«Κανείς δεν βιώνει την ευτυχία σε μάκρος….Τη ζει σε στιγμές, σε όσα αγαπά και του δίνονται σε μικρές δόσεις. Αν η ευτυχία ήταν κάτι που κρατούσε αιώνια, θα έχανε τη θαυμαστή της σημασία. Οι απογοητεύσεις είναι αυτές που μας υπενθυμίζουν ότι πρέπει να απολαμβάνουμε τις στιγμές της ευτυχίας».........
"...έστω και αργά...πρέπει να μάθεις πως σε αυτόν τον κόσμο ο τρόπος με τον οποίο δρας επηρεάζει πρώτα απ' όλα εσένα τον ίδιο και την ψυχή σου. Το καλό ή το κακό γεννιούνται σε μια ζεστή φωλιά στο κέντρο του στήθους μας και φτερουγίζουν πρώτα εκεί. Προτού πετάξουν προς τα έξω, στον υπόλοιπο κόσμο, πρώτα γεμίζουν το σώμα μας και την ψυχή μας με την ενέργειά τους και μας πλημμυρίζουν είτε με φως είτε με σκοτάδι. Ετσι είναι και οι λέξεις, μαζί με όσα κουβαλάνε : επιθυμίες, φόβους, αλήθειες και ψέματα. Ολα πρώτα γεμίζουν τα κανάλια μέσα μας και έπειτα ξεχύνονται προς τις θάλασσες του κόσμου ....".
Δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα, από την "Υπόσχεση" της Γ. Κακαλοπούλου, η οποία με αστείρευτη έμπνευση, και με τον δικό της τρόπο, που δεν επιτρέπει στον αναγνώστη να "κλείσει" εύκολα το βιβλίο, πριν φθάσει το τέλος της ιστορίας, για άλλη μία φορά, μας κράτησε σε εγρήγορση, αγωνία και ένταση. Η διαχρονική αντιπαράθεση καλού και κακού, φωτός και σκότους, και η συνάντηση δύο ανθρώπων τόσο διαφορετικών, στην κοσμοθεωρία τους, στη συμπεριφορά τους και στις πιο μύχιες σκέψεις τους, υπό την σκιά και την μακρόχρονη επίδραση μιας κατάρας, εξυφαίνεται με ιδιαίτερα ελκυστικό τρόπο, τόσο με τον |"τονισμό" της αντίθεσης μεταξύ των προσωπικοτήτων των δύο βασικών συγγραφικών χαρακτήρων όσο και με την αρμονική εξέλιξη της πλοκής, αφού σταδιακά και ανάλογα με τα μυστικά, τις αποκαλύψεις, τα συναισθήματα που αναμοχλεύονται και κυριαρχούν, τις καίριες αποφάσεις που είτε πρέπει να ληφθούν άμεσα είτε συνδέονται αλληλένδετα με την ατομική πορεία της ζωής τους, επέρχεται η κορύφωση και εν τέλει η λύτρωση. Παρά το γεγονός, ότι η ιστορία της Τάμι και του μυστηριώδους Κόντε, δεν φείδεται συναισθηματισμού, ωστόσο με αρτιότητα και λυρισμό, συνάμα με την αμεσότητα της γραφής, χωρίς μελοδραματισμούς ή υπερβολικές περιγραφές, επιτυγχάνεται άψογο συγγραφικό αποτέλεσμα, αφού, η αφήγηση της Γ. Κακαλοπούλου, περιέχει αναμφισβήτητα, όλα εκείνα τα στοιχεία, που καθιστούν την "Υπόσχεσή" της, ένα πολύ ενδιαφέρον και συναρπαστικό μυθιστόρημα, το οποίο με βεβαιότητα, κερδίζει επαξίως και δικαιολογημένα τον αναγνώστη.
"...έστω και αργά...πρέπει να μάθεις πως σε αυτόν τον κόσμο ο τρόπος με τον οποίο δρας επηρεάζει πρώτα απ' όλα εσένα τον ίδιο και την ψυχή σου. Το καλό ή το κακό γεννιούνται σε μια ζεστή φωλιά στο κέντρο του στήθους μας και φτερουγίζουν πρώτα εκεί. Προτού πετάξουν προς τα έξω, στον υπόλοιπο κόσμο, πρώτα γεμίζουν το σώμα μας και την ψυχή μας με την ενέργειά τους και μας πλημμυρίζουν είτε με φως είτε με σκοτάδι. Ετσι είναι και οι λέξεις, μαζί με όσα κουβαλάνε : επιθυμίες, φόβους, αλήθειες και ψέματα. Ολα πρώτα γεμίζουν τα κανάλια μέσα μας και έπειτα ξεχύνονται προς τις θάλασσες του κόσμου ....".
Δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα, από την "Υπόσχεση" της Γ. Κακαλοπούλου, η οποία με αστείρευτη έμπνευση, και με τον δικό της τρόπο, που δεν επιτρέπει στον αναγνώστη να "κλείσει" εύκολα το βιβλίο, πριν φθάσει το τέλος της ιστορίας, για άλλη μία φορά, μας κράτησε σε εγρήγορση, αγωνία και ένταση. Η διαχρονική αντιπαράθεση καλού και κακού, φωτός και σκότους, και η συνάντηση δύο ανθρώπων τόσο διαφορετικών, στην κοσμοθεωρία τους, στη συμπεριφορά τους και στις πιο μύχιες σκέψεις τους, υπό την σκιά και την μακρόχρονη επίδραση μιας κατάρας, εξυφαίνεται με ιδιαίτερα ελκυστικό τρόπο, τόσο με τον |"τονισμό" της αντίθεσης μεταξύ των προσωπικοτήτων των δύο βασικών συγγραφικών χαρακτήρων όσο και με την αρμονική εξέλιξη της πλοκής, αφού σταδιακά και ανάλογα με τα μυστικά, τις αποκαλύψεις, τα συναισθήματα που αναμοχλεύονται και κυριαρχούν, τις καίριες αποφάσεις που είτε πρέπει να ληφθούν άμεσα είτε συνδέονται αλληλένδετα με την ατομική πορεία της ζωής τους, επέρχεται η κορύφωση και εν τέλει η λύτρωση. Παρά το γεγονός, ότι η ιστορία της Τάμι και του μυστηριώδους Κόντε, δεν φείδεται συναισθηματισμού, ωστόσο με αρτιότητα και λυρισμό, συνάμα με την αμεσότητα της γραφής, χωρίς μελοδραματισμούς ή υπερβολικές περιγραφές, επιτυγχάνεται άψογο συγγραφικό αποτέλεσμα, αφού, η αφήγηση της Γ. Κακαλοπούλου, περιέχει αναμφισβήτητα, όλα εκείνα τα στοιχεία, που καθιστούν την "Υπόσχεσή" της, ένα πολύ ενδιαφέρον και συναρπαστικό μυθιστόρημα, το οποίο με βεβαιότητα, κερδίζει επαξίως και δικαιολογημένα τον αναγνώστη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου