ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΤΑΚΗΣ "Η υπόσχεση", εκδ. Ωεκανίδα 2014

«…- Μαμάκα, γιατί όλα τα παραμύθια είναι λίγο λυπητερά, γιατί πρέπει να πολεμάνε όλοι για να’ναι ευτυχισμένοι ;

-Γιατί έτσι είναι η ζωή, Θεοκλή, θέλει κουράγιο και δύναμη.

- Μα τα παραμύθια είναι ψεύτικα, μπορεί λοιπόν όλα να ‘ ναι εύκολα και όμορφα στη ζωή.

- Τα παραμύθια δεν είναι ψεύτικα, είναι παρμένα απ’ τη ζωή, μόνο που την αφηγούνται με πιο απλό και ευχάριστο τρόπο».

Ένα μικρό και πολύ όμορφο, απόσπασμα από την «Υπόσχεση» του Κωνσταντίνου Κοτάκη, και από το πρώτο μέρος του βιβλίου, που περιγράφει τη ζωή του ήρωά του, του Θεοκλή, σε μικρή ηλικία, μεγαλωμένου με τα παραμύθια και περιτριγυρισμένου από αγάπη και ευαισθησία,  σε μία μεγάλη και δεμένη (παρά τους διαφορετικούς χαρακτήρες) οικγένεια, στην Πόλη της δεκαετίας του 1950 και τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1960. Στην Πόλη, όπως την έζησαν, την αγάπησαν και ποτέ δεν την ξέχασαν οι Ελληνες που γεννήθηκαν εκεί και φεύγοντας άφησαν ένα μέρος της καρδιάς τους. Οι εξαιρετικές περιγραφές της νοοτροπίας, της ζωής, των συνηθειών και της ελληνικής κουλτούρας στην Πόλη, όπως δίνονται με γλαφυρότητα, ρεαλιστικά και με τη χρήση της διαλέκτου εκείνης της εποχής, αποτελούν το σκηνικό της ζωής του Θεοκλή, μιας ζωής «παραμυθένιας», που διακόπτεται όταν η οικογένεια αναχωρεί για την Αθήνα με προσδοκίες και όνειρα. Την αναχώρηση του Θεοκλή και της οικογένειάς του, με την υπόσχεση της επιστροφής, διαδέχεται, στο δεύτερο μέρος, η λιτή περιγραφή της ζωής του ήρωα, στην Αθήνα του σήμερα, μία μοναχική ;; πόλη, στην οποία όμως, πολλές φορές, οι πραγματικές ζωές των κατοίκων της και η προσωπική πορεία κάθε ανθρώπου, «ενώνονται» με περίεργους τρόπους μεταξύ τους, είτε σαν αποτέλεσμα επιλογής είτε σαν τυχαία συγκυρία, αντιδρώντας, συνειδητά ή αθέλητα, στην αποξένωση που «επιβάλλουν» τα ατομικά προβλήματα, η ψυχική κούραση, η απογοήτευση και πλείστα όσα αρνητικά συναισθήματα. Ετσι και ο Θεοκλής, θα γνωρίσει, ως ενήλικας, και θα συναναστραφεί, κατά τη συγκατοίκηση του, άνδρες και γυναίκες, των οποίων η προσωπική ιστορία, φαίνεται σαν «παραμύθι», μόνο που δεν είναι, αφού  σύμφωνα και με την τελευταία πρόταση στο οπισθόφυλλο «η ζωή ακούγεται σαν παραμύθι και το παραμύθι κρύβει ζωή». 

Η αφήγηση της ιστορίας, όσων ανθρώπων γνώρισε ο Θεοκλής, στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, γίνεται με παραστατικότητα και αμεσότητα, και ενώ, μπορεί οι ιστορίες τους να μοιάζουν ασύνδετες, όλες καταλήγουν να έχουν ένα κοινό στοιχείο, κατά τη γνώμη μου: την ανθρώπινη ανάγκη για συντροφιά, επικοινωνία, συμπαράσταση και αλληλοκατανόηση. Το αν, η ανάγκη αυτή βρίσκει τα μέσα να εκφρασθεί, και τους τρόπους να ικανοποιηθεί, ή αρκεί η προσπάθεια, είναι ίσως το ζητούμενο του βιβλίου, όπως τουλάχιστον το αντιλήφθηκα προσωπικά, αφού πίσω από τις λέξεις του, διέκρινα και προβληματισμούς και τη φιλοσοφική διάθεση του συγγραφέα. Και αν η υπόσχεση εκπληρώθηκε ή όχι, περιμένει τον κάθε αναγνώστη από εμάς να το ανακαλύψει.