ΜΙΤΣΗ ΠΙΚΡΑΜΕΝΟΥ "Η κυρία με τα μαύρα", εκδ. Τετράγωνο, 2012

Είχα τη χαρά, να διαβάσω μία εξαιρετική βιογραφία της Πηνελόπης Δέλτα, γραμμένη από την ερευνήτρια –ιστορικό Μίτση Πικραμένου (εκδόσεις «Τετράγωνο»), η οποία, κατόπιν μεγάλης έρευνας και μελέτης, (όλη η βιβλιογραφία παρατίθεται εκτενώς) κατάφερε, μέσα από το βιβλίο της, να μεταφέρει, όλη τη ζωή της μεγάλης αυτής Ελληνίδας, και κυρίως να μας τη γνωρίσει καλύτερα.

Δεν είναι γραμμένη σε ύφος βιογραφίας, δηλαδή αφηγηματικό, αλλά σε πρώτο ενικό, στοιχείο που αρχικά με εντυπωσίασε, και μετά μου επέτρεψε να διαβάσω το βιβλίο, ακόμα πιο άνετα, αφού το στοιχείο της αμεσότητας, προσφέρει στον αναγνώστη, κατά την προσωπική μου άποψη, τη δυνατότητα να κατανοήσει καλύτερα το βιβλίο.

Ένα άλλο στοιχείο που με εντυπωσίασε, μπορώ να πω ακόμα περισσότερο από το πρώτο, είναι ότι σε ενδιάμεσες αναφορές κατά τα κεφάλαια του βιβλίου, και αναφορικά με το συγγραφικό έργο της Πηνελόπης Δέλτα, εμφανίζεται η ίδια η ΠΔ, να παραθέτει στοιχεία για το υπόβαθρο κάθε βιβλίου της (πότε γράφθηκε, κάτω από ποιες συνθήκες, τους συμβολισμούς και τις αλληγορίες του κλπ), σε συνδυασμό με τις κριτικές που αυτό δέχθηκε.

Οσο για την ιστορία της ζωής της Πηνελόπης Δέλτα, η συγγραφέας μας μεταφέρει αριστοτεχνικά στην εποχή και στους τόπους που γεννήθηκε και έζησε, η σπουδαία αυτή Ελληνίδα, την οποία γνωρίζουμε όλοι ως συγγραφέα, και λιγότερο ως άνθρωπο.

Μέσα από το βιβλίο, προσωπικά, έμαθα πολλά και για τη συγγραφέα και για τη γυναίκα Πηνελόπη Δέλτα. Μία γυναίκα με αγάπη για τη ζωή, παθιασμένη αλλά και εξαιρετικά ευαίσθητη. Επηρεασμένη ωστόσο και κυρίως πιεσμένη, από το περιβάλλον της, αναγκάσθηκε να επιλέξει ανάμεσα στην αγάπη της για τον Δραγούμη και για τα παιδιά της, προτιμώντας, το καθήκον προς τους άλλους και βιώνοντας με αφόρητη ένταση τα διλήμματά της, αφού πολλές φορές σκέφθηκε ως λύση την αυτοκτονία, η κατάσταση δε αυτή, για την οποία υπέφερε η ΠΔ, μπορώ να πω, ότι είναι από τις κορυφαίες στιγμές του βιβλίου.  Διάβασα και κατάλαβα, ότι ο Ιων Δραγούμης, ήταν ο άνθρωπος που αφύπνισε πνευματικά την Πηνελόπη Δέλτα, με την οποία μοιράζονταν το «αιώνιο ιδανικό», την πατρίδα, και της έδωσε την ώθηση, έστω και άθελά του, να αρχίσει το συγγραφικό της έργο. Εκτός βέβαια από τη γυναίκα και τη συγγραφέα, με την περιγραφή των τελευταίων ημερών της Πηνελόπης Δέλτα, αναδείχθηκε από τη συγγραφέα και δικαιώθηκε ο χαρακτηρισμός της ΠΔ ως Μεγάλης Ελληνίδας, αφού, έθεσε η ίδια τέλος στη ζωή της, με την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα, αισθανόμενη αδικία για την επίθεση στη χώρα μας, την οποία λάτρευε, παρά το γεγονός ότι γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αλεξάνδρεια και μεγάλο μέρος της ζωής της έζησε στο εξωτερικό. 

 «Εμεινα πάντοτε, έως και το θάνατό μου, πιστή στην αιώνια αγάπη μου, τον Ιωνα Δραγούμη, και στο αιώνιο ιδανικό μου, την πατρίδα μου. Σιωπώντας. Όταν συνειδητοποίησα ότι η μπότα του κατακτητή πατούσε την Αθήνα δεν θέλησα να ζήσω παραπάνω. Είχα άλλωστε ολοκληρώσει τις εκκρεμότητές μου. Εφυγα αφού άφησα ένα τεράστιο έργο, τόσο συγγραφικό, όσο και γενικότερα κοινωνικό, το οποίο περιστρεφόταν πάντοτε στον άξονα «Πίστη, Αγάπη, Πατρίδα». Σχεδόν όσα έγραψα τα εμπνεύσθηκα από την προσωπικότητα και το έργο του παντοτινά αγαπημένου, και όσο ζούσε εκείνος το ήξερε. Είχα ταυτισθεί με τον Ιωνα. Και το έργο μου, κοινωνικό και συγγραφικό, στηριζόταν όλο στο κοινό μας ιδανικό, την πατρίδα μας. Η ζωή μου ολόκληρη σφραγίσθηκε από εκείνον και τα ανώτερα ιδανικά του. Η ανολοκλήρωτη σχέση μας, η αδυναμία μου να επικοινωνώ μαζί του, είχε τις συνέπειές της. Στην πραγματικότητα, από τα τριάντα τέσσερα έως τα εξήντα επτά χρόνια μου, που έφυγα, έζησα με τις τρεις λέξεις, που είχα βάλει να χαράξουν στο δαχτυλίδι του Ιωνα. Κάτι που με είχε ακολουθήσει έως την τελευταία μου πνοή.

«Πίστις, Αγάπη, Πατρίδα»».