ΜΑΙΡΗ ΚΟΝΤΖΟΓΛΟΥ "Χίλιες ζωές απόψε" εκδ. Λιβάνη, 2013

Από την εισαγωγή του βιβλίου : «Κάθε φορά που ανοίγει ένα καινούριο βιβλίο – και η λέξη «ανοίγει» μπορεί να έχει πολλές σημασίες – ένα παράξενο συναίσθημα, σαν παλιρροικό κύμα, την κατακλύζει σιγά σιγά».

Ξεκινώντας λοιπόν την ανάγνωση του τελευταίου βιβλίου της Μαίρης Κόντζογλου, (η οποία αυτή τη φορά με εξέπληξε ακόμα πιο πολύ με την έμπνευση της, αφού κάθε βιβλίο της είναι διαφορετικό) αισθάνεσαι πραγματικά να παρασύρεσαι, από όλα εκείνα τα στοιχεία που το κάνουν μοναδικό. Ευρηματικό (ένα διανυκτερεύον βιβλιοπωλείο, που πολύ θα ήθελα να υπήρχε και στην πραγματικότητα, με ένα αγγελάκι και έναν καναπέ, αν και άψυχα αντικείμενα, να «συμμετέχουν» με το δικό τους τρόπο σε όλη την εξέλιξη της ιστορίας), ατμοσφαιρικό (η Θεσσαλονίκη «βουτηγμένη» στην ομίχλη, και ένα φεγγάρι που δεσπόζει με την παρουσία του σε όλη τη ροή), πολυπρόσωπο (με έναν διαφορετικό τρόπο, με σπονδυλωτές, κατά κάποιο τρόπο, ιστορίες όπως τις αφηγούνται όσες και όσοι πέρασαν από το βιβλιοπωλείο «Φεγγάρι» ένα και μοναδικό βράδυ, για να μοιρασθούν τις σκέψεις τους, τους προβληματισμούς τους και να ανοίξουν την καρδιά τους στη Θεολογία), βαθιά ανθρώπινο, (με βασικούς χαρακτήρες τη Θεολογία και το Λεωνίδα, τους οποίους γνωρίζουμε σιγά σιγά, χωρίς κανένα περιττό στοιχείο να εισχωρεί στην αφήγηση), λυρικό και συγκινητικό. Με παραπομπές και αναφορές στην ελληνική και παγκόσμια λογοτεχνία, οι οποίες δένουν αρμονικά με τους χαρακτήρες και τις ιστορίες των προσώπων, σημειολογικά και συμβολικά δοσμένες και ενταγμένες απόλυτα στο ύφος και στο πνεύμα του βιβλίου. Ένα βιβλίο αριστοτεχνικά δοσμένο, για την ανθρώπινη επικοινωνία, την ανάγκη της συντροφικότητας, της φιλίας, του έρωτα, έστω και στις δύσκολες εποχές που διανύουμε, εμπνευσμένο, πρωτότυπο, ιδιοφυές θα έλεγα, κρατά αμείωτο το αναγνωστικό ενδιαφέρον, έως το (διπλό) τέλος του, αισιόδοξο και ελπιδοφόρο.

Ένα απόσπασμα από τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, περικλείει για εμένα, προσωπικά, τα μηνύματα του βιβλίου, ή, ακόμα και την «κεντρική του ιδέα» :
“Γιατί τι άλλο πρέπει να είναι το πέρασμά μας από τον κόσμο αυτό ;; πέρα από φως και ζεστασιάς ;; Γιατί να ζούμε στα σκοτάδια της υποκρισίας και να μη χαρίζουμε απλόχερα το φως, λιάζοντας με αυτό τις αλήθειες μας και τις ζωές όλων ;; Τις δικές μας και όσων είναι γύρω μας. Οπου «γύρω» η υδρόγειος, το στερέωμα και όσα άγνωστα υπάρχουν ακόμη παραπέρα. Γιατί να ξεπαγιάζουμε στις ερημωμένες από αισθήματα στέπες της ύπαρξης όταν μπορούμε να έχουμε μόνο θερμά συναισθήματα ;; Όπως η αγάπη, ο έρωτας, η φιλία, ο θαυμασμός, ο σεβασμός και τόσα ακόμη ….».