Κλείνοντας
τις «Αγεφύρωτες Σιωπές» έμεινα σιωπηλή, σκεφτική και συγκινημένη. Με την πένα
της, η Μαρία Κωνσταντούρου, και μέσα από το βιβλίο της, ξεδιπλώνοντας την
ιστορία της ηρωίδας της, με δεινότητα, έξυπνη πλοκή, και έντονο μυστήριο,
ασχολείται με ένα κοινωνικό πρόβλημα, το οποίο έχει άμεση σχέση με τις
παιδικές, αθώες ψυχές, που μπορούν εύκολα από την ανεμελιά και την ευτυχία της
παιδικής ηλικίας, να βιώσουν αισθήματα και να ζήσουν καταστάσεις, πρωτόγνωρα
για τα ίδια. Η πλοκή ρέει αβίαστα, η σύνδεση παρελθόντος και παρόντος
λειτουργεί ως καταλύτης και οδηγός στην αποκάλυψη των μυστικών. Ωστόσο, δεν
πρόκειται για μία απλή εξιστόρηση ή παράθεση ή περιγραφή γεγονότων και στιγμών,
αλλά με ευαισθησία, άριστη γραφή και άψογο χειρισμό της γλώσσας, η συγγραφέας
προσεγγίζει ζητήματα που αφορούν τον αδύναμο ψυχισμό, την ασυνειδησία, τη
σκληρότητα, ακόμα και τον κυνισμό, αισθήματα και καταστάσεις που επικρατούν στη
ζωή των ανθρώπων διαχρονικά και δεν τα συναντάμε μόνο σήμερα, για να τα
αντιπαραβάλει με την αγάπη, την κατανόηση, την αλληλεγγύη, την συγχώρεση,
αισθήματα που ο σκεπτόμενος και αληθινός άνθρωπος είναι σε θέση να νιώσει, αφού
υπερβεί τις προσωπικές του πικρίες και εμπειρίες. Ένα βιβλίο, που εκπλήσσει
ευχάριστα και αξίζει πολλές αναγνώσεις, για τους προβληματισμούς που προκαλεί
και τα μηνύματα που περνά προς τον αναγνώστη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου