ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΛΕΒΕΝΤΑΚΗ "Στα μονοπάτια του καπνού", εκδ. Λιβάνη 2014

«Βάδιζα συνετά στο μονοπάτι που η μοίρα επέλεξε να περπατήσω, θάβοντας της ψυχής τα κατάλοιπα με το βλαστό της λησμονιάς, προσπαθώντας να γαληνέψω τη σκέψη μου, ακολουθώντας την αντίστροφη μέτρηση που θα με απελευθέρωνε από κάθε αίσθημα ενοχής».

Ομολογώ, ότι, αν δεν γνώριζα τη συγγραφέα του βιβλίου «Στα μονοπάτια του καπνού», ενός από τα καλύτερα και πιο δυνατά, μυθιστορήματα που διάβασα τον τελευταίο καιρό και ανήκει και σε ένα δύσκολο λογοτεχνικό είδος (αστυνομικό), το οποίο ναι μεν έχει πολλούς φιλαναγνώστες στη χώρα μας, αλλά όχι πολλούς έλληνες συγγραφείς να το προτιμούν, (συγκριτικά με άλλες χώρες πάντα), δεν θα μπορούσα να φαντασθώ, ότι έχει γραφθεί από Ελληνίδα συγγραφέα, (και αποσαφηνίζω, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, για το συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος), η οποία κάθε φορά μας εκπλήσσει ακόμα πιο ευχάριστα, αφού υπερβαίνει τις δικές μου (τουλάχιστον) αναγνωστικές προσδοκίες. 

Η περιγραφή στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, λιτή, επαρκής να τονίσει το μυστήριο, που άλλωστε οφείλει να διατρέχει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, καλεί τον αναγνώστη να γίνει συγκοινωνός των βασικών του ηρώων, στην προσπάθεια διαλεύκανσης δύο εγκλημάτων που φαίνεται να συνδέονται μεταξύ τους με παράδοξο και πάντως όχι ευδιάκριτο, εκ πρώτης όψεως, τρόπο. Η λιτότητα όμως της περίληψης του βιβλίου, δεν προιδεάζει για την εξέλιξη της ιστορίας, η οποία είναι καταιγιστική, θα την έλεγα κινηματογραφική, με εικόνες γλαφυρές χωρίς υπερβολές, (και κυρίως χωρίς να προδίδουν τον/την ένοχο/η, μέχρι το τέλος, προσωπικά δεν είχα την ελάχιστη υπόνοια για την αλήθεια), ρεαλιστικές και σωστά τοποθετημένες και συνδεδεμένες με το χωροχρόνο της αφήγησης, χαρακτήρες ανθρώπινους, με παρελθόν, βιώματα δύσκολα ή επώδυνα, πάθη, αδυναμίες, προβληματισμούς, μυστικά, ενοχές, στοιχεία τα οποία προσδίδουν στα «Μονοπάτια του Καπνού» αληθοφάνεια, και ενισχύουν τα πλανώμενα ερωτήματα, για τα ανεξιχνίαστα εγκλήματα και τους δράστες αυτών, έως και την απόλυτη τελική κορύφωση και αποκάλυψη. 

Καθόλου προβλέψιμη πάντως η ολοκλήρωση της ιστορίας, και με εξέπληξε πολύ ευχάριστα το γεγονός, ότι, η απάντηση στο βασικό ερώτημα μου, ως αναγνώστριας, για την ταυτότητα του/της δολοφόνου αλλά και των κινήτρων του/της, δόθηκε προς το τέλος, (και όχι από τα μέσα του βιβλίου, όπως συμβαίνει πολλές φορές στα αστυνομικά μυθιστορήματα), αφού είχαν πλέον αποκωδικοποιηθεί όλα τα σημεία και στοιχεία που τμηματικά αποκαλύπτονταν, είχαν ερμηνευθεί συμπεριφορές και σκέψεις, και είχαν συνδεθεί τα σημαινόμενα με τα σημαίνοντα. Η τοποθέτηση δε, της ιστορίας χρονικά στον Μεσοπόλεμο και τοπικά στην Καβάλα, εκτός της σύνδεσης με τον τίτλο του βιβλίου, λειτούργησε, μέσω της αφήγησης, ως πιστή αναπαράσταση του κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού (ακόμα) σκηνικού της εποχής, χωρίς να κυριαρχεί εις βάρος της ίδιας της πλοκής, αλλά αντίθετα, ενίσχυσε το μυστήριο που περιέβαλλε τα βασικά πρόσωπα, επειδή το περιβάλλον και οι συνθήκες, συνδιαμόρφωσαν χαρακτήρες και εν τέλει, δικαιολόγησαν συμπεριφορές που, αρχικά, φαίνονται άλογες, αδικαιολόγητες, και ανεξήγητες. Κλείνοντας το βιβλίο, αισθάνθηκα ευτυχής που το κράτησα στα χέρια μου, και απόλαυσα την ανάγνωσή του, σχεδόν χωρίς διακοπή, μπορώ να πω, χαίρομαι δε, ιδιαίτερα που η Βασιλική Λεβεντάκη, τιμά με την αστείρευτη έμπνευσή της και τη χαρισματική πένα της, την αστυνομική λογοτεχνία, αφού μας παραδίδει τόσο έξοχα δείγματα γραφής.