ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΠΡΑΝΤΖΙΟΣ "Περί ανέμων και γάτων", εκδ. Ωκεανίδα 2009

Αληθινό, ανθρώπινο, τρυφερό, συγκινητικό, με χιούμορ και καυστικότητα, σε ίσες δόσεις, με χαρακτήρες, κατευθείαν βγαλμένους από την ελληνική κοινωνία της δεκαετίας του 1950, με τις κοινωνικές της προκαταλήψεις, τα ήθη, τα έθιμα και την άκαμπτη (πολλές φορές) ηθική εκείνης της εποχής. Ο τίτλος του βιβλίου, αρχικά δεν σε προιδεάζει για το περιεχόμενο, κινεί όμως την περιέργεια και σε συνδυασμό με την περιγραφή του στο οπισθόφυλλο, αναρωτήθηκα, εάν και πως οι δύο βασικοί χαρακτήρες του βιβλίου (η Τσιαμπάρδω και ο παπάς), συνδέουν τις ζωές τους, και αν οι δικές τους επιλογές, επηρεάζουν και τις ζωές τρίτων είτε ηθελημένα είτε όχι.  

Το δεύτερο βιβλίο του Πασχάλη Πράντζιου,  είναι καταρχήν μία εξαιρετική ηθογραφία της ελληνικής επαρχίας, με τα θετικά και τα αρνητικά της, πολύ περισσότερο, που στην εξέλιξη του βιβλίου, δεν λείπουν οι ιδιωματισμοί της γλώσσας, αντίστοιχοι της εποχής, όπως επίσης και η παράθεση στίχων από τοπικά τραγούδια, και εθίμων της συγκεκριμένης περιοχής, όπου τοποθετείται η ιστορία.

Η αφήγηση της ζωής της «Τσιαμπάρδως», η οποία δέχεται και χαίρεται τη ζωή όπως της έρχεται, είναι αισιόδοξη, δυναμική και πολλές φορές, συμμετέχει είτε φανερά είτε όχι στις ζωές, όσων κινούνται στον περίγυρο της, συγγενών, φίλων, γειτόνων ακόμα και ανθρώπων, που μπορεί να μην τη συμπαθούν, παρακινούμενη είτε από αγάπη είτε από συμπάθεια,  είναι ζωντανή,  άμεση και προσδίδει στο βιβλίο, εκτός του ηθογραφικού στοιχείου του, και έντονα ψυχογραφικό χαρακτήρα.

Σε συνδυασμό δε, με τους υπόλοιπους χαρακτήρες του βιβλίου και την εξιστόρηση της ζωής τους, (τον παπά Γκίνη, τη Δέσπω, την Μαριγώ, ακόμα και τις τρεις αχώριστες φίλες της Χρυσούλας), το «Περί ανέμων και γάτων»,  κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, αφού οι ζωές όλων, μπλέκονται, διασταυρώνονται, συγκρούονται, αλλά αποδεικνύεται τελικά ότι είναι αλληλένδετες. 

Και για να μην αδικήσουμε και τη γάτα, η γάτα της Χρυσούλας, πανταχού παρούσα και με γνώμη και άποψη για όλα, κινείται σε ένα «παράλληλο» σύμπαν με την κυρά της, η οποία δεν την αποχωρίζεται άλλωστε, παρακολουθεί τα πάντα είτε από κοντά είτε από μακριά, έχει τη δική της προσωπικότητα, αφού τίποτε δεν περνά απαρατήρητο ή ασχολίαστο, ακολουθεί το ένστικτό της , κινείται με βάση την περιέργειά της για τα ανθρώπινα, έχει συμπάθειες και αντιπάθειες, και είναι η πιο συμπαθητική γάτα της ελληνικής λογοτεχνίας.

Ένα εξαιρετικό βιβλίο, που κερδίζει τον αναγνώστη, με την πλοκή του, την άριστη δομή του, τον τρόπο γραφής του, δεν κουράζει, αντίθετα μέχρι να φθάσεις στην τελευταία σελίδα, αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι στην ελληνική επαρχία εκείνης της εποχής, την οποία όμως ο συγγραφέας δεν εξιδανικεύει ή εξωραίζει, αλλά την παρουσιάζει στις πραγματικές της διαστάσεις, πάντοτε βέβαια μέσα στα πλαίσια της συγγραφικής σύλληψης. Είμαι βέβαιη, ότι ο Πασχάλης Πράντζιος πάντα θα μας εκπλήσσει ευχάριστα, αφού, αποδεικνύεται σε έναν από τους πιο ταλαντούχους σύγχρονους συγγραφείς μας.