα σμίξιμο του μικρόκοσμου μιας πένας με τους καροτσόδρομους της Ευρώπης.
Τράβηξα σε ταινία τις μέρες και τις νύχτες του Ματίας Αλμοσίνο κι ύστερα τύλιξα το καρούλι, το ’χωσα σε μια μποτίλια και το πέταξα στο πέλαγος. Αυτοί που θα τη βρουν και θα την ανοίξουν ας έχουν στον νου τους πως κάθε μυθιστόρημα ολοκληρώνεται μέσω των άλλων. Ο συγγραφέας φέρνει στον κόσμο αυτό που άλλοι θα αναθρέψουν, θα το ντύσουν, θα το ταΐσουν και θα το βγάλουν βόλτα στα πάρκα και στις πλατείες του κόσμου. Οι συγγραφείς γερνούν κοιτάζοντας απ’ το παράθυρο κάτω στον δρόμο τα παιδιά τους να τα κρατάνε άλλα χέρια. Ας είναι, έτσι γινόταν πάντα, αναχώρηση προς άγνωστη κατεύθυνση και αποχωρισμός”.
Είναι από τα βιβλία, που χρειάζονται δεύτερη ανάγνωση τουλάχιστον. Εξαιρετικά ενδιαφέρον, τεκμηριωμένο για τις ιστορικές του πληροφορίες σε εκτενή βιβλιογραφία, αφηγείται την ιστορία του Ματίας Αλμοσίνο, όπως εξελίσσεται στη διάρκεια δύο αιώνων, στο δεύτερο μισό του 17ου αιώνα και στις πρώτες δεκαετίες του 18ου αιώνα, ένα οδοιπορικό και χρονικό αναζήτησης, με μοναδικό τρόπο. Σίγουρα ο Ματίας Αλμοσίνο, θα παραμείνει ένας αξέχαστος μυθιστορηματικός ήρωας, η περιπλάνησή του και η διαβίωση του, στη χριστιανική Ευρώπη αλλά και στην οθωμανική Ανατολή, η γνωριμία και η εξοικείωσή του με διαφορετικούς πολιτισμούς, από την ταραχώδη παιδική του ηλικία έως την βαθιά ωριμότητά του, η εξέλιξή του από χαρισματικό παιδί σε ιδιοφυή επιστήμονα, η διαμόρφωση του χαρακτήρα του, μέσω του κοινωνικού και οικογενειακού του περιβάλλοντος, σε συνδυασμό με το διαρκώς μεταβαλλόμενο ιστορικό πλαίσιο της εποχής του, οι φιλοσοφικοί προβληματισμοί του, οι οποίοι αναδεικνύονται εντονότεροι στην ώριμη ηλικία του, η αέναη και συνεχής αναζήτηση του Θεού, η αναμέτρηση και η αντίθεση μεταξύ αφενός, του ορθολογισμού, της, συνεχώς αναπτυσσόμενης, επιστήμης και της ανάδειξης νέων ιδεών ειδικά στην επιστήμη της ιατρικής, και αφετέρου, των θρησκευτικών πεποιθήσεων, (από τις θεωρητικές αντιλήψεις, τη μισαλλοδοξία και τη διαφορετικότητα, έως τις δεισιδαιμονίες και τις προλήψεις), είναι ορισμένα από τα στοιχεία που το καθιστούν, συναρπαστικό (παρά τον όγκο του), κοινωνικό και φιλοσοφικό ταυτόχρονα, βαθύτατα ανθρωποκεντρικό, και, κατά τη γνώμη μου, διαχρονικό. Νομίζω ότι δικαίως θα πρέπει να συγκαταλεγεί μέσα στα σημαντικότερα μυθιστορήματα του 2014, τουλάχιστον, αφού η ανάγνωσή του, υπερβαίνει κατά πολύ, το «παιχνίδι της φαντασίας με την ιστορία, ένα σμίξιμο του μικρόκοσμου μιας πένας με τους καροτσόδρομους της Ευρώπης», όπως δήλωσε ο ίδιος ο συγγραφέας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου