"....“….Νομίζω
πως έχω πια καταλάβει τι σημαίνει να είσαι μητέρα. Δεν έχει να κάνει με το αν
το παιδί σου μεγάλωσε και έφυγε από το σπίτι, με το αν έχει τα δικά σου
γονίδια, αν σε μισεί, αν μπορεί ακόμη να μη θυμάται
καν τ’ όνομά σου. Εχει να κάνει με το δέσιμο. Επιβάλλεται να αγαπώ τη Φρέγια
σήμερα, γιατί μπορεί να μην υπάρχει μέλλον. Τώρα όμως το παρόν είναι εντάξει….»
«….Στην
αρχή δεν ήθελα να την αγαπήσω για να μην πληγωθώ ….Ωστόσο είναι παράξενο, αλλά ήταν χειρότερο να
μην την αγαπώ. Τώρα την αγαπώ τόσο πολύ που είναι σχεδόν αβάσταχτο….γιατί ξέρω
ότι μία μέρα θα μας κάνει να πονέσουμε πολύ. Τουλάχιστον όμως με κάνει να
αισθάνομαι ότι έχω μία σύνδεση με τη ζωή. Αισθάνομαι ότι συμμετέχουμε, είμαστε
κομμάτι του όλου. Δεν είναι εύκολο, είναι όμως η αληθινή
ζωή…».
Δεν έχω και
δεν μπορώ, να πω πολλά για το βιβλίο που μόλις πριν από λίγο έκλεισα, όχι γιατί
δεν μου άρεσε, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Βασισμένο σε αληθινή ιστορία, είναι
πολύ ανθρώπινο, τρυφερό, συγκινητικό, ρεαλιστικό, σπαρακτικό κάποιες στιγμές
του, αλλά σίγουρα η ψυχολογική
κατάσταση των ηρώων του, οι διακυμάνσεις των αισθημάτων τους, ο τρόπος που
καλείται κάποιος σε κρίσιμες στιγμές της ζωής του, να "χειρισθεί" την
αγάπη (να την αφήσει να ανθίσει ή να προσπαθήσει να την αγνοήσει, όσο είναι
δυνατό), τα διλήμματα, οι σκέψεις και οι αποφάσεις τους, είναι πολύ οικεία
αισθήματα σε όσους ζουν ή έχουν ζήσει παρόμοιες καταστάσεις. Το βιβλίο είναι
αφιερωμένο (και) στην κόρη της ίδιας της συγγραφέως, την Ελσα, και νομίζω ότι
είναι η πιο γλυκιά και τρυφερή αφιέρωση,
βγαλμένη κατευθείαν από την μητρική αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου