"Κινηματογραφική" γραφή με περιγραφές και εικόνες, που αλληλοδιαδέχονται η μία την άλλη, μεταδίδοντας την απόγνωση, την ψυχική ένταση, την νευρικότητα, την ανασφάλεια, τις μεταπτώσεις, τις αλλεπάλληλες σκέψεις της συγγραφικής ηρωίδας, η οποία "αναγκάζεται" (;) να αντιμετωπίσει μετά από πάρα πολλά χρόνια, όχι απλώς μία άβολη ή δυσάρεστη και νοσηρή οικογενειακή κατάσταση, αλλά τις ενοχές της, τα πάθη της, τα λάθη της, τις ηθελημένες ή μη αυταπάτες της, τα μυστικά της και να αποδώσει ;;; δικαιοσύνη, όπως η ίδια νομίζει.....
Με βασικό μοτίβο ένα έγκλημα που έλαβε χώρα πριν τριάντα χρόνια, σε μία μικρή κλειστή επαρχιακή κοινωνία, και του οποίου η εξιχνίαση "απέχει" κυριολεκτικά και μεταφορικά, από την πραγματικότητα, με γρήγορες, διαδοχικές εναλλαγές του "τότε" και του ¨τώρα", σε πρωτοπρόσωπη γραφή, με εκφραστικά μέσα, των οποίων η χρήση αποδεικνύει συγγραφική δεινότητα που αποδίδουν επαρκέστατα αν μη τι άλλο, την αμεσότητα που απαιτεί η αφήγηση, η πλοκή αναπτύσσεται σταδιακά, ως προς τον τον τρόπο που επιλέγει η Εύα να διαχειρισθεί το παρελθόν, με κυνικότητα, σκληρότητα, στοιχεία που αναμφισβήτητα απορρέουν από τον αντισυμβατικό της χαρακτήρα, αλλά δεν επαρκούν για να αποκρύψουν τον τραυματισμένο της ψυχισμό, που η ίδια επιμελώς κρύβει με το προσωπείο της αυτάρκους, επιτυχημένης, αποφασισμένης γυναίκας.
Η "αναζήτηση" της αλήθειας όμως, κρύβει πολύ περισσότερα από την ουσία της, αφού με τρόπο που συνάδει πλήρως και με το αστυνομικό σκέλος, εξελίσσεται ουσιαστικά, ένα είδος ανελέητης ψυχολογικής καταβύθισης και αναδρομής στο παρελθόν, από το οποίο, όσο και η ίδια η Εύα να επιθυμεί, δεν θέλει ή δεν μπορεί να αποκοπεί...., παραμένει έως το τέλος "συνδεδεμένη" μαζί του, αναμετρώμενη μαζί του και με τον ίδιο της τον εαυτό, αιωρούμενη ανάμεσα στο τότε, στο τώρα αλλά και σε προσδοκίες, ανέφικτες και αταίριαστες με τη δική της προσωπικότητα, αναλώμενη σε ψευδαισθήσεις και εμμένοντας τελικά σε αυτές, με νηφάλια μεν σκέψη, επιφανειακά ψύχραιμη και διαυγής, ωστόσο μετέωρη ανάμεσα στο συναίσθημα και στη λογική, και αποδίδοντας ή δικαιολογώντας, την αυτοκαταστροφική εν τέλει συμπεριφορά της σε παράγοντες, που δεν εξαρτώνται από ιδιοσυγκρασίες, συναισθηματική ωριμότητα, λογική σκέψη και συγκρότηση, αφού όπως αναφέρει η ίδια προς το τέλος :
"Ολοι μας είμαστε χημικά στοιχεία, που μπερδεύονται με άλλα, μέσα σε περίπλοκα διαλύματα, με άλλοτε άλλο αποτέλεσμα. Καμιά φορά δεν συμβαίνει τίποτα, καμιά φορά συμβαίνουν αόρατες ζυμώσεις, καμιά φορά προκύπτουν εκρηκτικά μείγματα. Κι όλα αυτά χωρίς κανόνες, χωρίς νόμους, χωρίς έναν μπούσουλα, όπως υπάρχει στη χημεία. Αναμειγνυόμαστε με τυχαιότητα, καίμε ο ένας τον άλλον, τον τροποποιούμε, του αλλάζουμε τη σύσταση, τον εξαφανίζουμε καμιά φορά".
Είναι μία άποψη απέναντι στη ζωή και αυτή, αν είναι σωστή ή λάθος, άδικη ή δίκαιη, εξαρτάται από όσα τελικά κρύβει στις πιο μύχιες σκέψεις του ο καθένας από εμάς....το τέλος του βιβλίου, προσωπικά, το θεωρώ αμφίσημο και ιδιαίτερα γόνιμο για σκέψεις και προβληματισμούς, για την αλήθεια που δεν είναι πάντα αντικειμενική, αλλά τις περισσότερες φορές "υποκειμενική", και επακόλουθο της ατομικής μας πορείας και θεώρησης απέναντι στα πράγματα.
Κατέληξα κλείνοντάς το, ότι είναι ένα "έξυπνα" γραμμένο ως προς τη σύλληψή του, αλλά και πολύ ενδιαφέρον, αξιόλογο κοινωνικό μυθιστόρημα, διαφορετικό ως προς την εξέλιξή του και ως προς το τέλος του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου