ΦΙΛΟΜΗΛΑ ΛΑΠΑΤΑ "Η χήρα του Πειραιά", εκδ. Καστανιώτη 2014

Η ελπίδα και ευχή της συγγραφέως, ότι μέσα από τις σελίδες του, μπορούσαμε να βρούμε, κάποιες ομοιότητες με δύσκολες καταστάσεις της ζωής μας και κάποια πρόταση για αυτοβοήθεια, αντλούμενες από την ευνόητη προσδοκία το έργο της, να βρει ανταπόκριση όχι μόνο ως μυθοπλασία, αλλά και ως έργο που αφυπνίζει και με βαθύτερο τρόπο τον αναγνώστη, πραγματοποιήθηκαν, κατά τη δική μου (πάντα) κρίση. Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, και συγκαταλέγω τον εαυτό μου, μεταξύ εκείνων που βιώνουν την απώλεια της ευημερίας, σε ελάχιστο βαθμό μεν, αλλά σίγουρα, τα πράγματα δεν είναι όπως ήταν και όπως τα είχαμε συνηθίσει, μπορώ να πω, ότι "Η χήρα του Πειραιά" κατά τη γνώμη μου, είναι ένα αισιόδοξο, με πολλά μηνύματα βιβλίο και, ας μου επιτραπεί η φράση "σοφό". Κρατώ στην μνήμη μου, κάποιες φράσεις από τις τελευταίες σελίδες του, όταν πια η Λάουρα, έχει βιώσει το πένθος της, και αντικρίζει ξανά τη ζωή. Μέσα από το νοερό γράμμα της Λάουρας προς τον Φίλιππο : "....Βρήκα τη δύναμη και άντεξα την ερημιά της απουσίας σου, αλλά ο Νικηφόρος Μάξιμος στάθηκε πιο δυνατός από τον πόνο μου, γιατί με κοιτάζει, όπως με κοίταζες και εσύ Αντζουλε....Είναι ένα δώρο. Είναι η ίδια η ζωή που επιστρέφει. Ψάχνοντας να γνωρίσω το θάνατο, πόνο μου, γιατί με κοιτάζει, όπως με κοίταζες και εσύ Αντζουλε....Είναι ένα δώρο. Είναι η ίδια η ζωή που επιστρέφει. Ψάχνοντας να γνωρίσω το θάνατο, να μάθω το "γιατί" της αβάσταχτης απουσίας σου, βρήκα την όρεξη να ζήσω και κατάλαβα πως η θεραπεία από τις μεγάλες απώλειες έρχεται με το ν' αφήσω χώρο στη ζωή μου για να συμβούν όλα. Χώρο για πένθος, για δυστυχία, για ανακούφιση, αλλά και για χαρά, για φιλία και έρωτα. ....". 

Το βιβλίο "Η χήρα του Πειραιά" πραγματικά με συνεπήρε, και με τη γραφή του, και με την εμβάθυνση και ανάλυση της ψυχολογίας των ηρώων του, και με την εξέλιξή του, η οποία σε εμένα φάνηκε απολύτως φυσική και πολύ ανθρώπινη. Να πω τέλος, ότι ενθουσιάσθηκα με τις περιγραφές του αγαπημένου μου Πειραιά, αφού μένω στην περιοχή, και νοερά βρέθηκα να περπατώ μαζί με τους ήρωες στην πόλη των αρχών του περασμένου αιώνα, η οποία ακόμα και μετά από τόσα χρόνια και τη φθορά, όπως συμβαίνει με τις πόλεις, είναι ακόμα κομμάτι της ζωής μας.

Κρατώ την τελευταία φράση του βιβλίου "Και τότε, έτσι απλά, όπως το ξημέρωμα της καινούριας μέρας, όπως η καλοκαιρία μετά την καταιγίδα, συνειδητοποιεί πως αληθινή ευτυχία είναι η αγάπη για τη ζωή", αναλογιζόμενη ότι, η συγγραφέας σε μία πρόταση λιτή, απέριττη και ανεπιτήδευτη, περικλείει το βαθύτερο νόημα ή μήνυμα, όπως και αν το χαρακτηρίσει κανείς, που μπορεί ακόμα και ο πιο απαιτητικός αναγνώστης να αποκομίσει από τη γνωριμία του με τη γραφή της.