Ο τίτλος του νέου βιβλίου της Αλίκης Οικονόμου –
Γιωτάκου, μπορεί να παραπέμπει στο τέλος ή στη λήξη μίας κατάστασης, στην
πραγματικότητα όμως, φθάνοντας στα τελευταία κεφάλαια της ιστορίας του βασικού
πρωταγωνιστή, του Μάνου, ως αναγνώστρια, αισθάνθηκα αισιόδοξη και λήπτρια
ελπιδοφόρων μηνυμάτων. Μέσα από ένα
πολυπρόσωπο μυθιστόρημα, καλογραμμένο και προσεγμένο στη λεπτομέρεια,
γνωρίζουμε το βασικό πρόσωπο της ιστορίας τον Μάνο, γύρω από τον οποίο,
κινούνται, διαβιώνουν και εμπλέκονται και άλλα πρόσωπα, που θα διαδραματίσουν
περισσότερο ή λιγότερο σημαντικό ρόλο στη ζωή του, η οποία θα κλονισθεί ισχυρά από μία απροσδόκητη
ανατροπή, που συνιστά άλλωστε και τον «καμβά» πάνω στον οποίο ξετυλίγεται η
ιστορία, βήμα βήμα, μέχρι το τέλος. Αφήγηση απόλυτα ισορροπημένη, με εναλλαγές
που αρμόζουν στην εξέλιξη της πλοκής, με αποτέλεσμα η γραφή να μην είναι
μονοδιάστατη, αλλά αντίθετα να παρουσιάζει διακυμάνσεις, μεταξύ αμεσότητας,
ρεαλισμού, λυρικότητας αλλά και διεισδυτικότητας. Διέκρινα και εντυπωσιάσθηκα από την αλήθεια
που μετέδωσε η συγγραφέας, κατά την άμεση και ρεαλιστική περιγραφή των δύσκολων
στιγμών που βιώνει ο ήρωάς της και θαύμασα τη λυρικότητα στις περιγραφές των
τόπων, όπου κινούνται τα κύρια και τα δευτερεύοντα πρόσωπα, είτε με αναφορές στην αναπόδραστη σύνδεση του
κάθε ανθρώπου με το γενέθλιο τόπο του είτε για να τονισθεί το «θάμπος» που
προκαλεί ο έντονος και σύγχρονος τρόπος ζωής και πόσο διαβρωτικός μπορεί αυτός
να αποδειχθεί, όταν οι ηθικές αξίες είναι ανύπαρκτες, η συνείδηση έχει καταστεί
έρμαιο της ματαιοδοξίας και το κέρδος έχει γίνει αυτοσκοπός. Η αφήγηση όμως,
δεν υπολείπεται καθόλου, αναφορικά με τη διεισδυτικότητα, ως προς την αποτύπωση
του ψυχισμού των προσώπων, τα αίτια (κρυφά ή φανερά), που, «δικαιολογούν» τη
συμπεριφορά τους, τις πράξεις και τις ενέργειές τους, τις βαθύτερες σκέψεις
τους, τις ανάγκες τους, τα όνειρά τους, τα συναισθήματά τους που παραλλάσσουν
ανάλογα με τις συνθήκες, το περιβάλλον και τις καταστάσεις, αξιοσημείωτα δε,
κατά την άποψή μου, η προσωπική πορεία και η διαδρομή κάθε προσώπου, όπως τις
γνωρίζουμε, κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης, εναρμονίζονται άριστα με τους
προβληματισμούς και τα ερωτήματα που εγείρονται, είτε πραγματικά είτε
φιλοσοφικά, αλλά και με τα τελικά μηνύματα που κομίζει προς εμάς τους
αναγνώστες η συγγραφέας. Η ιστορία ή περιπέτεια του Μάνου, όπως μας την
αφηγείται η συγγραφέας, οι δοκιμασίες τις οποίες υφίσταται, το ψυχικό άλγος, το
αίσθημα της αδικίας, η δικαίωση, η πίστη στις αξίες της οικογένειας, της
φιλίας, η αναζήτηση της αληθινής αγάπης, της συντροφικότητας, ο σεβασμός στην
ανθρώπινη ζωή και η αξία της προσφοράς προς το συνάνθρωπο, η αποδοχή του
«άλλου» παρά τις κοινωνικές αντιθέσεις, η κατανόηση της ανθρώπινης αδυναμίας,
και η δύναμη για συγχώρεση, όταν η μεταμέλεια και η συνειδητοποίηση των
σφαλμάτων είναι γνήσια και ειλικρινής, θα μπορούσε, να είναι η ιστορία ή μέρος
της ζωής, κάθε ενός ή κάθε μίας από εμάς, αφού στην καθημερινότητά μας, όλα
αυτά τα θέματα και ζητήματα που προσεγγίζονται με σπουδαίο τρόπο, από τη
συγγραφέα, συχνά μας ταλανίζουν και μας απασχολούν. Και για αυτό το λόγο, και
κατά την προσωπική μου άποψη, ο τίτλος του βιβλίου, δεν υποδηλώνει το τέλος ή
τον αποχαιρετισμό, αλλά μία νέα αρχή, όταν μας προσφέρεται η δυνατότητα για
τούτο, έστω και με επώδυνο τρόπο, δεχόμενοι ότι
μοναδικός οδηγός στη ζωή μας, είναι η αγάπη. Οσα εισέπραξα από την
ανάγνωση του βιβλίου της Α. Οικονόμου – Γιωτάκου, συνοψίζονται στην εξής φράση
που επέλεξα «Τελικά η ζωή μας οδηγείται από την αγάπη. Αυτή αποτελεί έναν οδικό
κώδικα, μια τεχνολογία της ύπαρξης, έναν οδηγό για το επικίνδυνο ταξίδι της
ζωής, στο οποίο ριχτήκαμε όλοι και η αγάπη είναι το αξεπέραστο όπλο για να
μπορέσει κάποιος να καταφέρει να αλλάξει και τον πιο σκληρό χαρακτήρα», απολύτως
αληθινό και, αν θελήσουμε, πραγματοποιήσιμο. Ένα βιβλίο, που, με έξοχο και σοφό
τρόπο, αφυπνίζει συνειδήσεις, εγείρει υπαρξιακά και φιλοσοφικά ερωτήματα, και
μεταδίδει θετικά μηνύματα, επάξια συνέχεια της πρώτης συγγραφικής προσπάθειας
της Α. Οικονόμου – Γιωτάκου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου