«….Ο Θεός υπάρχει. Στο
καλό που κάνουμε, στη βοήθεια που δίνουμε, στην αγάπη που νιώθουμε και σ΄ όλα
αυτά που έχουμε και που μας κάνουν ευτυχισμένους. Είναι μέσα μας και εσύ τον
κουβαλάς. Μην κολλάς σε έναν θάνατο. Η ζωή είναι αθάνατη, όχι οι άνθρωποι. Και
η ζωή είναι όμορφη ακόμα και μέσα από την ασχήμια της. ….».
Το απόσπασμα το οποίο ξεχώρισα από τα «Παιχνίδια Ζωής»
(μέσα σε πολλά άλλα), νομίζω, ότι είναι από εκείνα που δίνουν το στίγμα του
βιβλίου, αφού μέσα από τις σελίδες του,
και την πορεία της ζωής της Νίκης, (η οποία συνδέεται άρρηκτα με τη ζωή της
Ελπίδας, με τρόπο μεταφυσικό, μπορώ να πω, αλλά και τόσο αληθινό
ταυτόχρονα), μεταδίδονται στον αναγνώστη μηνύματα για την ανθρώπινη
ζωή. Γραμμένο με ευαισθησία, τρυφερότητα, πολυεπίπεδο και πολυπρόσωπο, το
βιβλίο της Πένυς Παπαδάκη, είναι ένα λογοτεχνικό «ερέθισμα» για το μυαλό και
την ψυχή του αναγνώστη που αναζητά κάτι περισσότερο από μία ιστορία, γραμμένη
με μυθοπλαστικό τρόπο. Η Νίκη, η ηρωίδα
της ιστορίας, γνωρίζει στην ενήλικη και ώριμη ζωή της πια, και από δική της
επιλογή, ορμώμενη από δική της εσωτερική ανάγκη, ανθρώπους διαφορετικούς από
την ίδια αλλά και μεταξύ τους, κάποιοι από αυτούς στην πορεία συνδέονται μεταξύ
τους, κάποιοι άλλοι θα της δώσουν την ευκαιρία να βιώσει και να κατανοήσει
γεγονότα και καταστάσεις, τα οποία προηγουμένως τα αντιμετώπιζε περισσότερο
αποστασιοποιημένα. Ολοι όμως, και ο καθένας ξεχωριστά, θα της δώσουν την
ευκαιρία, να αναμετρηθεί με τις ψυχικές της αντοχές, να προσφέρει τη βοήθειά
της και τη συμπαράστασή της με το δικό
της τρόπο, να νιώσει αληθινά τους ανθρώπους που η ίδια επέλεξε να πορευθεί μαζί
τους, να δώσει από το περίσσευμα της αγάπης της, για να γαληνέψει και η δική της ψυχή στο τέλος. Τα
«Παιχνίδια Ζωής» τελικά μας μεταφέρουν και μηνύματα ζωής : πόσο βαρύνουν στη
συνείδηση μας και στην ψυχή μας, και μας ενοχλούν λίγο ή πολύ, οι επιλογές μας,
οι αποφάσεις μας, οι συμπεριφορές μας απέναντι στους δικούς μας ανθρώπους, ο
χρόνος, τον οποίο πολλές φορές δεν μετράμε και θεωρούμε ότι μας δίνεται
απεριόριστα για να δείξουμε τα αληθινά μας αισθήματα, και πως μπορούμε όλες
αυτές τις αμφιβολίες, τους προβληματισμούς, ακόμα και τις ενοχές, να τα
αμβλύνουμε, (τουλάχιστον) με έναν μοναδικό και μόνο τρόπο, την ανιδιοτελή αγάπη
και το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο, όσο δύσκολο και αν είναι στην εποχή μας,
γιατί ποτέ δεν είναι αργά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου