ΘΑΛΕΙΑ ΚΟΥΝΟΥΝΗ - ΜΑΡΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΥΡΟΥ "Χωρίς εσένα" - "Δεν υπήρξα ποτέ", εκδ. Λιβάνη 2014

Δύο πολύ μικρά αποσπάσματα, που ξεχώρισα και από τα δύο βιβλία : 

«…Κάνει τα σχέδιά του με προσοχή πιστεύοντας πως έχει υπολο­γίσει όλες τις παραμέτρους. Οραματίζεται το αποτέλεσμα που επιθυμεί και χαμογελά αυτάρεσκα. Νιώθει ένας μικρός θεός που μπορεί να ορίσει τις ζωές των άλλων…..» («Χωρίς εσένα»)

«….Ποιος ξέρει; Κάποια στιγμή να δώσει ο Θεός, ή ένα άλλο, άγνωστο κάτι, να μπλεχτούν οι ψυχές μεταξύ τους και ως διά μα­γείας να γίνουν πουπουλένιες οι χαρές και τα ωραία και να μικρύ­νουν, να γίνουν πετραδάκια τοσοδά αυτά που κάποτε τα νιώθαμε ασήκωτα και σκεπασμένα απ’ τον ίδιο ουρανό!» («Δεν υπήρξα ποτέ»)

Όταν πληροφορήθηκα, πρώτη φορά, για την παράλληλη λογοτεχνία, (και χωρίς να ξέρω τότε, ποιοι ή ποιες είναι οι συγγραφείς), αισθάνθηκα περιέργεια, για το καινοφανές λογοτεχνικό είδος, (αντίστοιχη συγγραφική κίνηση δεν γνωρίζω να έχει παρουσιασθεί ούτε στο εξωτερικό) και την πρωτοποριακή απόφαση των δημιουργών, αφού, επρόκειτο για δύο βιβλία, με το ίδιο θέμα, τα οποία, παρά την αυτοτέλειά τους, ήταν αλληλένδετα μεταξύ τους, ούτε το ένα αποτελούσε συνέχεια του άλλου (όπως πολλές φορές γίνεται). Ανεξάρτητα από τη σειρά που τα διάβασα, κατά την προσωπική μου άποψη, το εγχείρημα πέτυχε, και όχι μόνο λόγω της θέλησης και της ικανότητας των συγγραφέων, να αφηγηθούν παράλληλα μία ιστορία, η κάθε μία με τον δικό της τρόπο γραφής, και «υιοθετώντας» την οπτική γωνία των δύο βασικών προσώπων, αλλά και γιατί πραγματικά, ήταν αδύνατη η συνολική σύλληψη της ιστορίας και η κατανόηση της, στο μέτρο που επεδίωκαν οι ίδιες οι συγγραφείς να μεταδώσουν, εάν, είχε γραφθεί ένα και μόνο βιβλίο. Γιατί θα ήταν πολύ δύσκολο, κατά τη γνώμη μου πάντα, σε ένα βιβλίο, με  διατήρηση του ειρμού και συνεκτική ισορροπία, αναφορικά με τις εναλλαγές, να αποδοθεί με τόση διεισδυτικότητα και εμβάθυνση χαρακτήρων, η ιστορία δύο ώριμων ανθρώπων, με διαφορετικά βιώματα, εμπειρίες, των οποίων οι προσωπικές πορείες διασταυρώνονται σε κρίσιμα, για τους ίδιους, χρονικά σημεία, με τελείως ξεχωριστά και ιδιαιτέρως εξατομικευμένα κίνητρα για το κάθε πρόσωπο, για να καταλήξουν αλληλοεξαρτώμενες, αφού ξεπεράσουν τις αναστολές τους και τους «περιορισμούς» από το κοινωνικό, οικογενειακό ή επαγγελματικό τους περιβάλλον, και μέσα από εσωτερικές συγκρούσεις, προβληματισμούς, ψυχολογικές εντάσεις και ηθικά διλήμματα, να υπερβούν τα κατεστημένα «πρέπει» και να ενώσουν τις ζωές τους.  

Αντίθετα, τα δύο βιβλία, (των οποίων οι τίτλοι είναι εξαιρετικά εύστοχοι), αφηγηματικά διατηρούν μία αξιοζήλευτη ισορροπία, η οποία αποτελεί προσωπικό επίτευγμα των ίδιων των συγγραφέων τους. Το κάθε βιβλίο αφηγείται την ίδια ιστορία, με μοναδικό τρόπο. Μέσα από το «Χωρίς εσένα» της Μαίρης Κωνσταντούρου, γνωρίζουμε την ηρωίδα, έναν άρτια δομημένο χαρακτήρα, της οποίας οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι επιφυλάξεις και οι προβληματισμοί, σκιαγραφούνται με αμεσότητα, ευαισθησία, ρεαλισμό και χωρίς κανένα στοιχείο μελοδραματισμού ή υπερβολής, και μέσα από το «Δεν υπήρξα ποτέ» της Θάλειας Κουνούνη, γνωρίζουμε τον ήρωα, λίγο πιο περίπλοκο ως χαρακτήρα, του οποίου, ωστόσο η περιγραφή και η ανάλυση ως χαρακτήρα δεν υπολείπεται σε τίποτα από την αντίστοιχη περιγραφή της ηρωίδας, αφού μεταδίδονται με ενάργεια και ένταση, όλα εκείνα τα προσωπικά βιώματά του και ο ψυχισμός του, που στην κατάλληλη στιγμή, θα διαδραματίσουν καίριο ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. 

Δεν ξέρω, εάν, στο μέλλον και άλλοι συγγραφείς ή δημιουργοί, θα ακολουθήσουν την ιδέα της Μ. Κωνσταντούρου και της Θ. Κουνούνη, πάντως τα εύσημα και τα συγχαρητήρια είναι και για το εγχείρημα, και φυσικά και για το επιτυχημένο αποτέλεσμα.