Αρκετά καλό, γραμμένο με το γνωστό συγγραφικό ύφος της κ. Δαφνίδη, το οποίο ισορροπεί μεταξύ δύο βασικών στοιχείων : από την μία πλευρά, των χιουμοριστικών σκηνών, οι οποίες είτε περιλαμβάνουν περιγραφές που προκαλούν αβίαστα το γέλιο σε αρκετά σημεία (οι σκηνές της ηρωίδας με τον οδοντίατρο ήταν μακράν οι καλύτερες ως προς αυτό το σημείο), είτε σκέψεις που περιλαμβάνουν αρκετές δόσεις αυτοσαρκασμού, προσδίδοντας αμεσότητα στην αφήγηση και αληθοφάνεια και από την άλλη, μηνυμάτων τα οποία με τρόπο "υποδόριο" διατρέχουν όλη την εξέλιξη της πλοκής του συγκεκριμένου βιβλίου...μηνύματα τα οποία αφορούν το πως μπορούμε να χειριστούμε καλύτερα τις εμμονές μας, τις ιδεοληψίες μας και να ξεπεράσουμε όσα μας ενόχλησαν, μας πλήγωσαν ή μας πίκραναν, χωρίς να χρειάζεται να αναλωνόμαστε σε αρνητικές και κακόβουλες πράξεις και ενέργειες, οι οποίες πολλές φορές, αποδεικνύονται ατελέσφορες και μας βαρύνουν με τις συνέπειές τους, πολύ περισσότερο εμάς τους ίδιους, απ' ότι τους τρίτους (και υπαίτιους...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου